Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben wbt fotoalbums

Mijn moeder heeft de foto's echt heel goed bijgehouden, nog steeds. Dat vind ik zo waardevol. M'n man heeft echt nul foto's van zichzelf uit z'n jeugd. Vind hijzelf niet zo erg maar ik vind t wel jammer. Heel af en toe komt er wel iets naar boven maar ik ben bang dat alles ergens op zolder staat en dat z'n moeder er nooit aan toe zal komen. Hopelijk komen al die foto's ooit boven water en kan ik ze zelf inplakken ofzo.

Ik heb welgeteld 1 babyfoto van mezelf, en toen was ik al iets van een half jaar. Vind ik zelf inderdaad jammer! Van onze kinderen hebben we alles op een harde schijf staan.

Wij zetten een paar keer per jaar alle foto's op een externe hardeschijf. Ik heb het plan om net na de verjaardag het fotoboek af te hebben. Afgelopen jaar is dat gelukt, nu maar afwachten of ik het vol ga houden. Ik houd voor J. (en nu ook voor de baby) een invulboek bij die loopt vanaf de zwangerschap tot aan de 18e verjaardag. Dit gaat tot nu toe aardig goed.

In foto albums ben ik wel heel trouw. Ik vind mezelf dat verplicht naar mijn kinderen toe hahaha. Ik moet nu nog wel aan de albums van 2015 beginnen maar daar neem ik de tijd nog even voor.

Ik heb overigens voor beide kinderen ook een emailadres waar ik regelmatig foto's filmpjes en verhalen naar toe mail Ook heb ik van die invulboeken.

Ik moet ook nog aan het fotoalbum van zoon zijn eerste jaar beginnen. Nu is dat nog vroeg zat (hij is net een week 1) maar afgaande op het feit dat ons trouwalbum en huwelijksreisalbum ook nooit af zijn gekomen zie ik het toch een beetje somber in Wel staat alles op een harde schijf.

Ik dacht altijd dat ik niet zo streng zou worden als mijn eigen ouders, en dat ik niet zou laten huilen, veel zou dragen en het woordje 'nee' veelvuldig zou vermijden.

De realiteit? Ik vind mijzelf streng (doch consequent), laat 'm tegenwoordig even huilen bij slapen omdat ik weet dat hij dat nodig heeft en het woordje 'nee' vind ik lastig te vermijden.
Maar, het werkt op deze manier heel goed voor ons en S weet wat de grenzen zijn. Hij leert veel, wat wel en niet mag, en we stimuleren hem waar we kunnen.

Lastig vind ik het wel om een hele dag met hem alleen te zijn (op mijn parttime dag) en hem dan te vermaken/zijn gang te laten gaan. Ik ga dan liever lekker met hem ergen heen.

Foto's... Tsja, ik heb ze genoeg, maar niet in een album helaas. Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moest halen.

En, en daar schaam ik me soms best voor; ik hoor zoon niet 's nachts. Mijn vriend is dan altijd de pineut. Het duurt echt lang voordat ik wakker word van het gehuil van zoon... Mijn moederinstict werkt wat dat betreft niet goed :p

Dames wat zonde! Ik geef jullie allemaal een schop onder jullie kont ;-). Hup aan de slag met die albums!!! Mijn ouders hebben mijn eerste 2 jaar bij gehouden daarna niets meer. Toen ik 16 werd ben ik samen met mijn zusje aan tafel gaan zitten. Ze hadden geen dubbele foto's en weinig foto's. Dus hebben we echt consessies moeten maken wie welke foto mocht hebben en heb ik ze zelf ingeplakt. Zo jammer dat ze het nooit hebben bij gehouden. Want het was telkens weer de vraag hoe oud was ik daar ;-). Gelukkig is het tegenwoordig wel wat makkelijker in het digitale tijdperk. Maar een album op je schoot is toch veel leuker dan foto's bekijken via laptop of ipad. Zelf ben ik altijd weken bezig met het maken van een mooi album waar ik tevreden over ben. Maar hé het is ook mijn job, dus ik vind ook tegenover mijn kind dat ik het niet kan maken en ben er dus heel trouw in. Ik wordt ook vaker benaderd door klanten of ik het niet voor ze wil doen. Een tijdrovende klus, maar als ik dan het eindresultaat in handen heb <3.

In fotoalbums ben ik ook heel trouw. Ik ben nu aan zijn 5e jaaralbum bezig en hoop dit eerdaags af te hebben. Zo ook in het wegschrijven van foto's. Dat staat hier netjes gearchiveerd op jaar, maand, en gebeurtenis/activiteit. Ik kan het altijd terugvinden en het wordt gebackuped buitens huis.

Zo ook met het maken van filmpjes. Maak ik een mooie compilatie film van een gebeurtenis en de rest van het materiaal gooi ik weg. Ik denk niet dat T. later zit te wachten op materiaal van urenlang nietszeggende filmpjes en zo'n filmpje maakt het ook weer erg leuk om naar te kijken ook voor andere mensen.

Mijn man heeft een boek geschreven voor hem over de eerste 4 jaar. Hoe wij gegroeid zijn in het ouderschap en hoe wij onze T. hebben zien opgroeien in de eerste 4 jaar. Het is een boek geworden met 120 bladzijdes. We hebben het af laten drukken bij een drukkerij in boekvorm. Het is de bedoeling dat er een vervolg komt op dit boek. Daarnaast houden we ook schriften bij over de vakanties.

Mag iedereen dit niet gewoon voor zichzelf weten? Ik was sowieso niet van plan om hele boeken voor mijn kinderen te schrijven. Leuk als je daar zin en vooral ook tijd voor hebt, maar ik heb daar sowieso de tijd niet voor en de zin ook niet.

Invulboeken hou ik wel bij. Ik heb zelf 2 albums van vroeger. Van 0-10 1 album en van 10 jaar en verder. En ik moet zeggen dat ik dat zelf ook gewoon wel genoeg vind. Elk jaar een album ofzo past niet bij mij. En wat een werk.. Leuk als je dat zelf leuk vindt, maar die schop onder de kont hoeft niet hoor ;-)

Ik heb van mij zelf geen baby/kinder foto's en dat vind ik oprecht erg.
Daarom heb ik ervoor gekozen om voor mijn zoontje wel albums bij te houden. Zo houd ik trouw het album "papa en mama vertellen over jou" bij met foto's enz
En heb ik van zijn eerste 4 levensjaren 4 albums.
Inmiddels ben ik wel gestopt en zullen er eerder nog digitale albums volgen. Foto's in overvloed in ieder geval.

Ik ind dit heel moeilijk om op te antwoorden, want ik ben gewoon mijzelf, maar daarnaast ben ik ook moeder. Wat maakt mij dan typisch moeder?
Vanaf dat mijn zoon 1,5 is, sta ik er alleen voor dus ik ben heel erg op mijn zoon gericht. Zijn welzijn gaat voor alles, nu is dat bij iedereen vast zo maar bij mij is het extremer. Verder reageer ik op mijn gevoel, en zo voed ik ook op. Ik heb niks uit boekjes gehaald. Ik hoorde wel af en toe iets dat mij aansprak maar ik gebruik geen methode om mijn kind op te voeden.
Bij mij mag veel, maar ook veel niet. In winkels mag hij nergens aan komen, op visite ook niet, niet op de bank/tafel/vensterbank klimmen (hij is nu 9, maar dit was dus toen hij kleiner was). Rotzooi in de woonkamer herken ik ook niet want hier werd/word eerst het een opgeruimd en het ander gepakt. Ik wilde dat hij als peuter/kleuter altijd schoon was. Heb een hekel aan kinderen met snotneuzen, vieze handen en etensresten over het gezicht. Dus daar heb ik altijd voor gewaakt.
Verder gaat mijn zoon overal mee naar toe, dagjes weg, uit eten, dierentuin, speeltuin. Ik doe niet alleen leuke dingen die hij leuk vind maar ook die ik leuk vind, en dan heeft hij zich aan te passen. Dat kan hij ook heel goed, en zelfs een wandeling van 10 km vind hij leuk. In huis is weinig plaats voor negativiteit. Ik sta positief in het leven en mijn zoon ook. Hij ziet overal het leuke van in en dat maakt ook veel dingen leuk.
Mijn zoon eet ook alles, en ik denk dat dat komt (let op, dit is mijn mening) dat dat komt omdat ik nooit ruimte heb gegeven iets niet te eten. Het was dit, of niks. Ook nooit een keuze gegeven door te vragen of hij het lekker vind. Ik zei bij elk nieuw gerechtje "Lekker he?!" En nu eet hij werkelijk alles met smaak.
Verder is er ruimte om jezelf te zijn, chagrijig zijn we allemaal wel eens, ik wil alleen niet dat hij dan de hele sfeer verpest en gewoon niks moet zeggen als hij alleen maar geirriteerd kan doen. Andersom geld dat ook. Boos zijn mag, maar op een gegeven moment is het klaar. We botsen ook wel eens en daarna maken we het altijd goed. Er wordt niet geslapen zonder een knuffel en een kus. Ik werd vroeger wel eens regelmatig naar boven gestuurd met straf 's avonds en voelde me dan zo rot en eenzaam dat ik dat voor mijn zoon echt niet wil. Hier komt het wel eens voor, maar of ikga dan naar boven of hij komt naar onder en dan maken we het goed.
Verder zijn we gek, zingen we gekke liedjes, maken we veel grapjes en knuffelen we HEEL VEEL.