Ik zou het ook eerlijk zeggen. Niet met een eindoordeel (hij moet weg..), Maar meer hoe jij ziet dat hij in het team is. Je hoeft de feiten niet te verzwijgen als je feedback geeft.

Ik weet van mijn baas dat hij altijd heel blij is als hij bepaalde zaken ook vanuit zijn team hoort. Als mij iets opvalt in het team meld ik dat bij hem.

Ja, ik ga er wel dingen over zeggen hoe ik het zie inderdaad. Ik twijfelde of ik er echt eerlijk over moest zijn.
Nadat hij voor de tweede keer bij mn teamlead ging uithuilen heb ik het maar gelaten om er constant wat van te zeggen of hij zachter kan doen, als dat elke keer uitmondt in dat kleuterige gedrag van hem.Daarom twijfelde ik ook wat, omdat mn teamlead waarschijnlijk denkt dat het een stuk beter gaat terwijl ik me wel echt irriteer maar geen zin heb in weer zo'n heel drama.

Gewoon eerlijk zijn. Geef aan dat er geen aansluiting is met het team en geef de punten aan waaruit dat blijkt. Geef positieve punten ook aan.

Ik zou eerlijk feedback geven, maar wel zonder eindoordeel (dus niet hij past niet in het team en hij moet weg, maar concrete voorbeelden waaruit blijkt dat er aansluiting mist) en in volwassen objectieve bewoordingen. Dus niet zoals je hier doet termen als uithuilen en kinderachtig en zielig doen gebruiken.

Dan zou ik feedback al vrij snel een stuk minder serieus nemen.

Ik vind het een heel vreemde zaak dat anonieme feedback wordt meegenomen naar iemands beoordeling.

Verder vind ik ook dat jij je niet netjes en bijzonder kinderachtig uitlaat over deze collega, hoezo kun je hem niet uitstaan? Hij heeft je niet wat aangedaan, hij heeft wat gewoontes waar je je aan stoort.

Eerdere feedback geven is niet goed verlopen dus. Misschien komt dat ook wel omdat hij de sfeer richting hem aanvoelt? In ieder geval kan ik tig andere oplossingen verzinnen om dit op een meer respectvolle manier richting hem aan te pakken dan anonieme negatieve feedback te geven die nog niet eens met de persoon in kwestie besproken is. Bijvoorbeeld: nog een keer het gesprek aangaan en daarbij duidelijk aangeven dat je er samen met hem uit wilt komen en dat het niet je bedoeling is hem te kwetsen, gesprek in bijzijn van leidinggevende enzovoorts, enzovoorts.

Ik zou de feedback richten op het werk wat hij levert, daar draait een beoordeling om, lijkt me. De dingen die je nu aanhaalt vind ik eigenlijk maar randzaken.

Ik heb vandaag de feedback verzonden, maar niet zo bot als in mn verhaal hoor.
Ik heb het heel netjes verwoord. Vanochtend was weer zo'n momentje, hij is ziekgeweest en nog steeds niet helemaal fit volgens mij. Dus ik zei van, goh, kan je niet beter naar huis gaan, volgens mij voel je je niet helemaal fit nog.
Ging die helemaal tekeer: Wil je me weghebben??? Want dan ga ik nu meteen hoor!!!! Gelijk zo enorm aanvallend dat ik denk: zo heb ik het helemaal niet bedoeld, maar hij steekt wel anderen aan zo.

Keet: Ik heb ook positieve dingen gezet hoor over zn functioneren, maar er zijn ook vragen bij over hoe hij in de groep ligt etc. Dus heb daar wel eerlijk antwoord over gegeven hoe ik daar tegenaan kijk.

Op mijn werk zoeken ze nieuwe mensen en je kunt als werknemer mensen aanbevelen. Dit wil ik dus gaan doen voor een kennis van me. Ik denk dat hij erg geschikt is voor de functie. We waren zojuist aan het kletsen hierover via Facebook en ik denk inderdaad dat het bij hem past en dat hij gemotiveerd is. Echter geeft hij nu net ook aan dat hij per september 2016 een master zou willen gaan doen. Hij ziet het dus meer als tijdelijke baan, terwijl ik de impressie had dat dit een mooie kans is voor hem. Bovendien is het vanuit het bedrijf een behoorlijke investering wanneer ze nieuwe mensen aannemen en is het de intentie dat nieuwe mensen langer blijven. Nu zit ik dus een beetje met een dilemma en baal eigenlijk dat hij dit aan mij heeft vertelt. Ik denk altijd erg vanuit het belang van het bedrijf en vind het heel vervelend als ik iemand aan zal dragen die de investering niet waard blijkt te zijn. Ik wil hem alsnog wel voordragen maar merk dat ik zelf nu toch wel minder enthousiast ben er over en me redelijk schuldig voel als hij toch wordt aangenomen. Maar dit van te voren aankaarten bij de manager resulteert waarschijnlijk in dat hij niet wordt aangenomen en dat vind ik ook weer jammer. Wat zouden jullie doen?

Dan zou ik hem aanbevelen, maar wel eerlijk zijn. Heel lief dat je meedenkt voor hem, maar je moet ook aan jezelf denken. Jij kan er ook op afgerekend worden, misschien niet heel hard, maar ze zullen het vast niet waarderen. Daarbij, als je het verzwijgt en hij noemt het misschien wel een keer terloops dat jij al op de hoogte was, zou je dat ook niet in dank worden afgenomen.
En bedenk eens wat voor schuldgevoel je zelf krijgt het komende jaar, als je hier al van op de hoogte bent. Dat werkt ook niet echt ontspannend.
Hij kan vast ook wel begrijpen dat een bedrijf wat grote investeringen moet doen, wel iemand wil die er de komende jaren blijft werken en ze hun geld hieraan terug kunnen verdienen.

Ik sluit me aan bij Lenthe.

Ik wil even anoniem wat kwijt, zonder het aan mijn naam gelinkt te hebben.

Gisteren heb ik een zeer vervelend gesprek gehad op het werk. Of nou, vervelend, de insteek vanuit de managers was heel negatief, en het kwam er op neer dat ze me niet voldoende vinden functioneren momenteel.

Niet onaardig bedoeld, maar dat is echt onzin. De dingen die ze benoemden, hebben helemaal niks met mij te maken! Dat heb ik ook verteld, en uiteindelijk hebben we de rest van het team besproken, en gaan daar dingen in veranderen, omdat ik (bijna) zeker weet dat het dan (weer) beter zal gaan.

Maar, nu is de conclusie, dat ik 5 dagen ipv 4 dagen moet gaan komen werken. Doe ik dit niet, zal ik mijn functie kwijt gaan raken aan een collega die daar wel toe bereid is. Leuk bedacht, maar ik werk met reden maar 25 uur.

Ik wil de eer aan mezelf houden momenteel, gezien de omstandigheden thuis momenteel, maar dit gaat hem dus echt niet worden. Ze zetten me voor het blok, wat er al langer aan zat te komen.

Ik weet wie je bent (no worries, ik zeg niks) maar oh wat kan ik jouw werkgever af en toe wel schieten! Ik weet niet of je nu nog steeds onder dezelfde hoofd werkgever valt als vroeger maar man man man wat lopen ze af en toe met jou te zeulen. Ik vind dat echt heel rot voor je. En ik vraag me af of ze je dit mogen verplichten als je een contract voor 25 uur hebt. Of heb je een 0 uren contract? Ik zou zeker kijken naar wat je mogelijkheden zijn om dit niet te accepteren. Balen lieve jij, jij verdient beter dan zo behandeld te worden, het maakt me echt boos zo'n werkgever die niet meedenkt met z'n werknemer.

Ik zit nog bij hetzelfde bedrijf, maar dit zijn andere leidinggevenden. Eentje kent mij heel erg goed, de ander niet, die kent mij van verhalen van de ander.

Ik heb een 0 uren contract, en werk regelmatig ook meer uren, alleen dit gaat dan standaard worden. Want ik zit nu met 4 dagen al gemiddeld op 28 uur, terwijl 24 uur is afgesproken. Dus als ik straks de late diensten moet gaan draaien, waar ze me nodig hebben, zit ik op minimaal 28, zonder uitloop. Bv vandaag liep ik ook ruim 3 kwartier uit al.

Mijn vriend is heel lief, en zegt, doe het maar, ik zorg wel voor alles thuis, enz. en dat is lief, maar dit betekent dat ik dus buiten werk om helemaal niks meer kan gaan doen, want ik ben de hele dag van huis weg door de uren indeling, en heb 'maar' 2 dagen thuis. Ik snap dat dat 'normaal' is, maar voor mij is dat het niet.

Maar als je het niet kan, dan kan het toch gewoon niet? Ik snap echt niet dat ze je dat kunnen verplichten en dat je er anders uit ligt. Vind het echt heel lullig voor je en hoop dat je een oplossing vindt.

Ik werk in een team van 4. Nu ben ik er achter gekomen dat 3 ervan een reiskostenvergoeding krijgen. Ik werk er het langst van ons 4 en we rijden allemaal ongeveer dezelfde aantal kilometers. Het is dan toch gewoon stom en oneerlijk dat ik het niet krijg? Nu heb ik erom gevraagd, maar het antwoord was: Nee. De anderen blijken het in het contract te hebben staan en ik niet. Maar een nieuw contract wil hij niet opstellen... Stom en flauw!

@ Thunder, kijk even goed wat er in je cao staat, misschien heb je er wel recht op.

http://www.loonwijzer.nl/home/arbeidsvo ... vergoeding
Heb ik recht op reiskostenvergoeding?
Om daarachter te komen hoef je alleen onderstaande checklist even na te lopen:
In veel cao's zijn afspraken gemaakt over reiskostenvergoeding. Als je onder een cao valt, dan moet je werkgever zich in ieder geval hieraan houden.
In veel gevallen is er ook iets in het bedrijfsreglement of het handboek Personeelszaken opgenomen over reiskostenvergoeding. Deze kun je opvragen bij de afdeling P&O. Deze documenten gelden juridisch als onderdeel van je arbeidsovereenkomst.
Val je niet onder een cao en heeft je werkgever geen bedrijfsreglement of handboek Personeelszaken, dan kun je geen reiskostenvergoeding eisen. Zorg dan ervoor dat je zelf erover onderhandelt in je sollicitatiegesprek, zodat de vergoeding in je contract wordt opgenomen.

Daarnaast kun je wellicht benoemen dat er de Wet gelijke behandeling in Nederland geldt.
Daarin staat dat iedere werknemer gelijk behandeld moet worden. Dus ik zou wel een reiskostenvergoeding eisen
http://www.mkbservicedesk.nl/466/wat-ho ... eling.htm#
Waar richt de wet gelijke behandeling zich op?
De wet gelijke behandeling heeft betrekking op:
in- en externe werving en selectie (o.a. het bekend maken van vacatures, selectie)
arbeidsbemiddeling (uitzendbureaus, maar ook beroepskeuzeadvies en het aanbieden van werkervaringsplaatsen)
het aangaan van een arbeidsverhouding en ontslag
arbeidsvoorwaarden (zoals beloning, vakantie, verlof, reiskostenvergoeding etc)
beroepsonderwijs en bijscholing
promotie
arbeidsomstandigheden (op de werkvloer)
loopbaanoriëntatie
(lidmaatschap van) werkgevers- en werknemersorganisaties/vereniging van beroepsgenoten
‘vrije beroepen’ (zoals advocaten en notarissen)
zelfstandigen zonder personeel
de overheid als werkgever en ambtenaren

Tnx Lenthe.

Ik wil even kwijt dat ik niet weet wat ik wil! (en het liever niet aan mijn forumnaam koppel).
Binnenkort zit ik zonder werk (niet geheel vrijwillig) en ben uiteraard druk op zoek naar wat anders. Maar dat wat mij leuk lijkt mis ik toch wel vaak de ervaring voor die wordt gevraagd. Verder ben ik ook niet zo heel ambitieus, wil gewoon leuk werk hebben. Net een gesprek gehad naar wat op papier een ideale functie lijkt, maar als ik daar dan zit denk ik, wil ik dit wel en vooral kan ik dit wel...

Maar in mijn achterhoofd speelt ook dat ik het liefst gewoon in het buitenland wil wonen of op een cruiseschip wil werken of zo, lekker op reis. Maar ja dat laatste kom je niet zo maar tussen (en heb ik dan wel de juiste ervaring). En naar het buitenland verhuizen doe je ook niet zo maar. Dan zou ik toch echt een baan moeten hebben daar, maar zit nou niet bepaald in een duidelijk definieerbaar werkveld waardoor zoeken op afstand lastig is. En dan denk ik weer, ga ik dan voor definitief? Want als ik terug wil, dan zou ik bij mijn ouders in moeten omdat er voor woningen wachttijden zijn.
Ook heb ik nou niet bepaald veel spaargeld momenteel, omdat ik net een nieuwe auto heb moeten kopen. Natuurlijk krijg je daar wel weer wat voor. Maar het voelt zo als alles opgeven nu ik een fijne auto, fijne woning heb (woon er pas een jaartje, veel klustijd).

Ergens had ik gehoopt dat ik inmiddels een leuke relatie zou hebben en je er voor kan kiezen om er samen voor te gaan. Maar ja die is er niet.

Ik weet ook niet wat ik hier mee moet, even van mijn aftypen. Maar de conclusie is dat ik gewoon niet weet wat ik wil of niet weet hoe ik het zou moeten aanpakken.

Ok..na 2 dagen wil ik het toch anoniem van mij afschrijven....

Ik werk sinds begin augustus 4 dagen per week als administratieve / secretariële ondersteuner voor een team woonbegeleiders.
Vanaf half oktober werkt er op het secretariaat ook een nieuwe mannelijke collega (heb hem zelf geselecteerd na het voeren van 2 sollicitatiegesprekken samen met mijn teamleider). Vanaf dag 1 is er sprake van een vriendschappelijke klik tussen ons en dat komt alleen maar ten goede van onze productiviteit op het secretariaat. Die was in augustus / september echt laag, omdat ik het werk voor 2 in 1 werkweek moest doen.
Maar nu waren we afgelopen dinsdag in gesprek met een collega van de financiële afdeling van onze organisatie en nu blijkt dat daar misschien een vacature is of vrij komt. Mijn directe collega heeft een financiële achtergrond en heeft ook in het sollicitatiegesprek in oktober aangegeven dat hij daarin graag wil doorgroeien, maar dat hij deze administratieve / secretariële functie voor nu ook zeker uitdagend vindt.
Mijn directe collega heeft gisteren contact gezocht met het uitzendbureau of de financiële functie er daadwerkelijk is, daar konden ze de functie niet vinden, maar ze zouden hem terugbellen.
Het voelde dinsdagmiddag echt als een klap in mijn gezicht dat hem na 5 weken intensief samenwerking / contact (we zien / spreken elkaar ook buiten het werk) hij van de 1 op andere dag een andere functie zou krijgen..
Dat blijkt niet zo te zijn, maar hij heeft wel aangegeven om een oriënterend gesprek met de leidinggevende van de financiële afdeling te willen voeren over de vacature die misschien openstaat. Hij heeft zelf nog lang geen keuze gemaakt en het is ook niet zeker of het een officiële vacature is.
En nu voel ik mij verward, ik ben zo blij dat ik na 6 jaar voor het eerst een mannelijke directe collega heb bij wie ik mij op mijn gemak voel (puur vriendschappelijk) en dan voelt dit echt niet leuk..het voelt alsof mij iets positiefs wordt afgepakt:(.
Er is nog lang niets zeker, maar ik ben zo bang dat hij binnen nu en een paar weken toch echt weg gaat en daar zie ik echt tegenop, dat vind ik echt veel te snel:(. Hij weet hoe ik er nu in sta (gisteren er al heel open over gepraat), belde mij ook vanmiddag (ben vandaag vrij) om te vragen hoe het nu met mij gaat en omdat we er allebei wel een beetje van ondersteboven zijn dat dit nu speelt....

Tjah, ik kan me voorstellen dat het voor jou niet leuk is maar als het nu klikt dan kunnen jullie evt toch contact houden. Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat hij die andere functie wil pakken nu er een plek is. Geen idee of het zo is maar financiele afdeling tov secretariaat klinkt wel uitdagender en meer voor de lange termijn. Zeker als hij dit al meteen heeft aangegeven tijdens het sollicitatiegesprek met jou. En waarom voelt dit als een klap in je gezicht? omdat het leuk en gezellig werken is? Ik vind dat eerlijk gezegd na deze korte samenwerkperiode wel overdreven klinken. Die man pakt gewoon de kansen nu die er zijn, ik geef hem groot gelijk. Ik vind collega's belangrijk maar dan moet mijn werk wel uitdagend zijn anders zou ik het niet volhouden.

Wie weet wat voor leuke nieuwe collega je krijgt.

Ik vind het ook overdreven klinken, ook dat jullie er allebei 'een beetje van ondersteboven zijn' enzo. Het hele verhaal geeft mij het gevoel dat er (onbewust) meer speelt dan gewoon een collegiale of eventueel vriendschappelijke band. Verder eens met Rapa Nui.

Eens. Kreeg ook het gevoel dat er meer speelde.

Ik vind het ook een beetje een raar verhaal. Dat je het jammer vindt, oke, maar een klap in je gezicht? Is dat niet wat overdreven? Jullie kunnen toch gewoon contact houden als het zo goed klikt?

Voor het biechtje daarboven, eerlijk gezegd klinkt je buitenlandplannen niet klinken of je echt van plan bent om daadwerkelijk (al) te gaan. Als je dat echt wilt zul je in actie moeten komen. Verder ben je binnenkort werkloos, dus ik denk dat je er goed aan doet om die baan sowieso aan te nemen. Van daaruit kun je altijd nog verder kijken naar je buitenlandplannen.

Biechtje dat niet weet wat ze wilt: klinkt een beetje als een quarter life crisis.

Biechtje met collega: je benadrukt wel in je tekst dat het om een mannelijke collega ga.. dus weet je zeker dat er niets meer is dan een collegiale vriendschap? Ik zou namelijk het ook jammer vinden in een gelijke situatie als het om een vrouwelijke collega zou gaan. Het is toch altijd jammer dat je net een nieuwe collega hebt, die ook nog eens gezellig is en je tijd investeer om in te werken dat ze dan al na 5 weken weg willen. Echter: je maakt je nu al druk om niets en je bent er zelfs ondersteboven van Je wist dit, je wist dat hij wilde doorgroeien en dat deze functie niet zijn einddoel is. Hij is ook nog eens eerlijk tegen je over dat hij een oriënterend gesprek heeft aangevraagd. Dus dit kan niet iets zijn dat opeens zo is van de een op de andere dag. Waarom ben je dan zo van slag? Ben je wellicht bang voor iets? Dat je hem kwijtraakt? Of dat je weer voor 2 moet werken?