Zwanger zijn leek me altijd geweldig, maar een kind niet. En dat is nou eenmaal een logisch gevolg ervan. Ik moest er nooit aan denken, kinderen. Terwijl ik wel veel en vaak (dag)droomde over zwanger zijn etc.

Inmiddels na het ontmoeten van de juiste man denk ik wel dat ik 'later' kinderen wil. Zwanger zijn en een baby lijkt me heel fijn, maar ik kan er ook echt tegenop zien als ik van die peuterpuber verhalen lees. Ik ben heel bang dat ik dat helemaal niet aan kan.

Dit.
Nu eerst nog een partner vinden die ook kinderen wil.

Ik wilde nooit kinderen. Ten eerste omdat ik geen kinderen deze wrede en overbevolkte wereld in wilde brengen en ten tweede omdat bevallen me een hel leek.

Inmiddels is er geen weg meer terug

Gelukkig had ik zelf ongeveer een jaar geleden al een soort 'omslag' meegemaakt en had ik al besloten dat ik ooit toch wel kinderen wilde, mocht me dat gegund zijn. Maar die echte 'kriebels' heb ik nooit gekend. Ik ben ook blij dat ik er nooit bewust mee bezig heb hoeven zijn.
Nu ik in verwachting ben, voel ik zoveel liefde en verantwoordelijkheid voor mijn ongeboren kind Ik kan het niet meer wegdenken, de verbintenis is zo sterk. En die bevalling? Ach, dat komt vast wel goed. Ik heb inmiddels zoveel vertrouwen in mijn lijf, dat ik er ook vertrouwen in heb dat ik dat gewoon kan.

Dat heeft wel eventjes geduurd, pas rond mijn 23e ben ik erover na gaan denken en kwamen ook de kriebels steeds meer, ook toen ik me wat ging oriënteren op dat gebied. Daarvoor had ik nooit kriebels, ook omdat het nog zover weg leek, een hele andere wereld zeg maar. Was er totaal niet mee bezig. Ook speelde wel mee, dat we ooit in het eerste jaar van de studie die ik destijds deed, een close-up film moesten kijken van een bevalling. Het was een enge bevalling, er liepen mensen zelfs weg uit de zaal omdat ze er niet goed van werden. Door deze ervaring duurde het echt wel een poos dat ik het 'vergeten' was en het me niet liet tegenhouden.

Ik heb nooit een kinderwens gehad. Pas toen ik mijn huidige man leerde kennen en wij samen een fijne relatie kregen, begon ik het langzaam voor me te zien. Ik zag niet zozeer mijzelf als moeder voor me, maar wel ons samen als ouders en als gezin. Dit gebeurde toen ik een jaar of 23/24 was.

ik ben nu 26 en weet ook nog steeds niet of ik wel of geen kinderen wil, maar ik denk dat als je eenmaal de juiste partner hebt gevonden en stabiliteit, dat de kinderwens dan vanzelf wel duidelijk word

Pas toen ik een serieuze relatie kreeg. Toen was ik 19 en van de voren had ik er eigenlijk nog niet eens over nagedacht.

Er is in miij nooit een seconde de gedachten geweest om geen kinderen te willen eigenlijk. Hoe ouder ik werd hoe groter de wens werd. Helaas liep mijn leven een beetje anders dus jong moeder zat er niet in. Ik wilde gewoon niet studeren en zwanger zijn tegelijk en ik had sowieso ook nog twee heupoperaties tussendoor. Het deed af en toe bijna fysiek pijn dus in die tijd kwam ik bijna nooit in de mammapijler. Inmiddels ben ik moeder en het is gewoon net zo fijn als ik me had voorgesteld. Het voelt fijn en goed, ik voel me relaxed en het voelt allemaal heel natuurlijk. Heb ik op allerlei gebieden een laag zelfbeeld, met mijn zelfvertrouwen als mama is echt hiks mis.

Jij bent oprecht een van de mensen die ik het zó gun, een kindje.

Ik riep van kleins af aan (ik geloof een jaar of 6) dat ik geen kinderen wilde. Op mijn 18e veranderde dat (door relatieproblemen in misschien), rond mijn 24ste veranderde dat in: niet voordat ik 30 ben en toen ik 26 was veranderde dat compleet doordat mensen in mijn omgeving ook kinderen kregen (vooral door degene die ook altijd riepen geen kinderen te willen) Ik weet niet ineens kreeg ik de kriebels toen ik baby's zag. Toen ik 27 was, wist ik het vrijwel zeker: ik wilde ook graag kinderen, ik wilde niet mijn leven lang alleen met mijn vriend zijn maar samen een gezin stichten. Toen wij ervoor gingen, was ik nog steeds wel af en toe in twijfel maar diep in mijn hart wist ik dat ik het wilde maar er "bang"voor was maar ook voor de reacties (omdat ik altijd riep nooit kinderen te willen) Dit vond ik geen terechte reden en we zijn er dus voor gegaan (weliswaar ben ik een maand later gestopt dan dat mijn vriend toentertijd dacht, ik durfde nog niet) maar ik heb er geen moment spijt van en denk nu over een tweede Het gevoel was er gewoon ineens... en toen ik er beter over na ging denken, wist ik het eigenlijk zeker... ik wil(de) graag kinderen met mijn vriend.