Ik maak me een beetje zorgen om mijn jongste kat (nu bijna 4). Ik heb er twee, zij dus, en nog een andere kat van bijna 11, beiden komen ze niet buiten. De oudste gedijt naar prima onder maar bij de jongste begin ik steeds meer twijfels te krijgen of we haar niets tekort doen. Het is altijd al een ontzettend grappig en leuk, maar ook vreselijk onrustig en hyperactief en soms ook gemeen (richting de andere kat) beestje geweest. We hebben haar vanaf kitten zijnde en dachten nog wel dat het so slijten naarmate ze ouder wordt. Helaas niet. Ze is wel iets rustiger, maar trekt nog steeds alles uit de kast om haar energie kwijt te kunnen. Ze weet precies wat ze wel en niet mag en probeert dan vooral de dingen uit die niet mogen, speelt verstoppertje en gaat luid mopperen als ze gecorrigeerd wordt
Dat klinkt allemaal echt uitermate grappig en tot op zekere hoogte kunnen we er ook echt hartelijk om lachen, gekke kat. Maar er zijn dagen dat ze wat dat betreft niet te stoppen is. Daarnaast valt ze ook regelmatig onze andere kant aan. In haar spel, maargoed, de andere kat is daar niet van gediend. Levert dus regelmatig gevechten, geblaas en een hoop kattengejank in huis op.
Nu had ze in november ineens een wond in haar hals zitten. Hij trok niet weg, werd eerder groter. Naar de dierenarts geweest, kon mogelijk een voedselallergie zijn, of stress. Spuit erin en antibiotica gekregen, na twee weken was de wond weg. Toen zijn we het goed in de gaten gaan houden. Opgelet qua voeding (nog geen hypoallergeen voer, maar gewoon goed opletten hoe ze op het huidige voer reageert en merkvast blijven). Een paar maanden ging het goed, maar nu zit de wond er weer. Omdat het een paar maanden goed is gegaan, denk ik eigenlijk dat we een allergie wel uit kunnen sluiten. Dan dus waarschijnlijk stress. En nu begin ik te twijfelen, is het qua karakter en levendigheid niet gewoon een katje die veel meer uitdaging nodig heeft en lekker naar buiten moet? Kunnen we haar hier wel bieden wat ze nodig heeft? We wonen vier hoog in een flat en ik wil haar daarom echt niet buiten hebben, niet hier. Ze ziet geen gevaar en valt volgens mij zo van het balkon af. Doen we haar niet tekort, doen we m'n andere kat niet tekort? Maar, wat dan? We zorgen juist al voor heel veel uitdaging. We hebben een krabpaal, veel speelgoed, 'putten' haar regelmatig uit met de laserpen, hebben regelmatig dozen staan waar ze altijd in zit te ravotten. Maar misschien komen de muren gewoon echt op haar af. Misschien is het wel het beste dat we op zoek gaan naar een ander onderkomen voor haar. Maar dat gaat echt zo vreselijk tegen m'n gevoel in, ik ben gek op dat beestje en ze hoort er gewoon bij. Ik moet er niet aan dneken dat ze naar een vreemde gaat, waar ze dan uiteindelijk misschien wel heerlijk naar buiten kan, maar waar ze eerst helemaal moet wennen. Het voelt voor mij alsof ik haar dan keihard in de steek laat, ookal hou ik me maar voor dat katten niet zo denken. Ook m'n vriend wil er eigenlijk niets van weten dat ze ergens anders heen gaat.
Uiteindelijk is dot een lang verhaal geworden, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier tegenover staan. Wat zouden jullie doen?