Ik wilde graag kinderen om van te houden en te zien opgroeien. Beter kan ik het eigenlijk niet uitleggen. Het was een hele sterke wens.

Ik wil mijzelf en mijn man doorgeven. Ik wil weten hoe het voelt om een kindje te hebben en moeder te zijn. De wens was zo sterk en zo intens die kon ik gewoon niet meer negeren.

Ik weet niet zo goed, eigenlijk. Eerlijk gezegd, grotendeels voor m'n vriend. Omdat hij het héél graag wilt en ik hem het vaderschap gun. Waarom dan met mij en niet met een ander? Omdat onze liefde, band, onze genen zijn bijzonder genoeg om door te geven. Een bewijsstuk, als 't ware, van onze liefde. Heel zweverig, voor mijn doen, maar twee zielen die dwaalden zijn samengekomen. Onverwacht. En daar komt nu een nieuw leven uit voort, dat vind ik heel bijzonder.

Ik heb niet echt een duidelijke reden. Het is/was meer een logisch gevolg op dit moment van ons leven. Ik vergelijk het altijd met overgaan van klas, hoe ik het ervaar. Bovendien vind ik kinderen best gezellig en denk ik dat je er veel aan hebt bij het ouder worden. Niet heel verheffende redenen, maar ik heb nooit rammelende eierstokken gehad.

Ik wilde nooit kinderen. Maar op mijn 25ste dacht ik ja misschien toch wel. Een jaar later was dit gevoel heel sterk en wilde ik het heel graag. Een kindje van ons samen om voor te zorgen en van te genieten.
Ik zie het wel echt als een verrijking om een kind te hebben ook al vind ik het soms wel pittig en best wat werk.
Ook vind ik het lastig dat ik er altijd voor haar moet zijn echt het moeten zorgen, ik doe het graag hoor maar soms denk ik wel eens pfff was ik maar even alleen. Nu klinkt het wel ineens erg heftig zo en dat is het nu ook weer niet. Ik geniet volop van haar, maar voor mij is het wel zo dat we het er bij een houden mede omdat ik nu nog wel aardig mijn eigen ding kan doen en dat vind ik toch ook wel belangrijk.

De eerste... weet ik niet meer. Ze kwam als verrassing. De tweede komt, omdat we het een naar idee vinden dat straks (als we oud zijn of dood gaan) alles op onze dochters schouders terecht komt. Ook lijkt het ons voor haar gezelliger dat er een broertje of zusje in huis rondloopt. En, niet onbelangrijk, wij hebben liefde genoeg om te delen.

Om me voort te planten dat is toch het oerdoel ervan

Het was bij mij echt een gevoel. Dat gevoel om een kind te willen werd steeds sterker en op een gegeven moment kon ik er niet meer omheen. Het leek mij ook erg bijzonder om een zwangerschap mee te maken en om een kind te zien opgroeien.

Dat vraag ik mij nog weleens af

Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad. Mijn man wilde het wel echt heel erg graag, dus toen zijn we er voor gegaan. Als hij niet had gewild dan had ik het denk ik ook wel prima gevonden om geen kinderen te krijgen.

Bij de tweede had ik die drang wel meer. De eerste was er en ik had een heel onaf gevoel.

En nu heb ik het gevoel compleet te zijn, het is goed zo. Ik heb ooit nog even aan een derde getwijfeld, maar ik vind die babytijd zó zwaar, dat wilde ik niet nog een keer mee maken. Daarnaast ben je met 2 kinderen een stuk flexibeler en ook financieel gezien komt 2 kinderen beter uit.
Het idee om nooit meer zwanger te zijn en te bevallen vind ik wel heel raar, want dat vond ik allebei heel leuk/fijn/bijzonder.

Ik kan het ook niet echt omschrijven, het was een gevoel. De volgende, logische stap. Net zoals dat we een heel sterk gevoel hadden dat ons gezin nog niet af was na de 1e, en ook niet na de 2e. Na de geboorte van de 3e was dat gevoel er wel, we zijn compleet. Ik heb ook nooit twijfels gehad voor een 4e.

Jans waar ik dan benieuwd naar ben, hoezo ben je met 2 kinderen flexibeler dan met 3? Je zit wat langer in de babytijd enzo maar mijn leven is nu niet heel veel anders dan voordat de jongste er was, we doen nog steeds dezelfde dingen, vieren fanatiek carnaval, gaan avondjes weg etc. In ons huis en huidige auto past het prima. Je leest heel vaak dat het hebben van 2 kinderen praktisch is, maar ik zie eigenlijk weinig verschil met 3.

Om onze liefde te delen
Om iets echt van mezelf te hebben om van te houden, te verzorgen en groot te zien worden.

...

Ik zie mijn kinderen nou juist niet als iets om voor mezelf te hebben om van te houden. Ze zijn zichzelf en ik heb de dankbare taak om ze te ondersteunen in het vinden van hun eigen weg.
On topic: ik had nooit een kinderwens. En rond m'n dertigste kwam het ineens heel voorzichtig opzetten, als een soort leuke inval. En dan vooral de wens een kindje te krijgen met mijn vriend: om hem als vader te zien en samen een gezin te gaan vormen. Als ik geen partner had gehad, of eentje die geen kinderen wilde, was mijn kinderwens niet aangewakkerd denk ik.

Knillis, 3 kinderen zou ik minder goed kwijt kunnen, dan 2. Hier passen de oma's allebei 1 dag in de week op, het lijkt me voor hun heel zwaar om er weer een baby bij te hebben. Logeren wordt ook lastiger. In de auto past het niet. En reizen is ook een stuk duurder met 3 kinderen ipv 2. Voor mij genoeg praktische bezwaren.

Ik wilde niet zozeer een kind, maar een gezin. Nadat ik me eerst jaren heb losgemaakt van mijn gezin om erachter te komen, wie ik was en wat ik wilde. Kwam opeens de wens om later zelf een gezin te vormen, maar dan met een andere rol. Niet als kind maar als moeder. Omdat een gezinsleven fijn is en alleen voor mezelf leven (of voor een man) me ook niets leek de rest van mijn leven. Sowieso ben ik voor mezelf heel vermoeiend. En ben ik nu ik moeder ben ook veel minder bezig met existentiële vragen. En dat geeft rust. Maar dat wist ik van te voren niet.

Ik kreeg het gevoel dat het een levensfase was die ik niet wilde overslaan. Ik wilde het meemaken. Het leek me leuk kinderjaren nog eens mee te maken, maar dan vanuit een ander perspectief. De wereld is door de ogen van een kind zo anders. Dat vind ik leuk. Nu kan ik het nog een keer beleven, maar dan anders.

Ik heb nooit het gevoel gehad iets van mezelf terug te willen zien, of voort te zetten. Iets te hebben van jezelf. Want je kind is een individu. En ik heb ook niet gedacht aan later, dat het dan wat oplevert.

Het lijkt me gewoon mooi. Zwanger zijn leek me altijd al prachtig, maar een kind niet zo. Dat is langzaam gegroeid.

Ik wilde altijd al moeder willen worden. Het leek me erg bijzonder om zwanger te zijn en een kind te krijgen. Iets wat echt van mij en mijn vriend is.

*

Interessant topic!

Voor mij is dat het oergevoel. Het is hetgene waar ik het allerzekerst over ben in m'n leven. Voor mijn gevoel zal mijn leven dan pas zijn waar ik altijd naar toe heb geleefd.

Ik vind het wel een gek idee dat jij dan iemand's mama bent, maar zelf ook iemand's kind bent. Mooi maar gek.

Precies dit eigenlijk. Ik heb ook nooit getwijfeld of ik kinderen wilde, voor mij was het heel logisch dat ik gewoon kinderen wilde.

Haha, het is ook lastig om te verwoorden. Het staat er ook raar. Ik kan ook niet uitleggen hoe ik het bedoel. Het staat er nu alsof ik heel hebberig ben, ze binnen hou en voor de rest verstop. Nee, zo gek ben ik niet. ;-)

Ik bedoel het als -ik ga een poging doen- euhm..tja ik ben zo veel in mijn leven in de steek gelaten, als ik ergens voor wilde zorgen dan werd dat in mijn nadeel uiteindelijk beslecht. Kinderen zijn er om onvoorwaardelijk van te kunnen houden, ze, inderdaad, te begeleiden naar mooie, evenwichtige mensen met hun eigen leven.

Ik speelde al op mijn 4e dat ik mama werd, dus het zit ook wel heel diep van binnen. Misschien wel wat Lexi en Marin omschrijven.

Het voelde ineens als een hele grote wens terwijl er die nooit geweest was, een soort oergevoel rond mijn 30e. Het leek me geweldig om een eigen kindje te hebben en te ervaren wat je dan voelt. Ik was ook erg benieuwd hoe de controlfreak en perfectionist in mij hier mee om zou gaan. Ik zag het als een grote uitdaging aangezien je bij een eerste echt niet weet wat je kunt verwachten.