En je onregelmatige werk en het werk van N. werkt ook niet echt mee....

Ik snap je tweede zin niet.
Ik denk dat je met een uur reistijd niet zomaar spontaan bij elkaar op de koffie kan, vaak gaat er wel wat geregel aan vooraf ivm reistijden en eventuele vertrektijden van ov.
Sinds twee maanden woon ik ook op flinke afstand van m'n familie en de meeste van m'n vriendinnen, ik probeer regelmatig te appen of te bellen om toch het contact te onderhouden.
Je moet er wat meer moeite voor doen dan eerst, maar dat lijkt me niet heel vreemd.

Ik dnek dat ze met haar tweede zin probeert aan te geven dat haar broer, zusje en vrienden vinden dat ze 'helemaal een uur verderop woont' en dus ver weg, terwijl Rizzoli het zelf 'maar een uurtje' vindt en het dus niet als een opgaaf ziet om langs te gaan, en dat ze het jammer vindt dat die balans er niet is.

Ik herken het van mijn vriend trouwens, hij worstelt er ook mee. Hij woont al jaren niet meer in de stad waar zijn familie woont. Heeft het hier naar z'n zin hoor, maar het weinige contact doet hem vaak wel verdriet. Het is ook vaak heel eenzijdig, van hem uit.

Ik ben 5,5 jaar geleden ook verhuisd 100 km verderop, en zie sommige mensen wel minder, maar verder is het gewoon moeite doen van twee kanten, lijkt me! Ik zie m'n ouders ook zeer regelmatig door gewoon af te wisselen met langs komen en sowieso via app veel contact. Sommige vriendinnen zie ik wel minder, maar dat komt eerder doordat je je leven op nieuwe plek opbouwt, daar ook mensen leert kennen & iedereen gewoon werk familie heeft enz.

Spreek je elkaar wel regelmatig? Telefonisch of per app?

Dora, dat werkt inderdaad niet mee. Maar dat lijkt meniet dat dat een reden is om maar geen contact te zoeken.

Ik heb een jaar lang moeite gedaan, maar ik merk dat als ik geen contact met wie dan ook zoek, ik sowieso niets hoor.

Dat bedoel ik inderdaad Keet. Je hele eerste alinea klopt.

Met mijn moeder app en bel ik regelmatig. Maar verder heb ik weinig contact met mensen vanuit mijn oude dorp of omgeving.

Ik ben een aantal keren verhuisd en dan was de afstand groter/langer dan een uur. Sommige vriendschappen zijn verwaterd, maar daar heb ik mooie, nieuwe vriendschappen voor teruggekregen. Toen ik een tijd ver vanaf m'n zus woonde werd het contact ook minder, terwijl we elkaar altijd wel meerdere keren per week zagen en spraken. Ik had er niet zoveel moeite mee, want er was nog wel contact. En nu is dit niet meer aan de orde, omdat we weer veel dichterbij elkaar wonen. Als ik het destijds wel heel naar had gevonden, had ik dat zeker bespreekbaar gemaakt. Heb jij dat al gedaan? Ik haal het niet uit je posts.

Ik wilde hetzelfde vragen als Guattari. Heb jij zelf al aangegeven dat je het jammer vindt dat er zo weinig contact is? Dat je hen mist en dat je ze graag vaker ziet of spreekt.
Ik zou het bespreekbaar maken. Misschien zijn ze zich er niet van bewust, weten ze niet dat jij het niet leuk vindt, spelen er andere dingen mee (hebben ze wel de mogelijkheden naar jou te komen? in het bezit van een auto, genoeg geld voor benzine, is er openbaar vervoer?) Praat erover en zoek uit waarom het zo is, misschien kun je er dan iets aan doen.

Ik ben ruim een jaar geleden ook verhuisd naar de andere kant van het land(bijna 2 uur rijden). Ik vind het zelf te ver om naar mijn oude woonplaats te rijden voor 1 bezoekje, ik probeer er altijd een weekend weg van te maken, en dan probeer ik veel mensen te zien. Ik vind het wel logisch dat ik vaker de moeite neem om die kant op te gaan, omdat het voor mij makkelijker is, ik kan bij mijn ouders blijven slapen. Familie/vrienden die mijn kant opkomen komen alleen voor mij en mijn vriend, dat is toch ff anders. Ze moeten 4 uur in de auto zitten voor een bezoekje, dat vind ik toch best een investering, ik geniet er wel volop van als ze wel eens een keer langskomen!

Ik ben zelf ook pas geleden verhuisd.
Van een dorp naar een woonboerderij buiten het dorp, wonen nu echt buitenaf.

Ik vind het heerlijk om hier te wonen, alleen ik mis het om 'even' naar en door het dorp te lopen, kinderen mee in de kinderwagen etc.
Als ik nu weg wil, moet ik de auto al pakken, wonen met de auto 5 minuten van mijn vorige woonplaats, lopend ben ik bijna een halve dag onderweg, bij wijze van spreken.
Het dichtstbijzijnde dorp heeft geen winkels, is 20 minuten lopend hier vandaan.

Ik heb goed contact met vrienden en familie, schoonouders wonen hier ook op de woonboerderij.

Toch hoor ik wel vaker, Jij woont in een dorp een halfuur van de hoofdstad.
Ze willen al snel dat jij bij hun komt, omdat het een halfuur rijden is, ja en? Het is voor jou even ver?

Nu woont mijn zus in Limburg, wij in Friesland, Nu gaan wij vaker naar hun toe dan dat zij bij ons komen.
Ook iets van, het is zover? Ja, even ver voor jullie als voor ons.

@ Guattari & Lenthe, ik heb afgelopen week bij m'n zusje wel bekend gemaakt dat ik het jammer vind dat ze me niet meer voor dingen vraagt wat we eerder veel samen deden. En dan komt er een antwoord als.. 'oohja, dat is ook zo.' En als ik bij m'n broer aangeef dat hij nog steeds langs zou komen krijg ik als antwoord 'ja, maar ja.. Druk hè'.
Ook heb ik bij meerdere vriendinnen dit aangegeven dat ik het jammer vind dat het contact zo weinig is en hoe hun hier tegenaan kijken. En als ik dan antwoorden krijg als 'ik denk daar nooit zo over na' weet ik niet meer wat ik zeggen moet.

@Jacobien, dat is hier ook zo. Als wij die kant op gaan zijn we er meestal gelijk een hele dag of blijven we slapen en dat ik daar vaker heen ga vind ik ook niet erg. Maar als mijn zusje + vriend dan hier op een kwartier afstand een wedstrijd moeten korfballen vind ik 't jammer dat er niet een keer gedacht wordt van goh laten we even doorrijden naar Rizzoli.

@Caramba, Dat laatste wat jij zegt herken ik inderdaad ook wel.

Ik zou concreter zijn/worden: je hoop vertalen naar concrete datum voorstellen. Dat je het jammer vindt snap ik, maar je lijkt ook passief te zijn in hoe je met dit teleurgestelde gevoel omgaat. Dat zal waarschijnlijk samenvallen met dat je dichtklapt bij bepaalde reacties.

Maar ik vraag me dan af waarom het dan altijd bij mij moet komen, waarom moet ik altijd een datum voorstellen. Merk dat dat me een beetje tegen begint te staan.

Dat gevoel c.q. deze vragen moet je niet neerleggen bij forummers die hier reageren, maar bij de mensen die jou dit gevoel geven. Wat kan ik hier nou op zeggen? Toch alleen maar aannames die ik kan uitspreken en niet prettig voor jou om te lezen...

Ik herken het ook goed. Maar ik snap het ook wel. Als jouw (en mijn) vrienden moeten reizen dan moeten ze voor 1 iemand alleen heel die reis maken (of dat nu een half uur is of 2 uur) en dat voor maar een paar uurtjes misschien en dan gelijk weer terug. Als jij (en ik) de reis maakt, dan is dat niet slechts voor 1 persoon, maar dan combineer ik visite en ben ik gelijk een dag of weekend daar. Dus ik hoef niet voor 2 uurtjes visite ook 2 uur te reizen en zij wel.

Nu heb ik gelukkig vriendinnen die het graag evenredig houden, maar ja, ik ga veel vaker die kant op. En als ze deze kant opkomen, komen ze met een auto vol meiden haha. En dan proberen we er ook altijd een heel dagje uit van te maken. Dus het is gewoon anders. Hetgeen wat mij veel geholpen heeft is accepteren dat ik ze gewoon minder zie en dat het gewoon meer moeite kost. Ook app ik meer. Zo spreek ik een vriendin nu veel vaker dan eerst. Gewoon puur omdat we elkaar eigenlijk al een jaar niet hebben kunnen zien. Dan maar zo

Guat, lijkt me logisch dat ik reageer op iets wat jij zegt.

@Tabbie, Het is niet dat ik het niet snap, ik snap alleen niet dat praktisch al het contact dan maar bij mij vandaan moet komen.

Maar blijkbaar kan ik mijn gevoel niet duidelijk omschrijven of moet ik het vooral bij mezelf zoeken.

Tja, waarom dan al het contact dan maar vanuit jou moet komen.. hoe was dat eerst? Is de frequentie van appen en bellen ook afgenomen? Of enkel de uitnodigingen om met z'n allen een hapje te eten? Want mijn vriendinnen spreken nu ook vaker af zonder mij uit te nodigen, want ik kan toch niet. of het is last-minute dus dat red ik niet, of of.

Kijk ik snap je gevoel juist heel erg goed. Ik heb laatst nog enorm gehuild omdat ik zo'n erge heimwee had. Maar dat jij verder bent gaan wonen, is jouw keuze geweest. Dus in theorie zou jij ook daarvoor dan harder moeten werken. Het is niet hun keuze natuurlijk. Bij mij heeft het ook gewerkt om de verwachtingen die ik had gewoon te laten gaan en me proberen aan te passen aan de nieuwe situatie. En ja, dat kan zeker steken. Ik was en ben ook nog steeds weleens verdrietig als ik hoor dat mijn moeder en zus lekker samen uit eten zijn geweest. Vroeger ging ik dan altijd mee.. en nu woon ik te ver. Dat is niet leuk. Maar ik kan niet verwachten dat ik mijn ouders, mijn zus of mijn vrienden nu even vaak zie of spreek als toen ik in hetzelfde dorp woonde.

Ik denk dat accepteren het beste advies is wat ik kan geven. Maakt het nog niet beter of leuker of makkelijker jammer genoeg.

Vriendinnen die verder weg wonen komen eigenlijk altijd naar mij. Simpelweg omdat zijn dan een aantal bezoekjes combineren. Ik ga ongeveer twee keer per jaar naar mijn vriendinnen (wonen allemaal verspreid door het land) en blijf dan een heel weekend of in ieder geval minstens een nachtje. Naar verjaardagen/feestjes probeer ik altijd wel te gaan. Het contact wordt gewoon anders als je verder bij elkaar vandaan woont en de spontaniteit is er vanaf. Waar ik voorheen die vriendin belde op een middag waarop ik niets gepland had om spontaan ergens wat te gaan drinken kan dit nu niet meer met haar. Ik heb net zo goed daar een nieuwe weg in moeten zoeken als zij zelf. Ik zou ook wat afspraken nu vooruit proberen te plannen met familie en vrienden en kijken of je in je huidige woonplaats nieuwe contacten op kan doen voor de meer frequente sociale dingen.

Nogmaals: ik snap je wel, maar ik kan niet namens jouw familie/vrienden antwoorden. Dan vul ik voor ze in en dat lijkt me niet de bedoeling.

Edit: Maar blijkbaar kan ik mijn gevoel niet duidelijk omschrijven of moet ik het vooral bij mezelf zoeken.
Ik zie bovenstaande gekopieerde zin net pas. Je lijkt nogal in een slachtofferrol te duiken. Je omschrijft m.i. je gevoel prima en helder. Het enige wat je niet lijkt te beseffen is dat je zelf degene bent geweest die wilde verhuizen. Tabbie legt dat heel duidelijk uit. Waarom probeer je je teleurstelling en wellicht zelfs achtergestelde gevoel niet om te buigen naar een constructieve oplossing en dus ook meer positiviteit? Mensen die om jou geven, zullen vast graag aan jouw wens tegemoet komen om jou ook eens op te zoeken in je nieuwe woonplaats, maar dan zal jij toch echt zelf ook moeten bijdragen in die wens uiten: "Ik zou het leuk vinden om te laten zien hoe ik hier woon/leef. Dat wil ik graag met jullie delen. Zullen we bij mij thuis afspreken op (datum voorstellen)?" Ik kan me eerlijk gezegd moeilijk indenken dat ze dat niet willen en ik haal ook nergens uit dat jij geprobeerd hebt dat cirkeltje te doorbreken van teleurstelling, verwachtingen en een beetje zelfmedelijden.

Volgens mij wordt in een dergelijke situatie de vriendschap ook wel erg getest. Eerst was het heel makkelijk om bij elkaar langs te gaan en leuke dingen te doen omdat iedereen dicht bij elkaar woonde. Nu moet er moeite voor gedaan worden en niet iedereen heeft daar 'zin' in. Nu wil ik niet zeggen dat het dan dus geen goede vriendinnen zijn maar het is wel iets nieuws in de vriendschap. Niet alle vriendschappen overleven dat.

Hetzelfde is met collega's op werk. Soms is het contact ontzettend leuk en deel van alles met elkaar. En dan gaat er iemand weg en hoor je er nooit meer iets van.

De basis van de vriendschap verandert en daar moet iedereen een weg in vinden. Ik zou er wel proberen overheen te stappen dat het altijd vanuit jou moet komen. Ik denk daar eigenlijk ook nooit zo over na bij vriendinnen. Soms neemt de een meer initiatief dan een ander. Tenzij je het gevoel krijgt dat het voor de anderen eigenlijk niet meer hoeft. Jij bent weggegaan, zij draaien gewoon door in hun eigen en vertrouwde kringetje. Dat het contact dan verandert vind ik heel logisch.