Boeddha, ik vind het idd ook niet erg om gelijk naar de gynaecoloog te moeten. Wat erg dat je 4 miskramen hebt gehad. Dan zijn de vele echo's die je hebt gekregen helemaal geen straf. Ik hoop ook op veel echo's bij een volgende zwangerschap.

Ik werd echt naar van die medicijnen, was zo ontzettend moe en kon niet teveel mensen om me heen hebben. Maar dat kwam denk ik door de lage bloeddruk.

Bij de oudste kwamen rond 18.00 uur de weeën op gang. Ik ben naar bed gegaan en rond 22.30 uur mijn man gevraagd de vk te bellen, omdat ik zo de nacht niet in wilde gaan. Terwijl hij haar nog aan de lijn had braken mijn vliezen en kreeg ik persdrang. Ze (vk + stagiaire) zijn direct in de auto gesprongen en onze kant op gekomen. Al die tijd mocht ik niet persen. Om 23.15 uur riep ik dat ze moesten opschieten, omdat hij kwam en ik het niet meer tegen kon houden. Om 23.20 uur renden ze binnen en werd heel snel alles klaar gezet. Om 23.29 uur is mijn zoon geboren. Ondanks dat het snel (kraamhulp was er niet, die is pas na de bevalling gebeld) heftig (subtotaal ruptuur) was kijk ik er positief op terug.

Bij de jongste begon het ook rond 18.00 uur en vanwege de snelheid van de eerste hebben we rond 22.00 uur de vk gebeld. Toen bleek ik net 1 cm ontsluiting te hebben. Zo is het de rest van de nacht en volgende dag door gegaan. De vk is in die tussentijd 4x geweest en ik bleef maar op 2 cm hangen. 's Avonds was ik het zo zat dat we nog een keer gevraagd hebben of ze wilde komen om een eventuele zkh opname te bespreken. Toen bleek ik 4 à 5 cm te hebben wat voldoende was om de vliezen te breken. Die zijn om 21.00 uur gebroken met 5 cm en om 21.57 uur is mijn tweede zoon geboren. Ondanks dat ik deze keer ruim 27 uur weeën heb gehad kijk ik ook hier wel positief op terug.

Nens, ik had gelukkig geen last van de medicijnen, was allang blij dat het zo kon. Al gaf de gyn wel aan dat het niet verstandig was om meer kinderen te krijgen, om verschillende redenen maar ook om mijn bloeddruk. Het scheelt dat dat ook niet op de planning stond haha.
En ja 4 miskramen was ook heftig en we hadden ook gezegd dat als de laatste ook niet bleef zitten dat we dan helemaal mee op zouden houden. Maar deze bleef gelukkig zitten dus nu zijn we wel compleet haha.

Mijn bevalling was eigenlijk best wel relaxt,

Om 17:30 heb ik 1 tabletje cytotec gekregen om te zorgen dat de baarmoedermond zou rijpen. Qua tijd zou ik een tweede nog kunnen krijgen maar ze wilden dat ik goed zou slapen om de volgende dag verder te gaan.

Om 05:00 zijn mijn vliezen spontaan gebroken en begon ik wat buikpijn te krijgen. Ik was blij dat mijn vliezen al gebroken waren want dit had ik nooit als weeen herkend. Ja het was wat vervelend en vond het ook niet prettig om alleen te zijn. Dus om kwart over 7 mijn moeder gebeld.
Toen nog rustig een kopje thee gedronken waar ik behoorlijk misselijk van werd. Dus geen thee meer voor mij. Het vervelendste stukje vond ik toen ik aan de ctg lag en niet mocht bewegen omdat de hartslag van J dan niet meer te zien was.
Met een cm of 5 ontsluiting begon ik in mezelf te keren en had dat ook echt nodig vanaf dat moment. Met 6 cm heb ik een remifentanilpompje gekregen was mijn tijdsbesef ook compleet weg. Ik had voor mijn gevoel weeen om het kwartier die 15 seconden duurden.
Uiteindelijk mocht ik persen en zag ik die instrumenten aankomen en toen dacht ik ik vind alles best maar je gaat niet in mij knippen zonder pijnstilling. De persweeen waren ook niet pijnlijk. Ik had alleen enorme persdrang.

De bevalling die zou ik zo over doen. De zwangerschap liever niet.

Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn bevallingen. Beide vond ik erg heftig en ik heb niet het gevoel gehad dat ik het bevallen zelf bijzonder vond eigenlijk.

Bij R. heb ik met precies 37 weken een balloncatheter gekregen. Ik kon meedoen aan een onderzoek, maar heb besloten toch voor de ballon te gaan. Ik lag al ruim 2 weken in het ziekenhuis met een hoge bloeddruk (zonder medicatie!) en ze dachten dat R. een groeiachterstand had.

Bij 37+1 weken zijn 's ochtends om 7 uur mijn vliezen gebroken. Er werd direct een infuus aangeprikt en met de weeën opwekkers gestart. Rond 9 uur kreeg ik flink weeën. Been, buik en rugweeen en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. De verpleging vond de weeen niet effectief genoeg en te onregelmatig, dus ondanks de pijn werd het infuus weer opgeschroefd. Tegen 12 uur zat ik er al helemaal doorheen en wilde ik graag een ruggenprik. Ik had toen 4 centimeter ontsluiting. Het duurde ruim 1,5 uur voordat ik naar boven kon voor een ruggenprik ivm de drukte. Toen ik terug kwam had ik 6 centimeter ontsluiting (15.00 uur). Vanaf toen vond ik mijn bevalling goed te doen. Ik had nog steeds pijn, nog steeds veel weeen, maar ik kon ze opvangen op deze manier. om 16.00 had ik volledige ontsluiting, maar ik mocht niet persen omdat R. een sterrekijkertje was en ze hadden de hoop dat ze zou draaien. Dat opvangen vond ik echt hels! Op een gegeven moment kon ik het écht niet meer tegenhouden en heeft mijn moeder (die was ook bij de bevalling) de verpleging geroepen. Om 17.53 uur is na 8 minuten persen ons sterrekijkertje geboren. Helaas dus niet meer gedraaid.

Bij I. was de situatie heel anders. Ik was al vanaf 28 weken ziek (Hoge bloeddruk) en zat aan de medicijnen. Ik lag van 30-32+4 in het ziekenhuis en ben toen nog even naar huis geweest met de hoogste thuisdosering. Ik moest 3x per week naar het ziekenhuis. Na 1,5 week voelde ik me weer zieker, begon meer over te geven en kon helemaal niets meer. Na 2 weken ben ik toen weer opgenomen met 34+2. De arts had het over even een extra check-up voor de zekerheid. Helaas waren mijn bloedwaarden gestegen en had ik te veel eiwitten in mijn urine. Mijn bloeddruk bleef maar stijgen en ik kreeg continue medicijnverhogingen. Niets hielp. Met 34+3 's avonds is er daarom een infuus met bloeddrukverlagers aangesloten en daarnaast kreeg ik tabletjes die de werking van het infuus versterkten. Mijn bloeddruk bleef nog steeds stijgen. 's nachts had ik zo'n pijn en was het een grote ellende. Mijn bloeddruk bleef maar stijgen en inmiddels begon ik wazig te zien. Vrijdag met 34+4 is besloten om Magnesium Sulfaat toe te dienen en 's middags werd een balloncatheter geplaatst. Woensdag hadden ze het nog over inleiden met 37 weken, vrijdags was het zover. Ik was nogal verzwakt en kon niet meer staan, dus er was afgesproken dat ik op tijd een ruggenprik zou krijgen als dat nodig was. Na het plaatsten van de ballon kreeg ik enorm veel bloedverlies. Ik heb een echo gehad omdat ze bang waren voor placenta loslating, maar gelukkig was dit niet aan de orde. Wel moest ik direct naar de verloskamers zodat er continue toezicht zou zijn. Ik kreeg 1 op 1 verpleging.

Zaterdag 18 april hebben ze om 07.00 uur in de ochtend mijn vliezen gebroken. Ik wist dat ze hoe dan ook geboren moest worden die dag en als het niet snel genoeg zou gaan dan werd het een keizersnede. Ik lag op de voorste kamer zodat ze snel in konden grijpen. Omdat ik 3 infusen had hebben ze extra bloed afgenomen (dit mag niet uit de arm waar een infuus zit, dus mocht het nodig zijn halen ze het anders uit je voet). Mijn weeen kwamen al mooi regelmatig op gang en waren prima op te vangen. Om half 9 heb ik nog om wat te eten gevraagd en zaten we lekker een broodje te eten. Echt veel pijn had ik nog niet, het ging gewoon prima. Het infuus ging omhoog zodat het allemaal wat meer op gang zou komen. Tegen 10 uur werd mijn hoofdpijn erger en begon mijn bloeddruk nog verder te stijgen. Ik kon de weeen niet lekker meer opvangen, waardoor werd besloten om een ruggeprik aan te vragen. De anesthesist durfde het niet aan ivm met mijn zeer hoge dosering medicijnen, hij wilde eerst een bloedbeeld opvragen. om 10.15 uur raakte ik toch wel een beetje in paniek. Door het omhoog schroeven van het infuus kreeg ik net als bij de eerste bevalling ineens vreselijke been, rug en buikweeen. Eigenlijk begon de bevalling voor mijn gevoel nu pas echt! Omdat het de vorige keer zo'n 11 uur duurde, was ik daar toch wel bang voor geworden! Om 10.34 schreeuwde ik tegen mijn man dat hij NU op die bel moest rammen omdat ze eruit kwam. De gynaecoloog hoorde mij roepen en kon haar nog maar net opvangen. Om 10.36 uur werd I. gelanceerd. Er lag geen handdoek, geen dekentje niets klaar. De verpleging was er niet bij, die was snel de kinderarts aan het halen. I. werd direct bij mij weggehaald richting reanimatie kar. We hebben helaas geen foto's van het eerste moment.

Na de bevalling steeg mijn bloeddruk en moest mijn medicatie worden verhoogd. Pas na 4 uur vonden ze mij stabiel genoeg en mocht ik met bed en al naar de High Care. Ik lag die eerste uren alleen op mijn kamer, mijn man was bij I. Ik voelde me echt zo vreselijk eenzaam. Het was eerst ook niet bekend hoe het met haar ging, dat hoorde ik pas later. Aan het einde van de 2de dag mocht ik haar voor het eerst even vasthouden <3.

Sorry voor het lange verhaal.

In een notendop en paar woorden:

Eerste bevalling drama, niet in willen dalen, weeënstorm, niet op te vangen, ik in blinde paniek, naar het ziekenhuis en na de bevalling nog een hoooopppp ellende

Tweede bevalling: mijn droombevalling en nog mooier dan ik had durven of kunnen dromen. Alleen mijn man en ik, in de badkamer in het ziekenhuis (vk in ruimte ernaast), in alle rust, mijn man voelde me perfect aan (hield straal van de douche op mijn buik, liet bad leeg lopen wanneer het me teveel werd), mooie muziek, ik in trance, ging allemaal voorspoedig, zelf kindje aangepakt, geen narigheid achteraf, na de bevalling zelf gaan douchen en (bijna) huppelend met M naar huis gegaan... Perfect. Ik vond het een hele mooie bijzondere ervaring

Heb je een hypnobirthing cursus gedaan Snoezel bij je tweede? Klinkt inderdaad mooi!

@teun:
Nee, niet de cursus gedaan. Wel het boek gelezen en het boek "vrije geboorte". Daar wat dingen uitgehaald waar ik dacht iets aan te hebben en die bij mij paste (vertrouwen in mijn lijf, een ademhalingsoefening, me verbinden met mijn dochtertje waardoor ik niet helemaal mezelf verloor in pijngevoel.).