Ik kan me je gevoel goed voorstellen hoor. Waarschijnlijk was ze niet eerlijk omdat ze zich ervoor schaamde, maar als vriendinnen zijnde zou ik wel eerlijkheid verwachten. Zeker omdat je het ook zo voor haar op hebt genomen, onterecht blijkt achteraf.

Vaak komen leugens toch wel uit. Ik ken het uit vriendschappen en merk dan toch dat ik zulke mensen liever niet teveel meer aanhaal of dat er toch een soort van vertrouwensbreuk komt. Want als ze hier niet eerlijk over is geweest, heeft ze over meer dingen gelogen? (Dat ga je jezelf toch afvragen)
Dus ja, je gevoel dat je gekwetst bent kan me heel erg goed voorstellen. Wat je er mee moet doen weet ik eigenlijk niet, zoals ik al zei neem ik dan zelf automatisch wat afstand.

**

Ik zou het laten afhangen van hoe ze het nu verantwoordt naar jou toe. Doet ze er luchtig over dat ze niet eerlijk was? Dan zou ik me enorm belazerd voelen. Heeft ze een aannemelijk verhaal waardoor ik me kan inleven in de situatie, en me kan voorstellen hoe het destijds gegaan is? Dan blijft het kut maar kan ik wel begrip opbrengen.

Biedt ze excuses aan voor het feit dat ze niet eerlijk is geweest?

Als vriendinnen deel je lief en leed, en je verwacht dat je vriendin naar jou wel eerlijk is. Hoe naar de situatie dan ook, ze zou toch haar verhaal kwijt moeten en het is naar om te merken dat ze dat kennelijk liever bij haar nieuwe vlam deed dan bij vriendinnen die ze al langer had. Nee, ik snap dat ook niet, zeker niet als je elkaar zoveel ziet. Snap je gevoel heel goed hoor en vind niet dat je je aanstelt

Vind ook dat je je niet aanstelt. Tuurlijk voel jij je net zo bedrogen. Jij hebt vertrouwen uitgesproken naar iemand die ook tegen jou aan het liegen was. Dat is niet prettig.

Ik heb iets soortgelijks meegemaakt en de vriendschap is uiteindelijk stuk gelopen. Ik kon het niet waarderen dat mijn vriendin niet eerlijk was geweest hierover terwijl ik de indruk dat had dat we alles samen konden bespreken. Dat trok de verhouding tussen ons scheef. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven maar ik deelde dus heel veel met haar en het feit dat zij de reden voor haar scheiding voor mij zolang verzwegen heeft, terwijl ik haar enorm steunde gaf mij echt een knauw. We zijn wel vriendinnen gebleven in eerst instantie, maar uiteindelijk is de vriendschap doodgebloed omdat er een soort afstand tussen ons was ontstaan. Zij deed er trouwens zelf wat luchtig over, vond het rot dat ik mij zo voelde maar voor haar was het verder wel klaar.

Hier ben ik het mee eens.

Het is niet netjes dat jij, zonder dat je daar zelf iets over te zeggen hebt gehad, onderdeel bent geworden van een leugen. Dat zou ik ook niet waarderen. Aanstellen en/of belazerd voelen, vind ik te zware termen, want ik zou het niet op mezelf betrekken. Ik zou dus niet meteen vraagtekens zetten bij de vriendschap en hoe eerlijk ze daarin naar mij toe is geweest. Ik denk dat het, vanuit haar gezien, vrij logisch is dat ze aan iedereen hetzelfde verhaal heeft verteld. Dat jij niet 'iedereen' bent en dat je kwetst, snap ik wel. Al met al heb je niets aan mijn reactie, want ik neem niet echt een duidelijke positie in, merk ik.

**

Tenzij je niet meer wil dat het goedkomt, zou ik nu wel openstaan voor haar uitleg.

Als jij er even geen behoefte aan hebt, mag dat natuurlijk. Kan me voorstellen dat je het niet zo fijn vond dat ze je een berichtje stuurde en that's it; daarna iig niet meer op je reageerde. Hoop voor jou dat er op een gegeven moment een oplossing komt, waar jij je prettig bij voelt.

**