11 Feb 2016 13:08
Beetje een jaloers gevoel
Kon het even niet goed omschrijven, zo zwaar is het ook weer niet, maar dit past het beste geloof ik.
Mijn moeder past 3 dagen in de week op mijn dochter bij haar thuis en dat gaat hartstikke goed. Mijn moeder vindt het super leuk om te doen, er staat daar een wiegje, een box, ze koop regelmatig kleertjes voor haar en speeltjes. Allemaal heel fijn dus, ze zit daar goed.
Nu heb ik een CD met kinderliedjes die ik als kind altijd luisterde, alleen of met mijn moeder samen. We hebben er beiden dus fijne herinneringen aan.
Ik heb die CD zelf ook, mijn moeder heeft die CD onlangs ook weer gekocht en nam er meteen één voor mij mee, niet wetende dat ik die al had, dus die heeft ze terug gebracht. Anyway, to the point
Elke avond draai ik die CD samen met mijn dochter, ik hou haar dan vast, zing mee, en we ‘dansen’ dan samen door de kamer. Zo fijn vindt ze dat, ze zit dan met open mond naar me te luisteren
Nu vertelde ik dat aan mijn moeder en ze zei “oh ja ik heb die CD ook gekocht, leuk dat ze dat zo leuk vindt, ik ga die CD morgen ook samen met haar luisteren.”
Maar toen dacht ik oh nee dat wil ik eigenlijk niet, dat is echt ons momentje! Maar dat ga ik niet tegen mijn moeder zeggen, want die was zo enthousiast en I vindt het tenslotte leuk en dan moet ik maar meer aan I denken i.p.v. aan mezelf. Toch? Hebben jullie ook wel eens zoiets qua gevoel en hoe gaan jullie daar mee om? Beetje zeikerig misschien maar was toch benieuwd.
Mijn moeder past 3 dagen in de week op mijn dochter bij haar thuis en dat gaat hartstikke goed. Mijn moeder vindt het super leuk om te doen, er staat daar een wiegje, een box, ze koop regelmatig kleertjes voor haar en speeltjes. Allemaal heel fijn dus, ze zit daar goed.
Nu heb ik een CD met kinderliedjes die ik als kind altijd luisterde, alleen of met mijn moeder samen. We hebben er beiden dus fijne herinneringen aan.
Ik heb die CD zelf ook, mijn moeder heeft die CD onlangs ook weer gekocht en nam er meteen één voor mij mee, niet wetende dat ik die al had, dus die heeft ze terug gebracht. Anyway, to the point
Elke avond draai ik die CD samen met mijn dochter, ik hou haar dan vast, zing mee, en we ‘dansen’ dan samen door de kamer. Zo fijn vindt ze dat, ze zit dan met open mond naar me te luisteren
Nu vertelde ik dat aan mijn moeder en ze zei “oh ja ik heb die CD ook gekocht, leuk dat ze dat zo leuk vindt, ik ga die CD morgen ook samen met haar luisteren.”
Maar toen dacht ik oh nee dat wil ik eigenlijk niet, dat is echt ons momentje! Maar dat ga ik niet tegen mijn moeder zeggen, want die was zo enthousiast en I vindt het tenslotte leuk en dan moet ik maar meer aan I denken i.p.v. aan mezelf. Toch? Hebben jullie ook wel eens zoiets qua gevoel en hoe gaan jullie daar mee om? Beetje zeikerig misschien maar was toch benieuwd.
Het gaat me niet per se om de muziek, maar om de interactie met haar. Maar ik snap dat dit wat onredelijk is van mij hoor, ik gun anderen ook een fijn contact met haar, en dat zij ook fijn contact kan hebben met anderen. Was ook benieuwd of het herkenbaar is.
ja dat dacht ik al, zei ze, en dat snap ik heel goed dat dat jullie momentje is, vroeg het puur om je te ontlasten maar gelijk heb je. Dus ze snapt het wel gelukkig.