Misschien kun je hem direct laten kiezen tussen normale dingen in plaats van tussen het normaal doen en een dreigement. Dus: trek je nu je blauwe of je rode schoenen aan? Wil je eerst je schoenen aantrekken of ruim je eerst je stiften op?

Oh herkenbaar, zo gaat dat hier ook.

Zelf hetzelfde op hem reageren? Dat hij merkt dat het vervelend is. Of zou hij daar nog te jong voor zijn.
Hier zelfs met consequenties steeds strijd...

Misschien eerst een aankondiging vooraf? Dus over 5 minuten gaan we jouw kleurtjes opruimen. En dan na ongeveer 5 minuten.. het is tijd om op te ruimen, begin je alvast?

Hier vaak hetzelfde. Keuzes geven heeft geen zin want als ik vraag of hij zijn rode of blauwe schoenen aan trekt krijg ik gewoon als antwoord dat hij helemaal geen schoenen aantrekt. Pas als ik dan zeg dat hij dan op z'n sokken mee moet gaan ze (meestal) aan. Ik ga er maar gewoon vanuit dat het een fase is

Misschien ook geen vraag van maken maar een opdracht. op een vraag kun je namelijk ook negatief reageren.

In haar voorbeelden zijn het in eerste instantie ook geen vragen toch?

Volgens mij is het vrij normaal dat kinderen (zeker op die leeftijd) niet meteen de eerste keer luisteren. Ik zou me er dus niet te druk om maken.

Geef hem bij de opdracht een tijd om het te doen. Dus niet direct.

Bijvoorbeeld: Mama gaat nu naar de wc, als ik terug ben wil ik dat je de kleurtjes hebt opgeruimd.
Of:
De wijzer staat nu op de 5, voor de wijzer op 6 staat, moeten je schoenen aan zijn, want dan gaan we naar school.

Nee idd je hebt gelijk. Ik las het in eerste instantie anders.

Dit doe ik al. Ik werk heel veel met de klok die in de kamer hangt. Bijv. als de wijzer helemaal bovenaan staat dan gaan we weg, ga je naar bed enz. En ik merk dat die klok echt helpt. Alleen met dus simpele dingen zoals schoenen gaat het fout. En heb een keuze laten maken welke schoenen kies je vandaag dat werkt niet bij hem. Want dan kiest hij wel maar dan trekt hij ze alsnog niet aan. Kiezen is leuk maar iets uitvoeren niet.

mmm lastig. En er een spelletje van maken, dat werkte bij een van mijn kleuters goed, lukt het jou om je schoenen aan te trekken voordat het muziekje is afgelopen/ ik tot 10 geteld heb etc.

Kijk als het nu 3x per dag zo ging dan zou ik me er idd niet zo druk om maken maar ieder uur is er wel wat. En de juf begon er ook al over een paar weken geleden tijdens een gesprek dat ik er de laatste weken op aan het letten ben. Het is is gewoon echt doodvermoeiend als je alles gewoon 2-3 keer moet vragen en er in de meeste gevallen nog een consequentie aan moet plakken.

Maar ik zal eens nog meer met de klok gaan werken. Misschien dat dat toch helpt.

En als hij 't niet alleen hoeft te doen? Dus ipv dat híj de potloden op moet ruimen, dat samen gaan doen? Dus: 'Kom, we gaan even de potloden opruimen', of 'We gaan je schoenen even aandoen'.

Ken je het boek How 2 talk 2 kids? Daarin staan ook mooie oplossingen voor dit '' probleem''

Hier gaat het precies zo, erg herkenbaar en idd doorvermoeiend.
Hier helpt het om er een spel van te maken. Als ik hem ''s ochtends bijvoorbeeld zeg dat hij zijn kleren aan moet doen zegt ie ook; nee, doe ik niet.
Maar als ik zeg: Wie het eerst de kleren aan heeft, jij of ik? Tijd gaat nu in! Dan begint hij meteen en is hij heel blij als hij gewonnen heeft. (Ik doe het dan wat langzamer, haha). En zo doe ik dat met meer dingen.

Nee dat ken ik niet. Zouden ze dat bij de bieb hebben?

Ik heb het toevallig bij de bieb geleend vorige week. Bij onze bieb kan je reserveren via internet, dan heb je de keuze uit alle boeken uit de hele provincie.

Dat durf ik niet zeker te zeggen. Ik vind dat er in dat boek best goede tips staan over hoe je het beste tegen/ met je kind kan praten. Hier werkte het in ieder geval, meestal, erg goed. Ik kon het ook toepassen op school. Veel doe je denk ik van nature al maar het zijn meer van die '' ow ja'' dingen die je leest.

Bij Lo. (4 jaar) werkt tot 3 tellen vaak wel heel goed. Bij Lu. (2,5) werkt tot 3 tellen juist helemaal niet maar tot 10 tellen wel. Met dat tellen geef je ze de kans om wél te doen wat jij zegt maar dan op hun 'eigen' tempo. Ze mogen het bij tel 1 doen maar ook bij tel 3 net op het nippertje. We zeggen nooit ik tel tot drie en als je het dan niet gedaan hebt dan. We verbinden er dus helemaal geen consequentie aan. Ik zeg gewoon: ik tel tot drie/tien en dan wil ik dat je... vul maar in (je jas aan hebt, een hap van je aardappel heb genomen, de kat hebt losgelaten).
Het werkt eigenlijk verbazingwekkend goed, ik vergeet het vooral bij Lu. nog wel eens omdat ik dat nog maar pas ontdekt heb maar vanavond was hij echt stierlijk vervelend en zo aan het uitdagen en steeds van tafel lopen tijdens het eten en nauwelijks eten. Maar elke keer als ik zei: ik tel tot 10 en dan ... , ging hij eigenlijk bij tel 3 of 4 al doen wat ik vroeg.
Bij Lo. is het ook echt bijna magisch soms. Die kan echt verschrikkelijk koppig doen maar als je dan tot 3 gaat tellen zucht ze, zegt ohké en gaat doen wat je vraagt.

Het is overigens wel een middel wat ik pas in zet als er op de gewone manier niet meer geluisterd wordt.