Omgaan met verdriet
Ik heb een nogal raar probleem, vind ik zelf. Ik ben bang, bang voor de dood. Ik ben niet bang om zelf dood te gaan, helemaal niet zelfs. Maar als er mensen op sterven liggen, en dan sterven, durf ik er niet naar toe. Ik ga zweten, krijg het spaans benauwd en heb het gevoel van flauw vallen. Gelukkig zijn er in mijn leven nog niet veel dierbaren die heel dichtbij staan overleden, maar ik zou het heel erg vinden als dat wel gaat gebeuren en ik dan geen afscheid ga durven nemen.
Ik heb me vaak voorgenomen om te gaan kijken bij de overledene als ik moet condoleren bijvoorbeeld, maar als ik daar eenmaal ben, verstijf ik helemaal en dan ga ik toch niet. Toen mijn oma overleed stond ik in de deuropening van de kamer waar ze opgebaard lag en mijn broertje(toen 10 ofzo, ik was 18) liep naar haar toe, pakte haar hand en dat ging heel natuurlijk. En ik? Ik stond daar, verstijfd van angst en ik draaide me om en liep weg.
Toen de peettante van mijn ex overleed, gingen we met het hele gezin afscheid nemen, maar ik ben blijven wachten in het wachtkamertje, ik durfde echt niet. Daarna is er niemand meer overleden.
Nu is de tante van mijn vriend terminaal en heeft nog enkele weken te leven. Ik kan me er nu al druk om maken hoe dat allemaal moet, ik heb een goede band met haar, we zijn er laatst nog wezen eten.
Ik schaam me hier tocht best voor, maar ik wil er graag iets aan doen, maar weet absoluut niet wat.....