Van slaapwandelen weten ze nadien niets meer. Ik slaapwandelde vroeger vaak maar weet er niets meer van. Dan scheen ik naar beneden gelopen te zijn en gezegd te hebben dat ik moest plassen. Of hurkte ik naast de kledingkast van mijn ouders om te plassen (die het op tijd zagen). Onze oudste slaapwandelt ook, denk ik. Pas had ze in bed geplast en reageerde ze heel raar. Ik stuurde mijn man erop af omdat ik haar hoorde wandelen in haar kamer en ik het altijd een beetje apart vindt. Maar ze had geplast in bed (ze doet dat echt nooit) en had een korstje open bij haar heup. Bed verschoont, schoon ondergoed, pleister op het plekje. De volgende morgen was ze helemaal verbouwereerd. "Mama, ik snap er niets van, gister had ik een bloemetjes onderbroek aan en nu deze. En waarom heb ik een pleister daar?". Ze wist dus niets meer...
Gewoon terugleggen in bed of eventueel eerst naar de wc laten gaan en daarna in bed is het beste denk ik.

De oudste heeft dat hier ook vaak. Eigenlijk al vanaf dat ze een jaar of 4 was. Ze wordt helemaal in paniek wakker, komt soms zelfs naar beneden de keuken ingelopen en rent ons dan in haar paniek straal voorbij. Echt een hele vreemde gewaarwording. Aan het begin probeerden we haar altijd wakker te maken, tot haar door te dringen. Maar dat werkte averechts. Ik vroeg dan of ze moest plassen, ze schreeuwde altijd van niet en kwam maar niet tot rust.
Inmiddels weten we dat het het beste werkt als we haar zonder iets te zeggen naar de wc loodsen en laten plassen. Dat lijkt ze haast op de automatische piloot te doen. Daarna lopen we met haar terug naar haar bed en stoppen we haar opnieuw in, ze valt dan onmiddellijk weer in slaap en herinnert zich 's ochtends helemaal niets meer hiervan.
Vannacht nog hoorden we haar ineens rondjes lopen op haar kamer, helemaal in paniek weer, alsof ze de deur niet kon vinden. Er brandt altijd een nachtlampje, maar ze lijkt dan echt de uitgang niet te vinden.

Mijn oudste dochter en ik slaapwandelen beiden ook. De middelste hoor ik ook regelmatig van alles doen in haar ledikant en ze praat ook heel hard 's nachts. Ik denk dat zij ook aan de wandel gaat als ze naar een normaal bed overgaat.

Mijn oudste dochter en ik weten er niks meer van wat we 's nachts doen. Deze week nog heb ik in mijn slaap mijn wekker ruim een uur later gezet. Ik kon me heel vaag nog iets herinneren dat er in mijn droom iets was met een paar minuten over zeven (wekker stond op 7.02), maar ik kan me niet meer herinneren wat. Maar blijkbaar heb ik dus mijn ogen ook open gehad en heb ik mijn wekker verzet. Dus af en toe zo'n vage herinnering of een beetje een onbehaaglijk gevoel dat er iets was, maar geen echte herinneringen.

Mijn dochter en ik hebben het vooral in drukke tijden. Als ze druk is in haar hoofd nemen we voor het slapen door waar ze mee bezig is in haar hoofd. Dat helpt voor beter doorslapen.

Maar hoe naar het ook lijkt, denk dat je dochter er niets meer van weet. Hoogstens een onrustig gevoel waar ze mee wakker wordt.

Ik hoop altijd dat ik niet ga appen in mijn slaap . Soms word ik ook wakker en dan hoor ik mezelf praten en halverwege het verhaal snap ik ineens niet meer waar het over gaat.

Mijn dochter slaapwandelt soms. Ze weet er ook niks meer van als ze wakker wordt.
Ze is al een keer uit haar halfhoogslaper gevallen erdoor en een keer vanaf haar hoogslaper half bovenop haar hoge kledingkast geklommen in haar slaap, ik hoorde haar 's nachts toen opeens 'mama help' roepen (en toen ik de volgende ochtend vroeg hoe ze dat had gedaan, wist ze er niks meer van en lukte het haar ook niet om het wakker nog een keer te doen).
Vorige week hoorde mijn man gestommel en kwam ze van beneden terug naar boven gelopen, geen idee wat ze beneden gedaan had.
We leggen haar altijd terug in haar bed en verder niks. Het is wel gek want het lijkt net alsof ze wakker is, ze heeft haar ogen open en praat gewoon terug als we haar iets vragen.

Studiebol, ik slaapwandel niet meer nee. Ik kan mij voorstellen dat het sneu is om je kind zo te zien. Zo deed ik en doet onze dochter dan niet...

Mijn broertje deed het vroeger ook. Ik denk tot een jaar of 15.
Hij had super veel energie en dat wat ie overdag niet kwijt kon, kwam er dan 's nachts uit.

Ik heb 'm ooit 1x buiten bij de snelweg weg geplukt. Mijn ouders wonen op zo'n 300 meter van een (kleine) ringweg. Daar was hij al bijna. Hij stond daar in z'n pyjama, met dekbed, in de sneeuw en was compleet de weg kwijt. Hij snapte niet hoe hij daar gekomen was. Hij had dus de huissleutels gepakt, de voordeur van bet slot gedraaid en is naar buiten gewandeld.

Echt doodeng. Kort daarna is hij fanatieker gaan sporten en is het slaapwandelen gestopt.

Slaapwandelen is een vrij normaal verschijnsel bij kinderen. Bij de meeste kinderen gaat het dan ook over naarmate ze ouder worden. Een enkeling blijft het houden. Naar mijn weten zit er ook iets erfelijks aan.
Mijn man doet het nog steeds, tegenwoordig gelukkig iets minder dan een paar jaar geleden. Dan stond hij weer in z'n slaap (zogenaamd) de muur te verven, of streepjes van de maan te vangen. Wat Twellie zegt herken ik ook, ergens halverwege weet hij vaak wel dat hij iets gedaan heeft. Ik loods hem terug naar bed en dan slaapt hij weer verder.
Zijn vader doet het ook nog steeds.

Ooh La La, dat is schrikken zeg! Daar ben ik ook wel eens bang voor geweest. Mijn man heeft wel eens half uit het slaapkamerraam gehangen, ik was als de dood dat hij er misschien doorheen zou vallen.

Ja het hart zat me echt in m'n keel.
Het was ook echt geluk dat ik wakker werd. Ik wilde naar de wc en op dat moment hoorde ik de voordeur dichtvallen.
Het duurde even voor het tot me doordrong. En blijkbaar heeft m'n broertje gerend want hij was echt al bijna 300 meter van huis.

Wij maakten hem eigenlijk nooit wakker, dan kunnen ze namelijk heel raar reageren.
Gewoon terug naar bed loodsen werkt het beste.