Ik heb al vaker topics over mijn zusje gepost, maar nu maak ik me vooral heel erg zorgen om haar. Van het weekend belde ze of ze vanavond langs mag komen en mag blijven slapen. Ze gaat morgen een paar dagen (alleen) op vakantie, wij wonen vlakbij het vliegveld en ze kon heel moeilijk alleen zijn de laatste tijd. Ik heb uiteraard gezegd dat ze welkom was en een beetje doorgevraagd wat er allemaal aan de hand was. Ze kon het moeilijk benoemen, maar uit ons gesprek kreeg ik het gevoel dat ze richting burn-out gaat of misschien wel depressief is (mijn moeder is dat ook geweest, dus ik herkende wat dingen). Ze zit op dit moment enorm vast en weet niet wat ze met haar leven aanmoet. Ze heeft een studie gedaan waar geen brood mee te verdienen is, ze probeert het als zelfstandige, maar het levert te weinig op om van te leven. Dus ze heeft een horeca-baantje erbij, maar hierdoor kan ze ook niet de tijd in haar eigen zaak steken die er nodig is om er (misschien) iets van te maken. Ze is nu 29, woont nog steeds op haar studentenkamer in een huis dat ongeveer op instorten staat (huisbaas doet niets, gemeente is al ingeschakeld, maar duurt allemaal zooo lang) iets anders kan ze niet betalen en een andere kamer zoeken lukt als niet-student natuurlijk niet. Om haar heen gaan vriendinnen huizen kopen, trouwen, kinderen krijgen... en zij kan gewoon geen relatie hebben. Ze heeft regelmatig vriendjes, maar die beginnen haar al snel te benauwen, ze doet liever haar eigen dingen en dat matcht natuurlijk niet (ik denk dat ze de ware dus nog niet is tegengekomen, want dan wil je daar juist tijd voor maken). Ze zou graag een nieuwe studie gaan doen, maar daar heeft ze dus geen geld voor. Mijn ouders willen haar daarbij wel financieel ondersteunen, maar dan wel bij een studie waar ze grotere kans heeft op een baan.

Ze weet niet waar ze moet beginnen, ze heeft de moed niet om iets aan te pakken. Ze zou een studie kunnen gaan zoeken of ze zou kunnen zoeken naar een andere woonruimte, soort studentenhuis voor werkenden ofzo, maar volgens mij vind ze het ook gewoon eng. Hoewel haar huidige situatie niet fijn is, is ie wel veilig denk ik. Ze loopt bij een psycholoog, maar ook dat schiet nog niet op. Als ze zich niet fijn voelt, gaat ze naar mijn ouders om daar een paar dagen te logeren, maar zij worden er ook een beetje wanhopig van. Natuurlijk staan ze voor haar klaar, maar het is al tijden zo en er lijkt geen verandering in te komen. Ergens ben ik een beetje bang dat ze zichzelf misschien iets aan zou kunnen doen... een vriendin van me, huisarts, zei dat ik beter geen adviezen enzo kan geven, maar alleen maar kan luisteren, dat dat het beste is. Is dat ook zo? Ik wil haar zo graag helpen, maar ik weet ook niet hoe. Iemand ervaring met zoiets?