Ja, dat klopt en wij zijn daar de laatste jaren ook steeds duidelijker in geworden. Maar ja, dan komt het: dan krijgen wij dus ruzie met familieleden, omdat zij van ons eisen dat we een keuze maken voor de een of de ander en dat weigeren we te doen. Hoe kun je nou van je kind vragen of hij een keuze maakt tussen vader of moeder. Wie mag er naar het afstudeerfeestje komen? Wie mag er naar de eerste verjaardag van het kleinkind komen, etc. Wij willen gewoon iedereen kunnen uitnodigen en verder geen gezeik, maar dat kan dus niet.

Dus dan kun je wel of niet tegemoet komen aan die wensen, maar dat levert wel een hele hoop problemen op. Een scheiding is gewoon nooit makkelijk, zelfs niet als je allemaal al jarenlang volwassen bent.

Ik moet zeggen dat ik het voor het grootste deel wel met Nougat eens ben in deze discussie. Ik vind oprecht dat je kinderen zoveel mogelijk moet beschermen. En ik weet niet meer wie het zei. Maar er werd de opmerking geplaatst en wat als je dan bijvoorbeeld wel 6 maanden wacht en dat het dan niet klikt? Nou dat lijkt mij heel logisch dan is dat heel jammer maar dan moet je toch je kind vooropstellen en de relatie alsnog verbreken.

Het nemen van kinderen is in mijn ogen één van de meest egoïstische keuzes die je kunt nemen. Immers niemand vraagt erom om geboren te worden. En met egoïstische keuzes is in mijn ogen overigens niks mis zolang je deze maar bewust maakt. En als je dan eenmaal een kind hebt en het gaat toch mis nadat of zelfs voordat het kind geboren is dan moet je dat kind op de eerste plek zetten. En als dat met zich meebrengt dat je niet altijd kan gaan voor je eigen geluk doordat dit belastend gaat zijn voor je kind dan moet je daar maar mee dealen. Dat is immers het gevolg van de keuze die je hebt gemaakt toen je aan kinderen begon.

Moet iedereen met een kind dan vrijgezel blijven? Zeker niet, maar er is een verschil tussen elke partner in huis halen en er op een bewuste manier mee omgaan en wachten totdat die eerste verliefdheid weg is en je op een rationele manier kan kijken naar de relatie die je op dat moment hebt. En dan kun je een goede overweging maken of je je kind gaat blootstellen aan een nieuwe partner. Want zelfs al verloopt dat prima het blijft altijd wennen voor een kind.

Ik vind ook dat hier zeker een goed en fout in is. Het verschilt per situatie wat goed is om te doen, maar feit is gewoon dat samengestelde gezinnen regelmatig geen succes zijn. En het lijkt me zeker een fout als je je kinderen er niet gelukkig mee maakt.

Nougat, ik weet niet of jullie al een oplossing gevonden hebben, maar wij liepen daar ook steeds tegenaan. Op een gegeven moment hebben we gezamenlijk besloten om er schijt aan te hebben. Toen zijn we beide ouders tegelijkertijd gaan uitnodigen. Het is namelijk niet onze verantwoordelijkheid hoe zij met elkaar omgaan. Zij zijn volwassen, zij moeten daar een oplossing voor vinden, niet hun kinderen.

In het begin waren er een paar verjaardagen waarop het een beetje ongemakkelijk was allemaal, en nog steeds gaan ze niet gezellig naast elkaar op de bank zitten, maar dat hoeft ook niet. We vieren nu gewoon prima verjaardagen, geboortes, afstudeerfeestjes etc.

Helaas is dat hier niet mogelijk. Ze hebben het geprobeerd, maar er zijn toen zoveel feestjes verpest Door hun schreeuwende geruzie.

Tja daar zou ik dan heel duidelijk en resoluut in kunnen zijn.
Of jullie komen allebei en doen normaal tegen elkaar, of jullie komen allebei niet.
En ik zou mij dan niet in allerlei bochten gaan wringen om naar hun pijpen te gaan dansen.

Wat ontzettend triest zeg Nougat!

Mijn man was gescheiden en had twee kinderen. Het was echt niet allemaal makkelijk, maar wij kwamen gewoon op bezoek op verjaardagen van de kinderen.
Verder ben ik het eens met de mensen die zeggen dat je voorzichtig moet zijn. Ik heb nu voor de tweede keer een relatie met iemand die al een kind heeft en het ís gewoon écht niet makkelijk. Voor mij niet als 'nieuwe' in het geheel, maar ook voor de partner en de kinderen niet.
Ik kom uit een situatie waar de kinderen mij eigenlijk nooit als nieuwe partner hebben geaccepteerd, dat had een hoop redenen maar ik denk dat ik kort gezegd kan zeggen dat alle volwassen partijen in dit geval een aandeel daarin hebben gehad. Mijn man die geen keuzes maakte en die zijn kinderen tegen mij hun gang liet gaan, ik die het moeilijk vond dat ik in de weekenden ineens mijn man moest delen en altijd de schuld van alle ruzies kreeg en zijn ex die die kinderen de vreselijkste dingen over me vertelde.

Ik heb altijd gezegd dat ik nooit meer een relatie met een man met kinderen uit een vorige relatie wilde want dat was echt vreselijk! Als ik niet zo veel van hem had gehouden was ik al lang gillend weg gerend. En helaas heeft zijn ex het na zijn overlijden onmogelijk gemaakt nog normaal met z'n allen door één deur te gaan, er moesten schikkingen, rechtszaken en bemiddelaars aan te pas komen om de erfenis op een goede manier af te handelen en uiteindelijk is dat alleen gelukt omdat ik een heel gul aanbod heb gedaan omdat ik die kinderen gewoon echt het allerbeste gun.

Ook in mijn huidige relatie vind ik het écht heel lastig, ik vind het helemaal niet erg om mijn vriend te moeten delen, ik sta er wat dat betreft heel anders in. Maar ik wil het heel graag goed doen en zijn dochtertje is een pittige tante die heel vaak alleen maar papa wil waardoor ik me vaak aan de kant gezet en gekwetst voel.
Het gaat écht elke keer beter, ik voel in die maanden meer liefde voor haar dan ik in ál die jaren ooit voor mijn mans andere kinderen heb gevoeld maar ik denk dat het uiteindelijk voor iedereen misschien wel beter was geweest als we wat langer gewoon zonder kinderen gedate had.
Aan de andere kant was dat gewoon nauwelijks een optie en zijn we juist gaan samenwonen omdat het ook voor de kinderen te verwarrend werd, Lu. was als J. en Lo. weg waren steeds aan het roepen en zoeken, Lo. werd onrustig van het heen en weer gereis. En het heeft ook echt wel rust gebracht uiteindelijk. Maar ook weer een hoop nieuwe moeilijkheden opgeroepen.

Ik vind dat er vaak veel te lichtvoetig over gedacht wordt wat het effect is van een kind in een relatie en denk dat je daar niet lichtvaardig besluiten over moet nemen.

En ik denk ook dat er wel een goed of fout is, maar ik denk niet dat dat zwart wit is. Ik denk dat het belangrijk is dat je het belang van de kinderen zwaar meeweegt in je beslissingen, uiteindelijk zou wat goed is voor het kind de doorslag moeten hebben.
Maar dat blijft altijd een lastige want je weet soms ook van te voren niet wat goed zou zijn voor een kind, soms zijn dingen voor een kind ook goed omdat ze goed zijn voor de ouder. En andersom is niet alles wat goed is voor de ouder ook goed voor het kind. Dat kan best een spagaat opleveren.

Maar het kan ook heel goed gaan en dat moeten we ook niet vergeten! Mijn zoontje is echt dol op J., hij noemt hem papa en Lo. is echt zijn zusje (en andersom), wij hebben dat nooit zo bedacht, hij doet het zelf. Hij miste hem op een gegeven moment echt heel erg als hij weer naar dordt was en wij in ons huis in Amersfoort bleven. Hij is echt dol op Lo. en vliegt haar elke ochtend in de armen en als J. thuis komt van het werk terwijl wij al thuis zijn vliegt hij op hem af. Ik merk eigenlijk op geen enkele manier dat J. stiefpapa is, niet meer, het is zo vertrouwd. Voor Lu. was het heel goed dat we snel zijn gegaan, hij was nog zo klein toen we elkaar leerden kennen en weet nu eigenlijk niet beter. Voor Lo. die 14 maanden ouder was ging het juist weer af en toe te snel.

Kortom het blijft altijd een lastig web van afwegingen!

Dat ik wacht met het voorstellen van mijn vriend aan mijn zoontje, komt ook mede door mijn eigen ervaring met gescheiden ouders. Mijn vader heeft meerdere vriendinnen gehad. Mijn moeder een vriend waarmee ze nu nog is, maar dat had ook nogal een nare start doordat hij toen nog getrouwd was en dus vreemdging. Zijn vrouw kwam toen ook vaak bij ons aan de deur als hij bij ons was, of ze belde kwaad op. Wij woonden allemaal nog thuis en kregen dit allemaal mee. Was een hele nare tijd. Ook omdat mijn moeder in die tijd, door de verliefdheid, absoluut niet begreep dat wij hier verdrietig door waren. Wij zijn als gezin gelukkig hecht gebleven maar het gezin van de vriend van mijn moeder is hierdoor wel uit elkaar gevallen.
Mijn eigen kind wil ik zo graag behoeden hiervoor, ik vind het al erg genoeg dat hij een scheiding heeft moeten meemaken. Daarom nu heel rustig aan. Ik heb nu een heel lieve zachtaardige vriend en ik schat in dat hij ook heel lief voor mijn zoon zal zijn, hij vraagt nu ook elke dag wel hoe het met hem is, is echt geïnteresseerd. Maar het moet natuurlijk blijken, of dat klikt in het echt. De ontmoeting stel ik nog even uit, en als het zover is wil ik het rustig aan opbouwen.
Gelukkig kan mijn zoon goed overweg met de nieuwe vriendin van mijn ex, en haar kindjes. Maar ook dat is een reden dat ik nu even rustig aan doe, hij heeft al zoveel meegemaakt.

Ik heb wel het idee dat iedereen hier goede afwegingen maakt over wanneer ontmoeten. Dat er ook al over nagedacht is voor het ontmoeten van een partner en dus niet alles in een vlaag van verliefdheid gebeurd. Daar wil ik zelf ook voor waken. Genieten van het verliefd zijn, maar kind op nummer 1 en ook helder beslissingen nemen.

Dat dat jouw ervaring is, betekent niet dat het overal zo gaat. Ik ben ook kind van gescheiden ouders. Ook mijn ouders hadden vrij snel weer een relatie. En eigenlijk ging dat stukje best goed. Net zoals ik het hier heel goed heb zien gaan.

Maar even een serieuze vraag. Vinden jullie dan dat een gescheiden ouder geen relatie meer moet aangaan? Want er worden cijfers genoemd waarvan ik denk dat je als ouder zijnde dan maar geen nieuw leven meer moet opbouwen.
Nieuwe relaties vallen binnen 2 jaar uit elkaar. Dat zou betekenen dat men dus 2 jaar lang de kids niet moeten voorstellen?
Want tja als het weer uit elkaar gaat is het niet goed voor het kind.

Ik lees niks over de ouders hier? En heel eerlijk, toen mijn relatie uit was, werd het tijd voor mij om te leven. Ja ik heb een kind en ik heb zeker rekening gehouden met hem. Maar ik doe er ook toe.
Scheiden kan traumatisch zijn en het heen en weer gesjouw ook. Maar ik denk ook dat je al veel problematiek kunt weg nemen als je zelf er goed mee omgaat.

Rekening houden met de kinderen is absoluut belangrijk en ik lees nergens dat iemand dit niet doet. Maar het leven van jezelf is net zo belangrijk. Wat heeft het kind eraan als de ouder zich dood ongelukkig voelt?

Je kunt zelf bepalen hoe je daarmee om gaat. Bij mijn ouders gaat het net zo, maar ik heb gewoon tegen ze gezegd dat ze het zelf uit moeten zoeken en dat ik niet van plan om slachtoffer te worden van hun drama ;)