Hem beschermen. Dus lekker op schoot houden bij visite, en als hij een rustige winkel erg druk vind een beetje proberen af te leiden door hem te laten "helpen" boodschappen te doen. Misschien is hij hoogsensitief? Daar zou je ook is wat info over kunnen opzoeken.

Wat is je eigen gevoel, waar denk je aan?

Persoonlijk ben ik echt allergisch trouwens voor familie of andere mensen die dat soort opmerkingen maken tegen of over het kind van een ander, zeker als het ook nog eens om zo'n klein kind gaat. Dus ik zou hen daar of eens serieus op aanspreken en zeggen dat ze daar echt mee moeten stoppen. Ik vind dat sowieso echt heel erg not-done, sommige kinderen hebben gewoon wat meer tijd nodig, of er nu iets achter zit of niet, en als buitenstaander (en dan bedoel ik dus van buiten het directe gezin) heb je daar helemaal geen vervelende opmerkingen over te maken.

Omdat autisme in de familie zit bij de mannen in mijn schoonfamilie is dat wel een dingetje. Maar wellicht geef ik het nu zelf die stempel omdat ik daarvan weet en door mijn werk natuurlijk ook enigszins bekend ben met ass.
Het maakt ook verder niet uit, maar als ik had gedacht dat het alleen puur gedrag was(niet gezellig en sociaal wíllen doen) had ik er bij hem misschien meer bovenop gezeten. Doordat anderen zo op hem reageren stoor ik me vooral daar aan en schaam me soms ook wel voor zijn gedrag...
Altijd wanneer we ergens binnen komen benoem ik ook dat hij gewoon even met rust gelaten moet worden en dat hij vanzelf wel naar hun toe komt als hij daar klaar voor is. Maar vooral mijn zus en broertje vinden het na een paar minuten wel genoeg en gaan dan steken onder water geven. Ik denk wel dat ik daarin idd nog wel iets duidelijker kan zijn, ook misschien benoemen dat het mij wat doet als ze mijn kind zo afwijzen voor mijn gevoel.

Ayla, ik zal het eens googlen, dankjewel . Het is ook niet zo dat ik er persee een label aan wil hangen, maar wellicht vind ik dan nog wel bruikbare tips. Afleiden werkt meestal wel even idd(totdat het langer duurt, onverwacht anders loopt, of ik ongestructureerd door de winkel ga ;)) . En we laten hem thuis al vaak een voorwerp(meestal een autotje) meenemen voor zijn gevoel van veiligheid.

Precies wat Susan zegt.
Hier ook vreselijk roddelende (schoon)familie die vindt dat mijn dochter een eenkennig poppetje is waar ikzelf een tutje van heb gemaakt.
TSJA mensen die ze weinig ziet en dus niet (her)kent en haar dan gaan optillen en zoenen alsof het hun kind is, daar zou ik ook keihard van gaan krijsen.
*sorry eigen frustraties even delen*

Ik zou hem niet meer gaan pushen trouwens en gewoon je gevoel volgen.
Die van mij houdt ook niet van drukte en visite en is heel snel moe van ondernemingen. Ik kijk naar haar en ga erin mee en wat de rest daarvan vindt of van mij vindt kan me momenteel niet meer echt boeien. Het lijkt de laatste tijd wel alsof je iedereen maar tevreden moet stellen.

Ik merk dat ik me echt plaatsvervangend boos kan maken om die steken onder water en om dat onbegrip. Ik geloof dat ik in staat zou zijn om dan de jassen te pakken en weg te gaan. Ik vind het echt heel erg als mensen zo doen.

Als je het gevoel hebt dat er meer achter zit, kun je altijd je licht opsteken bij het consultatiebureau, Integrale Vroeghulp of een instantie die gespecialiseerd is in autisme. Aan een diagnostisch traject gaat nog altijd een heel voortraject vooraf, dus als er absoluut geen reden is om hieraan te denken, zal je kind ook niet heel snel in die molen belanden.

Bij ons thuis (bij mijn ouders dus) zit een autist en een hoogsensitief persoon, herken in jou verhaal vooral hoogsensitief, of in ieder geval gevoeliger als het gemiddelde kind. Ik snap wel dat je er niet perse een label aan wil hangen maar dan is het wel meteen duidelijk. Zo is hij dit is de aanpak.

Heel erg eens! Maar helaas is je verhaal ook wel erg herkenbaar, Gijs.

Voor een deel is je verhaal herkenbaar Gijs, in elk geval van die opmerkingen. Inmiddels ben ik dat zelf zo zat dat ik er ook gewoon wat van zeg. Het is hier namelijk ook familie die soms opmerkingen maakt naar/over de oudste waar ze bij is. En al is het soms gekscherend, bepaalde opmerkingen vind ik gewoon niet kunnen. Mijn oudste is hoogstwaarschijnlijk hoogsensitief (is ook door een therapeut benoemd) en ik heb veel gehad aan het boek 'het hoogsensitieve kind'. Voor mij is een label an sich ook helemaal niet boeiend, ze is wie ze is. Maar ik heb in het stukje hoogsensitief wel heel veel herkenning gevonden en daardoor ook op bepaalde vlakken tips gevonden.

Mijn oudste is bijvoorbeeld soms extreem verlegen, moet je ook vooral met rust laten en dan ontdooit ze wel. Maar er zijn in mijn omgeving mensen die dan soms zeggen 'autistje' en meer opmerkingen in die richting. Dat vind ik niet kunnen. En ik vind de term autisme niets om grappen over te maken, en tot dusver lijkt het er ook niet op dat mijn oudste autisme heeft. Bepaalde dingen die dan problemen opleveren, kan ze namelijk wel. Alleen ligt het heel erg aan de omstandigheden of het eruit komt, en of mensen haar niet belemmeren. Als er bijvoorbeeld heel veel druk op haar ligt, klapt ze dicht. En ze reageert veel heftiger op stemverheffingen of straf, dus ik pak dat anders aan. En daar krijg ik dan vaak weer opmerkingen over dat ze alles zou mogen en dat ze eens opgevoed zou moeten worden en flink straf zou moeten krijgen. Het is ook altijd wat in de ogen van anderen. Soms vind ik dat wel lastig hoor, dat mensen zo openlijk negatief oordelen over je kind of je opvoedstijl. Ik heb de wijsheid ook niet in pacht, maar ik merk wel wat beter werkt en wat juist niet, snap dan ook niet zo goed waarom een buitenstaander daar dan kritiek op moet hebben, want die weten het fijne niet van de situatie.

Ik zou voor nu gewoon accepteren dat het een kind is dat introvert is, de kat uit de boom kijkt en niet houdt van onverwacht gedoe. Jij als ouder 'hoort' hem dan te beschermen, ik denk dat hem dat al een veilig gevoel geeft. Verder zou ik 'm nog niet teveel in een hokje plaatsen denk ik. Kinderen hoeven toch niet altijd en allemaal gezellig en outgoing te zijn? Wat een onzin. Zeker tegen mijn eigen zus en broers zou ik dan zeggen: joh, wil je daarmee ophouden, ik vind het niet fijn dat je zulke dingen zegt en het helpt ook niet.

Kinderen hoeven zeker niet allemaal outgoing en gezellig te zijn, maar bij serieuze vermoedens van een vorm van autisme zou ik het altijd wel zo snel mogelijk willen weten en het niet voor me uitschuiven omdat je je kind niet in een hokje wil plaatsen. Het is in mijn ogen niet in het belang van je kind om zoiets pas op latere leeftijd te onderzoeken.

En als hij gewoon niet zo extravert is en voor de rest niks aan de hand, dan zien ze dat ook echt wel. En dan zit je kind alsnog niet in een hokje.

Mijn zoon is weer juist heel druk, kan niet tegen veranderingen of plotselinge onverwachte gebeurtenissen en lijkt af en toe een soort van verlatingsangst te hebben. Dit gedrag is sinds een week of 7 verergerd en we hebben afgelopen week een gesprek gehad met zijn juf en met de huisarts en deze week word ik gebeld door iemand van het Centrum Jeugd en Gezin. Vrijdag moeten we ook bloed gaan prikken bij hem. Ik heb gewoon zo het idee dat er iets dwars zit en op school is het woord Autisme ook gevallen. Ik ben egenlijk zo bang wat komen gaat zo stom. Aan de ene kant natuurlijk heel fijn dat er 'iets is' maar aan de andere kant wil ik helemaal niet dat mijn kind 'anders' is. En wat er dadelijk gaat gebeuren. Krijgen we therapie? Krijgt hij medicijnen?

Als het zo is, dan zal het best een tijdje moeilijk worden voor jullie, maar dan komt er ook weer een tijd dat het beter gaat. Verder gebeurt in principe alles in overleg en met medicatie zijn ze, zeker met zulke jonge kinderen, over het algemeen nogal terughoudend. Ik zou niet heel bang zijn dat er van alles gebeurt over jullie hoofd heen. Even rustig ademhalen en het stap voor stap bekijken. Als eerste afwachten wat er de komende tijd uit de onderzoeken komt.

Ja dat denk ik ook Susan. Ik ben nu al blij als we een jaar verder zouden zitten. Dan is niet alleen alles achter de rug maar dan hebben we hopelijk ook een kind wat meer ontspannen is en gewoon beter in zijn vel zit.

Mijn zoon is ook een heel rustig kind. Hij is inmiddels 9 maar eigenlijk is hij altijd een wat terughoudender type geweest. Hij moet vaak even de kat uit de boom kijken en blijft meestal wat bij mij rondhangen. Mensen gaan dan ook zeuren van joh ga lekker spelen, doe dit, doe dat. De laatste keer op een verjaardag ben ik boos geworden en heb ik gezegd dat iedereen zich lekker met zichzelf moet bezig houden en hem de tijd moet geven. Uiteindelijk gaat hij wel spelen en vermaakt zich dan ook prima maar hij moet even de tijd hebben. Altijd en eeuwig dat commentaar van iedereen.. bah.

Doe dus vooral waar jij je goed bij voelt en laat de rest maar kletsen. Het komt allemaal vanzelf wel.

Bedankt voor jullie ervaringen en verhalen. Ik moet inderdaad gewoon harder zijn voor mijn omgeving en zeggen dat ik het niet prettig vind.

Ava, heel veel succes en sterkte met het traject waar jullie in gaan!

Net waren wij naar het dorp en het ging echt supergoed. Dus ging ik aan mezelf twijfelen of ik zelf niet te veel zoek achter zijn gedrag. Maar toen kwamen we thuis en heeft hij een kwartier lang hartverscheurend op de bank liggen huilen ('ik ga nooit meer ergens naartoe! Ik ga niets meer doen! ') . Super zielig...
We zitten nu natuurlijk ook in een onrustige periode ivm de verhuizing enzo,wellicht dat dat ook invloed heeft. Maar ik ga iig contact opnemen met het cb, wellicht hebben zij tips.

Kan hij met wat eenvoudige vragen van jou dan niet uitleggen wat hij zo erg vind/vond? Lastig is dat hè, als ze al wel goed kunnen praten maar nog niet vertellen wat er nu precies is.

Pfff we zitten momenteel weer in een heel lastige periode, hij is bijvoorbeeld ontroostbaar doordat ik een broccoli pak in de supermarkt terwijl hij die had willen pakken. En het is gewoon echt verdriet met dikke tranen. Hij zit zichzelf zo in de weg heel moeilijk om aan te zien