Hoe belangrijk is ze voor je en wat delen jullie? Ik heb ook wel een paar vriendinnen van de lagere school die ik nog wel als vriendinnen beschouw, groepje met wie we onze verjaardagen vieren en dan echt als onderling dat groepje maar daar herken ik dat wel in. Ik vind het altijd wel gezellig onderling dus niet nodig om vriendschappen te verbreken maar ik herken in mijn beste vriendin uit die tijd wel wat jij hier schrijft. Ik kon er wel voor haar zijn maar omgekeerd was er niet die interesse voor dingen die voor mij belangrijk waren. Ik heb me er bij neergelegd dat onze levens wat dat betreft te veel uit elkaar zijn gaan liggen en dat ik bij bepaalde dingen niet meteen op haar moet rekenen. En die keren dat we elkaar op verjaardagen ed zien is het altijd leuk maar geen diepere dingen delen. Daar heb ik nu wel anderen voor.

Ten eerste zou ik dit niet betitelen als vriendin, hooguit als kennis. Maar zelfs bij kennissen zou wederkerigheid op den duur wel gewenst zijn en als dit al bespreekbaar is gemaakt en er vervolgens niets is veranderd, zou ik zo'n persoon ook niet meer als kennis hoeven te hebben.

Hmm interessant dit.

Rapa Nui: eerlijk gezegd is ze eigenlijk helemaal niet meer zo belangrijk voor me. Ik denk eigenlijk nooit aan haar als ik echt iets met iemand wil delen. De relatie die we nu nog hebben is gewoon gezellig idd, maar wekt toch vaak achteraf irritatie bij mij op. Ik heb al eens gedacht: het is gewoon mijn stap vriendin en niet mijn vriendin tegen wie ik mijn problemen vertel. Ze is heel aardig en kletst makkelijk met mensen, zo was ze bijv. wel op mijn verjaardag en dat was heel gezellig.
Wat we delen: we hebben op dezelfde scholen gezeten en werken ongeveer in hetzelfde beroepsveld. Daarnaast delen we dus een vriendinnenclubje, net als wat jij beschrijft.

Wat ik lastig vind is dat zij nog wel de behoefte voelt om haar problemen met mij te bespreken. Ik neem al afstand en dat heeft ze (misschien?) wel door. Ik ga niet meer zo in op haar problemen en sta niet binnen no-time bij haar aan de deur zoals ik eerst wel deed en waarna ik me altijd leeg gezogen en gebruikt voelde. Maar als ik haar als kennis beschouw en zij mij als goede vriendin, is dat dan niet gek?

Ik hoef de vriendschap ook niet te verbreken want zoals ik al zei is ze echt heel aardig en gezellig en zou ik dat heel rot vinden (ongemakkelijk vooral).

Wat ook lastig is is dat we dus een soort vriendinnenclubje hebben, we doen veel samen (ook in kleinere groepjes) en voelen met elkaar nog wel die diepere vriendschap. Wat lastig is, is als zij er is het dus weer over haar gaat, we elkaar soms niet begrijpen en er zelfs sommige dingen niet besproken worden omdat we dat niet met haar willen bespreken. Dat voelt de laatste tijd een beetje vreemd.

Heel herkenbare situatie Lot, ik zit/zat ook in zo'n situatie en heb overwogen het hier neer te zetten. Precies de dingen die jij schrijft had ik ook. Misschien herken je je ook wel in mijn verhaal. Hieronder staat ook wat ik heb gedaan.

Elke maandagavond liep ik met een tweetal dames en soms op de vrijdag deden we koffie bij elkaar. Op een of andere manier riep ze iets in me op waardoor ik me een soort naar haar verwachtingen ging gedragen. Kortom als ik op vrijdag vrij was, dan kwam ik op de koffie. Alleen als ik een keer dan niet kwam dan was ze teleurgesteld. Met de tijd maakte ze keuzes die ik niet kon begrijpen; haar woorden en acties stonden loodrecht op elkaar. Dit gaf bij mij vooral een soort van irritatie, een naar gevoel hield ik er aan over.

Bij hun thuis hebben ze het niet breed, zij kan/wil niet werken en haar man zit werkloos thuis. Ze vindt dat ze tijdens het wandelen over niets mee kan praten, want ze werkt niet, heeft dit niet, dat niet etc. Terwijl ze kinderen heeft, kranten loopt etc. Ze meet zichzelf een slachtofferrol aan en dat werd steeds erger. Ook alles wat ik zei, trok ze negatief naar zichzelf toe. In eerste instantie spaar je iemand dan een beetje, maar met de tijd werd dat steeds moeilijker. Eigenlijk open ze alles wat ze willen. Voor mijn gevoel niet voor zichzelf, maar voor anderen om er mee te kunnen pronken. Kortom een foto op facebook en maar heel hard roepen dat het 'nieuw' is.

Afgelopen maand voelde ik me steeds onprettiger. Ik had het idee dat ik voor haar een rol moest spelen, zodat ik zij wel 'happy' was. Echter werd ik steeds ongelukkiger ervan. Uiteindelijk heb ik aangegeven dat ik wat afstand wilde. Ik voelde me namelijk enorm geclaimd. Zij denkt dat het allemaal aan haar ligt. Ze wilde ook gelijk een heel gesprek aan gaan, waar ik op dit moment geen behoefte aan had. Dit heb ik haar ook duidelijk verteld. Ze wil nog steeds uitleg wat ze verkeerd doet, terwijl het geen ding is van 'verkeerd doen', maar niet prettig voelen. Alleen dat gaat er niet in

Direct na de vraag om wat afstand, stond er een zeer negatief bericht op facebook (zonder dat mijn naam werd genoemd) waarin weer eens duidelijk werd dat ze zichzelf als slachtoffer ziet. Ik ben het probleem, ik laat haar slecht voelen etc. Wat mij betreft is het nu wel over, maar dat was niet mijn bedoeling...
Geen idee of het nog goedkomt, ik ben er wel wat klaar mee.

Jammer MissEnergy. Goed dat je voor jezelf de grens getrokken hebt maar zo'n nare reactie maakt het toch altijd nog wel moeilijk. Pas over een paar weken kun je waarschijnlijk zeggen dat het beter voelt/is. Nu heb je 1x een naar gevoel anders had je iedere week frustratie .

@Lot mij gaf het eigenlijk direct na het uitspreken al rust.

Het enige is het bespreekbaar maken, om het patroon te doorbreken. De vraag is inderdaad (zoals hierboven) of het een vriendin of een kennis is...

Bij mij leek het eerst een vriendin, maar voelde met de tijd meer als een kennis die mij dolgraag als vriendin wilde hebben; een ongelijke relatie

Vriendschap moet van 2 kanten komen. Mijn beste vriendin (dat klinkt zo puberaal) en ik kennen elkaar al vrijwel ons hele leven. We zijn echt YinYang. Zij is al jaren getrouwd, paar kinderen, werkt een paar dagen in de week in de zorg, ik ben al jaren vrijgezel, ga veel feestjes af, werk in het bedrijfsleven en ben best ambitieus. Ontzettend verschillend dus. Niet alleen qua doen en laten, maar ook wat betreft bepaalde keuzes. Maar we respecteren elkaar, hebben interesse in elkaar en ze betekent ontzettend veel voor me.
Haar keuzes begrijp ik niet altijd (en zij die van mij waarschijnlijk niet), maar ik probeer me wel in haar te verplaatsen en andersom ook. Ik bedoel hier dus mee te zeggen dat het niet uitmaakt als je veel verschilt, maar wel hoe je ermee omgaat. Als je maar wel interesse in elkaar toont en moeite voor elkaar doet.
Zo te zien is dat minder het geval bij jullie. Misschien kun je haar dat aangeven? Ze geeft zelf aan dat ze haar leven wilde beteren, dus misschien heeft ze het niet door? Wellicht kun je het op het moment zelf aangeven wanneer ze weinig interesse heeft "Hoor je wat je zegt? Nu doe je het weer, over mijn gevoel heen walsen/ geen interesse tonen/ etc" Niet verwijtend, maar juist het aangevend dat je het niet leuk vindt. Dan kan zij proberen te veranderen.

Je hoeft de vriendschap niet te verbreken, maar je kunt het een andere invulling geven. Accepteren dat het niet zo diepgaand is, maar wel het leuk hebben met elkaar als je samen bent.