Wat vervelend, kan me voorstellen dat je je daar aan stoort. Bedenk dat jullie beiden het beste met jullie dochter voor hebben. Jouw of zijn manier van aanpak is niet perse de beste maar het is rot als je niet meteen op 1 lijn ligt.

Ik heb jarenlang gedacht (en geprobeerd) dat ik nergens allergisch voor was. Totdat ik dat uiteindelijk bleek uit een bepaald stofje in tarwebrood. Eczeem heb je echt niet zomaar, dat is een reactie van je huid. Op iets wat in je voeding zit of iets van buitenaf. Misschien dat je nog niet gevonden hebt wat het is (is ook heel moeilijk), maar een huid is echt van nature niet zo...

Oh ik begreep dat ze 4 uur lang aan het huilen was, mijn excuses :-)

Klopt inderdaad Caulfield.
Bedankt voor jullie tips en adviezen, als ik meer tijd heb zal ik wat uitgebreider reageren.

Ik snap wel dat je de reactie van je man vervelend vindt. Mijn mam heeft dat ook. Als onze zoon of dochter huilt, zeurt, piept etc dan vind ik dat ook heus wel lastig maar ik accepteer het inderdaad. Maar als mijn man daar dan over gaat klagen dan raak ik echt een beetje opgefokt ofzo. Net of ik dat er dan niet bij kan hebben en ik vind het gedrag van mijn kinderen dan lastiger te accepteren omdat ik voel dat hij het zo irritant vind. Zoiets.. Ik vind het lastig uit te leggen maar ik denk wel dat ik je snap! Niet dat ik het verkeerd vind wat je man doet, want dat is zijn manier om ermee om te gaan en hoe jij ermee omgaat ik jouw manier. Maar dat kan natuurlijk wel botsen dan!

Ja precies zo Jlo! Lastig inderdaad. Maar jullie tips om hem gewoon even te erkennen in zijn gevoel heeft wel geholpen. En hij begrijpt mij ook beter, dat ik extra zenuwachtig word als hij het constant benoemt. Dus bedankt voor het meedenken en de herkenning

Ik herken het ook deels. Mijn man wordt sneller moedeloos als onze dochter huilt en er niks lijkt te helpen. Dan zegt hij dingen als 'het KAN toch gewoon niet dat ze zo lang wakker is/zo lang huilt/ons zo lang uit onze slaap houdt' etc. Terwijl ik dan al op de overlevingsstand sta en gewoon ermee deal. Het kan dus wel zoals je ziet, denk ik dan. Het is tenslotte een baby en die weet niet dat ze ons uit onze slaap houdt. Ik kan dan ook een beetje geïrriteerd reageren als hij zulke dingen zegt.

Maar aan de andere kant zucht ik heus ook weleens diep als ze niet wil slapen of een net verschoonde luier weer volpoept of om de minuut haar speen uitspuugt en dan krijst dat ze 'm weer wil. Ik snap zijn reactie en moedeloosheid wel, maar op zo'n moment heb je er gewoon niks aan.

Hopelijk krijgt jouw I gauw betere avonden! Goed dat jullie erover kunnen praten nu.

Ha ja je omschrijft precies hoe het hier dan ook gaat Teun! Je staat dan idd in de overlevingsstand en dan krijg je ook nog gemiep van je partner. Kan ik er dan echt even niet bij hebben!

En oh ja ik kan zeker ook mopperen, en dat doe ik dan ook wel eens, maar niet elke keer. Maar ik geloof dat we wel een mooie tussenweg hebben gevonden.

Oh ik hoop ook dat het gauw beter gaat, ben kapot. En voor haarzelf is het natuurlijk ook niet fijn.

Ik heb geen baby, maar ik herken dat ook in mijn vriend. Hij heeft ook meer de behoefte om zulke dingen te benoemen, terwijl ik het op het moment zelf gewoon even accepteer. Ik heb dan ook het gevoel dat ik zijn ergernis ook nog moet oplossen, dus ik vind dat ook niet altijd fijn. Daar hebben we het ook weleens over.

En jij veel sterkte, Carrie. Werkt je geniale schaap niet meer?

Nee, stom kutschaap!
In de nacht als ze even wakker schrikt dan wel, maar in de avond helpt niks
En bedankt voor de sterktewensen, I need it

Wij zijn volgens mij andersom..ik ben iedere keer 'bang' dat ik toch over het hoofd zie dat er wat aan de hand is en ga dat dan ook benoemen. Bij mij is dat vooral onzekerheid.
Oh en ik typ iedere keer, maar natuurlijk niet letterlijk iedere keer. Soms vraag ik eigenlijk stiekem om bevestiging bij mijn vriend dat ik het goed doe (waarom ik dat ook niet gewoon direct vraag?).

Soms vraag ik me ook (hardop) af wat nou normaal is met dat huilen. Kan mijn vriend ook niks mee en wordt er een beetje moe van dat ik dat steeds vraag. Want niks is normaal of alles juist, maar net hoe je het bekijkt.
Gelukkig weten we van elkaar hoe we in bepaalde situaties reageren en handelen en kunnen het daarom steeds beter van elkaar hebben.

Jahaa herkenbaar. En de vader is hier niet vaak, maar als hij er is doet hij dat ook. En ik erger me er ook mateloos aan. Opmerkingen als: ze huilen wel veel, nou ze hebben ook hun dag niet, als ze zo huilen en er is niks aan de hand moet je er morgen mee naar de dokter. En de ergste: E (dochter uit andere relatie) deed dit nooit, die was altijd blij en huilde alleen als ze honger had.

En dan huilen die van mij niet eens veel, maar toen ze jonger waren huilden ze wel gewoon eens. Want dat doen baby's. Ook al is er niet direct een voor ons aanwijsbare reden. En dan heb ik nog het geluk dat ik ze altijd kan troosten door ze vast te houden, te praten en te zingen.

Ik heb niet echt een tip, maar ik zou je man vragen op zo'n moment het eens niet te benoemen. En het net als jij te accepteren. En het, als het nodig is, er op een ander moment wel een keer over praten.

Je kan proberen om de gevoelens en uitspraken van je man bij hem te houden. Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik heb mezelf geoefend om in zo'n situatie even rustig adem te halen en te denken dat zijn humeur/emoties/uitspraken van hem zijn en datdit niet 1 op 1 invloed hoeft te hebben op mij. Soms visualiseer ik een soort boog van wit licht om mezelf heen als een soort schild, klinkt een beetje vaag, maar het helpt mij wel.

Vanuit die kalme positie heb ik dan weer een positief effect op hem, in plaats van me te laten meesleuren en we beide ons niet goed voelen, of geïrriteerd zijn. Vaak kan ik hem dan ook helpen, door bijvoorbeeld iets heel simpels als even thee maken voor ons, of iets dergelijks en te zeggen dat het wel goedkoop. Dat het allemaal een fase is en we hier ook wel weer doorheen komen. Of hem aan te bieden om een goede nacht te slapen, zulke dingen.