Ooo herkenbaar Silver.
Wij worstelen ook een beetje en V is nog geen week.

L is ook nog eens een beetje te wijs voor haar leeftijd en denkt minstens dat ze gelijkwaardig is aan ons.

Wij blijven met haar praten en uitleggen. Ook gaat ze gewoon naar psz en naar de opa's en oma's. Hopelijk is ze dan gauw terug in het ritme.

Gouden tip heb ik niet. Maarrrr I feel you!!

Hoe oud is hij? Ik zou toch ook echt benaderen dat zijn gedrag niet kan.je kunt niet altijd alles maar positief oplossen soms hebben ze gewoon even een mopper nodig.

Verder veel betrekken bij zusje of een pop geven die hij kan verzorgen. Wij probeerden altijd ook r nog individuele tijd te geven en dan te benoemen dat nu de baby even moest wachten. Ik liet de baby best even huilen wanneer ik net met r bezig was. Ik liet niet alles meteen vallen als zij een kik gag maar maakte eerst af waar ik mee bezig was met r. Binnen het redelijke natuurlijk.

Maar haar uit de kinderwagen tillen kan toch ook zijn dat hij wil helpen?
En een op een aandacht geven van beide ouders, bv even naar de speeltuin ofzo. Laat hem merken dat je hem nodig hebt bij iets wat hij wel kan.

Hij is begin augustus net 2 geworden, ik probeer hem ook overal bij te betrekken en 1op1 aandacht te geven. Maar als ik haar bijv in badje wil doen en vraag of ie wil helpen, gaat ie gevaarlijke capriolen uithalen door op de stoel, prullenbak rand van het bad te klimmen, en ik kan hem dan juist niet opvangen omdat ik haar vast heb.
Zijn geduld is heel ver weg te zoeken, tijdens het eten is ie ineens heel erg aan het knoeien en kieskeurig geworden.
Hij was een goeie eter die nooit iets liet staan, dinsdag hadden we geen plannen en heb ik hem in zijn stoel laten zitten tot ie zijn brood op had (heeft uiteindelijk 1,5 uur geduurd)

Doordat ik niet werk is hij natuurlijk alle aandacht voor zichzelf gewend, voor hem is het ook een hele omschakeling. Morgen gaat ie sinds de geboorte van M weer een dagje naar mijn schoonouders zien hoe dat gaat.
Als mijn vriend thuis komt zie ik ineens ook een hele andere T dan hoe ie overdag doet als ik met hem alleen ben.

Onze jongste is eind juli 2 geworden en herken het gedrag (driftbuien, zin doordrijven, zichzelf op de grond gooien, mij slaan) een beetje, hier alleen geen kindje erbij gekregen. Volgens mij is bij ons de peuterpubertijd aangebroken, zou dat bij jullie ook zo kunnen zijn (en nog eens versterkt door komst baby en jullie vermoeidheid)?
Wat hier helpt is hem veel zelf laten doen (traplopen, brood smeren, drinken inschenken), twee 'schijn'keuzes bieden (eet je één of twee stukjes brood), veel met hem ondernemen (wandelen en op z'n loopfiets zijn hier favoriet) en duidelijke regels, structuur en consequente aanpak.

Sterkte ermee!

Heeft hier 2 weken geduurd na de geboorte van onze 2e. Daarna ging het steeds beter. Al blijft ze een echte peuter!

Ik heb dat op mijn werk heel veel gezien. Kindjes die moeten wennen aan de nieuwe situatie en dan negatieve aandacht vragen. Denk aan de plantenbak leegscheppen als moeder borstvoeding aan het geven is enzo.
Ik zou proberen om hem veel 1op1 aandacht te geven. Dus als de baby slaapt, spelletje met hem doen, knutselen, samen bouwen. Wandel bv samen met de kinderwagen naar een speeltuintje in de buurt, kan hij lekker even spelen.
Er verandert veel, maar dat wil niet zeggen dat je alles moet laten gebeuren wat hij doet. Je mag best aangeven dat bepaalde dingen niet gewenst zijn/niet kunnen.
Vind hij bijvoorbeeld een tekenfilm leuk? Zet die dan voor hem op als je aan het voeden bent. Voor zolang als deze periode duurt (waarschijnlijk niet heel lang hoor). Of laat hem spelen op zijn kamer als je de baby in bad doet. Bepaalde momenten heb je geen tijd om 2 kinderen vast te houden als er wat gebeurt, dus ik zou er dan voor kiezen om die momenten te vermijden. Door bv avonds het badje te doen. Als de rust dan weder keert kun je het gaan veranderen.

Hij is begin augustus net 2 geworden, ik probeer hem ook overal bij te betrekken en 1op1 aandacht te geven. Maar als ik haar bijv in badje wil doen en vraag of ie wil helpen, gaat ie gevaarlijke capriolen uithalen door op de stoel, prullenbak rand van het bad te klimmen, en ik kan hem dan juist niet opvangen omdat ik haar vast heb.
Maar hoe moet hij dan helpen? Je vraagt hem om te helpen, maar hij mag nergens op klimmen om erbij te kunnen. Heb je niet een laag opstapje waar hij op kan staan? Of kun je hem niet concretere vragen stellen als: "T. wil jij mij de shampoo aangeven?" of "T. wil jij vast een schone luier klaarleggen?" Je kan van hem niet verwachten dat hij precies weet wat helpen inhoudt. Helpen is te abstract.

Zijn geduld is heel ver weg te zoeken, tijdens het eten is ie ineens heel erg aan het knoeien en kieskeurig geworden. Hij was een goeie eter die nooit iets liet staan, dinsdag hadden we geen plannen en heb ik hem in zijn stoel laten zitten tot ie zijn brood op had (heeft uiteindelijk 1,5 uur geduurd)
Is dit niet een manier om om aandacht te vragen, dat hij hoopt dat je hem weer gaat voeren? Dat doen jullie bij zijn zusje ook en dat is onverdeelde aandacht. Nu kan het eten ook een fase zijn die toevallig samenvalt met de geboorte van zijn zusje. F. eet de laatste tijd ook ontzettend slecht. Hij heeft besloten geen brood meer te willen eten en dan kan ik hoog of laag springen, maar hij eet niet.

Als mijn vriend thuis komt zie ik ineens ook een hele andere T dan hoe ie overdag doet als ik met hem alleen ben.
Op dat moment zijn jullie natuurlijk met zijn tweeën en kan hij zijn kansen spreiden. Als hij de aandacht bij jou niet krijgt, omdat jij met zijn zusje bezig bent, kan hij het bij jouw vriend proberen. En als papa's thuiskomen is er vaak wel een momentje onvoorwaardelijke aandacht en dat heeft hij waarschijnlijk even nodig.

Maar ook wat je schreef over uit de wagen tillen, is dat niet ook gewoon willen helpen? Natuurlijk kan het niet en mag het niet. Natuurlijk schrik je ervan. Maar als ik eerlijk ben, lees ik het gewoon als een lief jongetje dat ontzettend betrokken is bij zijn zusje.

Wat Kissyfur zegt. Ik lees dat jij je vooral druk maakt om veiligheid en dat je wilt dat hij zich weer gedraagt zoals vroeger. Maar dit is zijn manier van vragen dat hij jouw aandacht mist. Je kunt hem bv. concrete taken geven. En hem dan heel veel prijzen: "Goed zo T, wat ben jij een goeie hulp van mama." Veel liefde en aandacht.

Hoe gaat het nu bij jullie?

Ik weet niet of je er al 1 hebt, maar ik zou ook zeker gaan kijken naar een draagdoek. Dan heb je je dochter altijd dichtbij en hoef je niet te waken voor haar veiligheid. (met bijvoorbeeld uit de kinderwagen tillen). Verder heb je ook lekker je handen vrij, en kun je wat meer dingen doen, zoals samen in de binnenspeeltuin van de glijbaan bijvoorbeeld (ja, kan hoor, met baby in draagdoek!)

Het is gewoon totaal veranderd nu je een tweede erbij hebt. Toen hier de tweede geboren werd, verheugde ik me ook op lekker tutten met de nieuwe baby, maar de babytijd met alleen je eerste kind komt gewoon nooit meer terug: die rust is ver te zoeken en je verzorgt echt samen met de oudste de baby.

Oh vervelend zeg. Ik heb de eerste periode na J.s geboorte ook echt ervaren als een ren je rot periode. Ik kwam 5 paar armen en benen te kort. Ik kan je vertellen dat dat minder wordt

Wat ik toen deed was echt een vast ritme aanhouden wat T. betreft. Meteen na t opstaan aankleden en ontbijten. Daarna even spelen ondertussen dat ik met J. bezig was. Zodra J. moe was legde ik hem in de wandelwagen en gingen een een eindje wandelen door het dorp, naar de speeltuin, naar de eendjes, enz.

Tijdens het voeden van J. speelde ik vadertje en moedertje met T., las ik een boekje voor, gingen we kleuren, enz.
J. had ik ook veel in een draagdoek zodat ik hem bij me had en toch met T. bezig kon zijn.

Kinderen maken nog geen onderscheid tussen positieve en negatieve aandacht. Aandacht is aandacht. En als ze er achter komen dat ze meer aandacht krijgen door dingen te doen die niet mogen...is de keuze makkelijk gemaakt.

Wat betreft het uit de wagen willen halen...dat is natuurlijk gevaarlijk...en die inschatting kunnen wij als volwassene maken, maar een kindje van 2 heeft dat besef nog niet.

Om zelf even wat meer tot rust te kunnen komen/ bij te slapen, en de oudste zijn verdiende positieve aandacht te geven kun je evt. opa's of oma's of vriendinnen ofzo eens vragen of zij hem een middagje/dagje mee willen nemen naar een speeltuin.

Succes en sterkte!

Dankjullie wel voor reacties. Ik voelde me een beetje op mijn plaats gezet door Kissyfur maar gelijk heb je wel!

Het gaat nu ondertussen al veel beter, ritme is er nog niet echt, maar maandags gaat mijn moeder met T zwemmen, en vrijdags gaat ie een dag naar schoonouders heeft ie ook echt 1 op 1 aandacht.
Even naar de speeltuin werkt hier helaas nog niet maar dat komt nog wel. Draagdoek heb ik al, draagzak ook maar was nog even een puzzeltje hoe dat ook alweer moest. Voor de rest is het zoals jullie al zeiden ook een kwestie van wennen aan de nieuwe situatie. Vooral voor T dat ie mij niet meer voor zichzelf heeft. Nu M 3 weken is merk ik dat T ook niet meer beter weet dan dat ze erbij hoort.

En dat ritme komt vanzelf, net als weer even erop uit e.d. Ik houd me voor nu eerst lekker rustig thuis.