Ik had Bevie nooit op moeten geven lees ik wel. Ik ben weleens 'jaloers' op mijn zoon en zijn Beerie. Ik zie hem Beerie echt kriebelen/aaien en knuffelen. Zo ontiegelijk schattig. We hebben er trouwens meerdere en hij vindt ze allemaal prima. Dus ik kan Beerie ook regelmatig wassen. Als 's nachts onze zoon bij ons slaapt, duw ik weleens mijn neus tegen Beerie aan. Knuffel ik met ze allebei!

Wat verdrietig Carl

Lejow, dat verhaal heb ik al eens gelezen ja. Snap dat je daar nog steeds verdrietig om kan zijn.

Dat heeft mijn dochter met haar Pooh, was echt liefde op het eerste gezicht. We hebben er 4, maar er is er maar 1 'echt'. Gelukkig weet ze dat hij soms in de was moet, en dan accepteert ze het ook om met een andere te slapen.
Ze zingt liedjes voor hem, hij moet mee uit wandelen enz

Wat leuk om jullie verhalen over jullie knuffels te lezen!
En met gemeen, Carl!

Ik heb vroeger met mijn knuffel in de Yes gestaan. Zo ben ik op dit forum terecht gekomen. Muupje is een beertje en was vroeger mijn kindje. Ik speelde vaak schooltje en Muupje zat dan bij mij in de klas. Ik behandelde Muupje als een pop: ik trok haar kleding aan en gaf haar zogenaamd te eten en te drinken. Muupje sliep altijd bij mij in bed: zonder Muupje kon ik echt niet slapen. Ik knuffelde graag met haar. Als ze in de wasmachine moest, zat ik huilend voor de wasmachine. En als de zon scheen op een zomerdag zette ik haar expres even in de zon, zodat ze daarna zo lekker rook. Muupje was regelmatig kapot en dan gaf mijn moeder haar een nieuw truitje aan.

Ik slaap niet meer met Muupje, eigenlijk al niet meer sinds ik op de middelbare school een paar keer op kamp ging, maar ik zal Muupje wel altijd bewaren.

Hier een foto van Muupje en mij:


En zo stond ik in de Yes:

Wat een leuke foto's zonnetje! Dat van in de zon zetten ken ik ook, of ja, ik ging dan met mijn knuffel zonnen, dan rook ie ook lekker als ik 'm 's avonds mee naar bed nam.

Haha wat schattig Zonnetje dat wist ik helemaal niet dat je hiermee in de Yes hebt gestaan

Ik ben ook nog een knuffel gek Ik heb Beertje, mijn eerste kindje, een meisje en Aap, mijn tweede kindje, een jongentje . Beertje heb ik gekregen toen ik op 8 jarige leeftijd in het ziekenhuis lag en dat is echt mijn steun geweest in die (voor mijn gevoel) lange periode daar. Sindsdien is Beertje al heel veel keren verhuisd met mij mee en ook een keertje kwijtgeraakt. Wat vond ik dat erg! Heb nachten lang gehuild toen we mijn beer niet meer konden vinden na een verhuis. Echt zo erg miste ik mijn knuffel. Gelukkig had ik aapje nog.

Wat was ik dan ook blij dat we na weer een verhuizing, opeens ergens onderin de trommel met vulkussen (mijn moeder is naaister) mijn beer vonden! Die had ik blijkbaar daar gestopt, zodat beertje veilig en zacht de verhuizing zou overleven Sindsdien wil ik al helemaal niet meer zonder Beertje op mijn bed. Want ik wil die nooit meer kwijtraken!

Aapje heb ik toen ik in de dierentuin was geadopteerd. Bij de apen stond daar een knuffelstandje en daar kon je een knuffel aap uitzoeken die je dan kon adopteren. Met een officieel bewijs erbij en al. Ook moest ik beloven dat ik goed voor aap zou zorgen. Super leuk gedaan, vind ik nog steeds! Het voelde toen echt als een hele eer en verantwoordelijkheid haha. En ik heb echt lopen kijken naar welke aap dan voor mij zou zijn, en het was liefde op het eerste gezicht en ik vind het nog steeds de liefste aap!

Toen ik ging studeren bleven mijn knuffels eerst bij mijn ouders thuis in mijn oude kamer, maar al snel verhuisde de knuffels om en om met me mee. Dat sliep toch lekkerder. Vriendjes hadden het al snel door dat er knuffels in mijn bed waren, en ik heb me er eigenlijk nooit voor geschaamd. Mijn knuffels horen bij mij

Nu in mijn nieuwe huis woont Beertje bij mij en mijn vriend. Vaak midden in bed haha. En als ik bij mijn ouders slaap (wat ook nog weleens gebeurt) dan ligt daar aap op me te wachten. Aap is trouwens niet helemaal eenzaam hoor, mijn zusje past er goed op als ik in mijn eigen huis slaap ze vind dat een hele eer en ook al mag aap eigenlijk niet uit mijn kamer (ben te bang dat ik hem kwijt raak) slaap ze weleens dan speciaal in mijn bed om met aap te kunnen knuffelen.

Zelf heeft ze trouwens een popje als knuffel en die gaat echt overal mee naar toe. En dan zitten we in het vliegtuig, zij met haar popje en ik met mijn beertje of aapje (altijd maar eentje mee op vakantie, want stel je voor dat er 1 kwijt raakt, oh en natuurlijk in de handbagage!). En dan ben ik dus een volwassen vrouw .. geen wonder dat mijn zusje zegt "als jij volwassen ben, dan ben ik ook volwassen" (6 jaar mensen, jaja)

Wat een verdrietige verhalen, Carl.

Ik heb nog het beest dat ik heb gekregen toen ik geboren was, dat is Fozzie Bear van de Muppets. Hij stond altijd wel op mijn bed, maar ik sliep niet met hem, hij heeft een harde plastic hoed op en dat vond ik niet fijn in bed.

Toen ik een jaar of zes was had ik een knuffel, een kikker van een soort groen fluweel-achtig spul. Als je hem in heet water deed of de föhn erop zette, veranderde hij van kleur. Die kikker had ik echt altijd bij me, elke dag mee naar school, enzovoort. Op een gegeven moment begon de stof steeds meer los te laten en kwamen er heel veel kale plekken op. Toen ik tiener was stond hij nog bovenop mijn nachtlampje, maar toen mijn toenmalige vriendje dat lampje omhoog had gedraaid voor een romantische sfeer en er opeens rook vanaf kwam, was het echt het einde van die knuffel.

Het witte konijn waar ik later altijd mee sliep, heb ik wel nog steeds. Dat konijn heb ik gekregen toen ik een jaar of acht was. In eerste instantie sliep ik er niet mee, maar toen ik me een keer niet lekker voelde, had mijn moeder dat konijn bij me neergelegd voor ze me instopte en sindsdien was het mijn vaste knuffel. Hij heeft ook naast me gelegen op de intensive care en is meegegaan toen ik later nog een keer geopereerd had, de anesthesist heeft toen nog speciaal een operatiehoedje voor hem gemaakt door twee gaten uit een schoenhoesje te knippen voor de oren. Dat konijn ligt nu nog bij mijn dochter op bed.

Wat super schattig omschreven Tabbie!!

Oooooh Tabbie, wat schrijf je inderdaad liefdevol over je knuffels!

Ik weet nu wel door jullie dat mijn knuffel gewoon mee gaat op vakantie volgende keer. Ik dacht dat dat too much was, maar volgende keer doe ik het gewoon!

Mijn allerliefste knuffel is een olifant, koekel genaamd (ja, vraag me niet waar die naam vandaan komt, ik weet het niet en mijn ouders ook niet).
Hij lag al in de wieg voordat ik geboren was.
En ja, hij gaat overal mee naar toe als ik ergens anders slaap. En in het vliegtuig zit hij idd in mijn handbagage.

Heb een keer zo gelachen, we gingen met mijn ouders, zussen en aanhang op vliegvakantie en toen trokken er 5 mensen in de vertrekhal hun knuffel uit de tas (alleen mijn vrouw en ouders niet). Dat was gewoon zo komisch.

Leuk om te lezen dit!
Ik heb bij mijn geboorte een varken gekregen en dat is jaren lang mijn maatje geweest. Hij heet 'Varken' en ging vroeger ook overal mee naar toe, ik ben hem zelfs ooit bij de slager vergeten!
Hij was roze en had een krul staatje, inmiddels is hij grijs met gaten in zijn pootjes, hij heeft nog maar halve ogen en zijn krulstaartje is een grijs sliertje.
Hij heeft tot mijn tweede keer op kamers altijd bij me gelegen, maar toen vond ik mezelf te oud geworden.
Op vakantie met vriendinnen lagen de knuffels altijd samen op een bed tot we terugkwamen haha. Iedere vakantie wel 1 vakantie foto van de knuffels

Ik heb als kind verschillende knuffels gekregen maar had geen interesse. Totdat ik een poppetje van de kermis kreeg, van kennissen van ons die een touwtje trek kraam hadden. Het was een poppetje met een hard hoofdje en ik hield haar altijd met haar oor (já het harde stuk dus van dat hoofd) tegen mijn neus aan. Ze begon met een hoedje maar dat rotte er al snel af. Verder ben ik haar een keer kwijt geraakt op de markt toen ik een jaar of 3 was. Drama natuurlijk, nergens meer te vinden. Ik was niet te troosten. Mijn moeder is nog terug gegaan naar waar we die dag waren geweest, de bank, de hema en de markt. Nergens wisten ze er iets van, totdat iemand van de markt zei 'oh dat vieze roze ding? dat heb ik in de container gegooid'. Van die mensen van de kermis heb ik toen een nieuwe gehad, maar het heeft lang geduurd voordat ik daar tevreden mee was.

Mijn poppetje heet Loesje en ze staat nog steeds in mijn slaapkamer. Mijn vriend vindt het normaal dat ze er is. Loesje is meerdere keren onthoofd geweest en mijn moeder is zo slim geweest om 'reserve Loesjes' aan te schaffen voor het geval dat ik haar nog een keer kwijt zou raken. Dit kwam goed van pas omdat ze op deze manier het hoofdje een paar keer op een nieuw lichaam kon zetten (ik was alleen gehecht aan het hoofdje).

En ik had dus een werkwoord bedacht. Loezen. Want dat was wat ik er mee deed, tegen mijn neus houden terwijl ik mijn duim in mijn mond had. Dat heette Loezen haha!

Moest gelijk aan dit topic denken

http://www.lindanieuws.nl/nieuws/fotose ... ls-slapen/

Ik heb altijd met meerdere knuffels geslapen. Ze lagen allemaal aan de zijkant van mijn bed en op het voeteneind. Vanaf mijn eerste verjaardag had ik een pop en die noemde ik Peggy, en die sleepte ik overal mee naartoe.
Ik heb altijd wel met knuffels in mijn bed gelegen, maar het werden er steeds minder. Ik heb nog een paar hele dierbare en die zullen ook nooit weggaan!! Ik heb van mijn moeder toen ik dubbele oorontsteking had een grote Tatty Teddy beer gehad en later nog 2 kleintjes ervan. Mijn moeder leeft niet meer, dus die zijn me wel dierbaar.
Toen ik na mijn bevalling op de IC lag heb ik van mijn vader een Poeh beertje gekregen, en van mijn man een lieveheersbeestje, dit was toentertijd het symbool van het ziekenhuis waar ik lag. Mijn dochtertje heeft een kleinere variant ervan.