Moeilijke vraag. Ik ben uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen, mede doordat het schuldgevoel in mijn geval gewoon zo enorm was. Ik vond echt dat ik mijn vader had kunnen en moeten redden. Een rouwproces na zelfdoding is zo anders dan met een andere dood. Je zoekt antwoorden, die je nooit gaat vinden....
In december heeft een vriendin van me het ook nog gedaan en het blijft afschuwelijk.

Je mag me altijd pmen. Heel veel sterkte en knuffel!!!

Ik worstel soms nog steeds met de zelfmoord van mijn nicht vorig jaar. Het onbegrip wat er vanuit mij is om niet meer verder te willen leven voor de kinderen en haar man.
Ik merk wel dat mijn tante en haar stiefvader er vrij open over praten. Ze hebben het proces van jaren van dichtbij meegemaakt en vertellen ook verhalen van haar, waardoor het beter te begrijpen is.

Het enige wat ik vooral probeer te bedenken is, is dat het haar wens was. Dat ze ergens zo ongelukkig was dat ze niet meer wilde leven. Ondanks alle vragen die er voor ons over blijven.
Praat er met mensen over die ze kende en waarmee je er over kan praten. Verder kan ik je geen tips geven, maar ik wil je wel sterkte wensen gedurende het hele proces waar je nu in zit.

Zelf heb ik hier geen ervaring mee maar ik wilde je topic niet zomaar weer wegklikken zonder een reactie achter te laten. Wat een ontzettend heftige situatie. Het is nog maar zo kort geleden dat ik denk dat het heel normaal is dat je gevoel alle kanten op vliegt nu en dat er niet één is die overheerst. Dat maakt ook niks uit zo lang je maar weet dat elk gevoel recht heeft om er te zijn.

Naast professionele hulp helpt het nu misschien om regelmatig, bijvoorbeeld elke dag of één keer per week een paar minuten, even niks te doen en alleen bewust te voelen. Dat je bijvoorbeeld even op bed gaat liggen zodat je echt rust hebt en daar op kunt focussen en dan alleen voelen zonder er een oordeel over te vellen. Dan stop je het niet helemaal weg en kun je het zo langzaam een plekje geven.

Heel veel sterkte!

*

Guattari wat heb je dat mooi en ik denk ook treffend verwoord!

Verder sluit ik me aan bij de tips hierboven. Elke dag even de tijd nemen om je bewust te worden van je gevoelens en evt. psychische hulp.

Lief dat je dat zegt, thnx Maddie.

Eens met Maddie, heel mooi verwoord.

Ik was op zoek naar een ander topic en kwam deze tegen. Ik vind het moeilijk weg te klikken. Guattari heeft een goed, uitgebreid antwoord gegeven en ik vind het confrontend maar verhelderend. Ik hoop dat je met dit topic een beetje kan bijdrage aan je eigen verwerking.

Sterkte

Wat heftig wat je hebt moeten meemaken. Probeer je in ieder geval niet schuldig te voelen, dit had niemand kunnen voorkomen. Iemand die echt niet meer wil leven, die vindt wel een manier. Mijn moeder is overleden door zelfmoord, na twee jaar ernstig psychisch ziek zijn, met psychoses etc. Doordat de jaren voor haar dood zo zwaar waren, kwam haar dood als een opluchting. Voor ons omdat we weer konden ademhalen, maar natuurlijk ook voor haarzelf, dat ze eindelijk rust had. Het was enorm heftig en verdrietig en ik werd ook heen en weer geslingerd door verschillende emoties, waaronder schuldgevoel. Maar ik ben eigenlijk nooit boos geweest op haar, terwijl dit wel een normale emotie is, overigens. Iedereen verwerkt het op zijn/haar eigen manier. Ik kan me goed vinden in de post van Guattari, mooi geschreven. Zelf heb ik het eerste jaar na haar dood ontzettend veel gedichten geschreven over/voor haar. Na dat jaar eigenlijk bijna nooit meer. Dit is wel goed geweest voor de verwerking. Een aantal jaren later heb ik wel gesprekken gehad met een psychotherapeut en alles echt verwerkt. Voor mij is het al lang geleden, zo'n 12 jaar, maar ik voel me pas sinds een paar jaar niet meer schuldig om haar dood. Dat heeft best lang geduurd en ik realiseer me nu dat ik gewoon niks had kunnen doen.
In ieder geval wens ik je veel sterkte met het verwerken van het verlies.

Fijn dat jullie mijn reactie mooi vonden, dank jullie wel. Ik wil echter niet het topic van Chaos 'kapen' en hoop vooral dat je ze er iets aan heeft. Misschien nu, misschien over een tijdje...

Een vriendin van mij pleegde 11 jaar geleden zelfmoord. De tijd heeft er voor gezorgd dat het verdriet weg is maar echt verwerkt heb ik het toen niet. Er aan denken deed te veel pijn en ik voelde me zo machteloos.
Ik kan je dus niet helpen maar wil wel zeggen dat ik je begrijp. Het is zo lastig te begrijpen.

Ik heb geen tips voor je maar wel dit verhaal voorbij horen komen. Waren dit mensen uit H ook?
Ik wil je heel veel sterkte wensen met het gemis.

Bedankt voor de reacties, kom er later nog op terug als ik op de laptop zit.

Nee Milou, ze woonden in mijn geboorteplaats. Het is wel bij het nieuws voorbij gekomen, misschien dat je het verhaal daarvan kent.

Neem je tijd. Ik haal alleen mijn reactie wel weg, want wil dat niet te lang online hebben staan. Mocht je het nog willen nalezen, kan ik het je sturen.