Ik ben meestal wel direct. Dat is tenminste duidelijk en kunnen er geen misverstanden over ontstaan.
Meestal waarderen mensen dat wel.

Interessant! En ook wel goed om dat van jezelf te leren, om er bewust van te worden en dus er misschien iets aan te veranderen.

Ik ben vrij slecht in mezelf uitdrukken als ik spreek. Ik spreek vaak halve zinnen en ben niet altijd even duidelijk, beetje wollig en draai er vaak omheen. Dit zorgt wel eens voor communicatie problemen.

Met m'n man heb ik hele duidelijke communicatie. Mensen vinden ons soms kortaf maar we hebben geleerd samen zo te communiceren. Zo begrijpen we elkaar snel en goed, zonder dat ik stamel. Wij vinden dat juist prettig samen.

Ja zeker interessant! Ik heb ook de neiging om bij direct taalgebruik van anderen, de 'toon' of lading negatief te interpreteren en het op mezelf te betrekken. Alsof ik iets verkeerds gezegd heb of gedaan of mensen iets negatiefs van mij vinden. Mijn man zei gisteren ook heel terecht dat ik niet voor anderen moet denken en dat ik er juist op moet vertrouwen dat wat 'directe mensen' zeggen, waar is. Anders zouden ze het niet zeggen. Ik zoek er vaak te veel achter.
Lekker warrig verhaal ook weer dit, haha. Heb nog een hoop te leren, maar wil het wel graag leren. Het lijkt me wel erg fijn om te kunnen en me ook minder onzeker doen overkomen.

Ik communiceer direct en eerlijk.

Klinkt positief, maar is het natuurlijk niet in alle situaties. Op de werkvloer zou ik meer hebben aan het politieke spelletje kunnen spelen.

Same here. Ik ben gewend vrij onomwonden te verwoorden wat ik ergens van vind. Ik tutoyeer ook heel snel en draai niet om de hete brij heen. Ik hou daar ook van bij anderen maar merk ook wel dat het niet altijd handig is. Wat ik tijdens trainingen en dergelijke vaak hoor is dat ik een goede balans heb tussen vriendelijk en zakelijk.

Ik ben steeds directer in mijn communiceren. Ik ben altijd een onzeker muisje geweest, durfde nooit iets te zeggen en zei altijd maar ja en amen. Mensen liepen eigenlijk gewoon over me heen wat dat betreft. Ik weet niet meer hoe het precies is gegaan, maar ik was dat zat en vond het tijd worden om meer voor mezelf op te komen en sindsdien gaat het steeds beter en zeg ik ook steeds vaker waar het op staat. Ook dit is niet altijd fijn merk ik nu, maar ik vind het persoonlijk fijner dat het onzekere wat ik altijd ben geweest.

Ik communiceer niet heel direct, maar wel concreet. Praten over abstractie ideeën is niet aan mij besteed. Verder communiceer ik vaak persoonlijk, niet zakelijk. Ik vraag bijv. hoe iemand ergens over denkt, reageer begripvol, veel hm hm, zeg niet direct wat ik vind, maar meer in een vraagstelling, maak grapjes etc. Als ik dan in een zakelijke setting ben, moet ik daar echt op letten, omdat het in die context onzeker over kan komen terwijl het dat niet is.

Rex: hier ook. Dat is echt supermoeilijk om te herkennen en om mee om te gaan. Ik vind het principieel storend wanneer iemand iets op een negatieve toon zegt, vooral verwijtende vormen vind ik onnodig. (ik kan even geen voorbeeld bedenken) Vroeger kon ik me daar heel kwaad om maken, omdat ik denk dat niemand er iets mee opschiet. Maar je hoeft het inderdaad niet altijd op jezelf te betrekken, sterker nog: ik ga er inmiddels vanuit dat vooral degene met de negatieve toon een probleem heeft, niet ik.

In mijn werk communiceer ik erg direct en kan ik vrij hard zijn. Al omschrijf ik dat zelf liever als duidelijk en consequent.
Van cliënten hoor ik vaak terug dat ik streng ben (wel rechtvaardig). Ik ben niet bot in mijn communicatie maar wel heel duidelijk en concreet. Ik ben begripvol en vriendelijk in mijn toon.
Dit ook tegenover collega's. Ik weet mij goed uit te drukken en geef aan wat ik wil of niet wil. Mijn mening schuif ik ook zeker niet onder stoelen of banken.

Ik gebruik een aantal methodes in mijn communicatie.
- Ik neem de Oen- houding aan: Wees Open, Eerlijk, en Nieuwschierig.
- Ik vat het gesprek af en toe kort samen. Om te checken of ik de ander goed begrijp.
- Ik laat merken dat ik naar de ander luister. Door te knikken of hmm-geluiden te maken.
- Ik vraag door. Ik stel hierbij korte, open en directe vragen.
- Ik benoem emoties bij de ander en bij mijzelf.
- Ik vraag om de situatie te verduidelijken door te vragen naar concrete voorbeelden.
- Ik geef ruimte aan stiltes.

Dezelfde communicatie gebruik ik deels ook in mijn privéleven. Ik let hierbij wel op met wie ik communiceer.
Bij onzekere vriendinnen zal ik dingen net iets mooier verpakken en ik communiceer ook anders met mijn ouders en opa en oma bijvoorbeeld.
En in zijn algemeenheid zal ik gesprekken minder zakelijk/ professioneel voeren dan op mijn werk.

Ik tutoyeer snel. Ik ben persoonlijk, maar wel tactisch. Ik vraag ook vaak na of ik het goed begrepen heb, voordat ik mijn mening geef. En ik breng mijn mening dus met tact. Ik ben wel politiek correct denk ik. Terwijl ik toch wel duidelijk ben.

Ik pas me niet veel aan, aan mijn gesprekspartner. Dus man/vrouw, jong/oud, dialect/geen dialect, hoog opgeleid/ laagopgeleid. Ik communiceer altijd op een redelijk zelfde manier. Ik merk soms dat er mensen zijn die soms dialect spreken, hun vocabulaire aanpassen aan gesprekspartner en dat doe ik nauwelijks. Het maakt dus niet uit of ik met een arts praat of met de buurvrouw, vuilnisman, collega. Bij een kind pas ik mijn woordkeus en intonatie misschien iets aan. Maar niet heel erg.

Ik kan me volledig vinden in deel 1 van de post van Geel.

Terwijl ik ook wel vrij direct kan reageren maar dan weer niet zo genuanceerd. Ik moet er dus ook bij onbekendere mensen altijd bij zeggen dat ik het niet zo bedoel maar niet anders weet te omschrijven.
Gelukkig is mijn non-verbale communicatie dusdanig goed dat ik er eigenlijk altijd mee weg kom en mensen het toch begrijpen.