07 Dec 2015 21:26 door Rebecca
Hier sliep ze in het begin ook lastig in haar eigen bed. Vaak korte slaapjes, elke paar minuten de speen weer nodig, in totaal maar 20 minuten slapen. Soms alleen maar huilen, echt overstuur. Ik heb elke dag wel geprobeerd haar overdag in haar bedje weg te leggen. Eventueel tig keer lopen om de speen, soms bleef ik in de kamer zitten. Maar als ze huilde haalde ik haar uit bed. In het begin sliep ze heel veel bij mij op de borst overdag. In de box sliep ze sowieso niet (daar was 't vooral krijsen) en wilden we ook niet. Na verloop van tijd ging het overdag steeds beter in haar eigen bed. Ze heeft lange tijd overdag met whitenoise geslapen. Langzaam maar zeker ben ik het volume daarvan gaan afbouwen, tot ze het niet meer nodig had.
's Avonds heeft ze langer bij ons geslapen, ze lag dan eigenlijk altijd bij mijn man op de borst. We probeerden wel eens haar 's avonds in haar bedje weg te leggen, maar dat was altijd krijsen. En ineens, zo rond dat ze een maand of 3 was, ging slapen bij ons op de borst 's avonds moeizamer en lukte het wel om haar in haar bedje weg te leggen.
Nu heeft ze soms nog wel eens dagen dat ze moeilijk in bed slaapt. Ik ga de strijd dan niet aan, ik ga bv met haar wandelen in de wagen of draagzak, of pak ons boeltje bij elkaar om bv richting ikea te gaan en daar te struinen terwijl ze in de draagzak zit. Zij kan lekker slapen, en ik voel me veel relaxter dan wanneer ik toch probeer haar in haar eigen bed te laten slapen.
Het heeft me best een tijd heel onzeker gemaakt. Continu maar horen van anderen dat ik haar toch echt maar eens moest laten huilen, want dat zou wel de oplossing zijn. En we hebben steeds ons gevoel gevolgd (ook wel 1 of 2 keer toch laten huilen, maar daar wordt ons meisje zo overstuur van, het werkt gewoon echt niet!), maar ik was best bang dat ze dan nooit 's avonds in haar eigen bed zou gaan slapen, altijd die whitenoise nodig zou hebben of weet ik wat dan ook. Dat het op het dagverblijf dan misschien ook wel niet goed zou gaan. Maar eigenlijk komt het allemaal vanzelf op zijn pootjes terecht. We blijven kijken naar wat D. nodig heeft, volgen ons gevoel, maar proberen ook af en toe of we een volgende stap kunnen nemen. Zo zijn we nu stiekem best wel toe aan onze slaapkamer weer voor onszelf hebben, lekker weer even kunnen lezen voor we in bed gaan, uitgebreid liggen kletsen of wat dan ook. In de kerstvakantie gaan we kijken hoe de nachten in haar eigen kamertje gaan (overdag slaapt ze wel altijd al in haar eigen kamer).
19 juni 2015
2 februari 2017