Hoe oud is hij?

Volgens mij kun je niet meer doen dan consequent blijven. Gaat vanzelf over als hij zich wat meer kan uiten en ouder wordt is mijn ervaring.

Hij is bijna 14 maanden

Marylin, oke dan is het dus gewoon uitzitten! Vind het alleen echt sneu voor de oudste, die snapt er echt niets van.

Ow vervelend..
Idd consequent zijn naar de jongste, en naar de oudste juist de positieve dingen extra benadrukken, dus als de jongste bijv een kusje komt halen of iets kleins geeft of doet ofzo. Dit zou je ook kunnen stimuleren

Is kindertherapie misschien iets voor hem? Hij zit lijkt mij ergens mee... Of doet zo door een of andere reden...

Hoi Gijs, ik heb je vorige topic ook gelezen maar kan me even niet meer herinneren of ik toen heb gereageerd.

Bij ons is het helaas niet zo gegaan als bij Marylin. Hier was het geen fase en is het niet vanzelf over gegaan. Ik heb vier jaar lang van mensen moeten horen dat het allemaal bij de leeftijd hoorde, maar nu onze zoon ruim zes jaar is kun je dat niet meer zeggen. Nu is schreeuwen, huilen, slaan, niet alleen durven te zijn, angstig zijn voor vanalles, opeens veel minder normaal.
En nu wilde ik dat we eerder serieuze hulp hadden ingeschakeld, want ik voelde al toen hij een baby was dat er iets niet klopte.

Ik heb geen idee vanaf welke leeftijd een orthopedagoog kan helpen, maar bij ons is de orthopedagoog echt een heel goede stap geweest. We gaan er nu een jaar naartoe en blijven ook nog wel even gaan. Heel langzaam merken we dat T. wat meer ontspannen wordt.

Maar ik hoop voor jou dat het bij jullie wel gewoon een fase is!

Mijn jongste doet dit ook, en ik herken het niet van de oudste. De jongste grijpt/bijt ook naar zijn broer en naar ons.
Ik hoop dat dit ook een fase is die niet zolang meer duurt.

Ik vind persoonlijk kindertherapie voor een 1-jarige wel erg vroeg. Oorzaak-gevolg is echt nog heel moeilijk op deze leeftijd. Mijn dochtertje is net iets ouder dan het zoontje van Gijs. Zij kan ook erg driftig zijn inclusief slaan, schreeuwen, knijpen en kopstoten geven. Zij heeft nog geen broertje/zusje en doet dit richting ons. Ik weet zeker dat haar dwars zit dat wij haar niet altijd haar gang laten gaan. Ze doet dit voornamelijk als ze iets niet mag. Mijn dochter is nogal een ontdekker en klimt overal op/ onderdoor/ overheen en dit zorgt soms voor gevaarlijke situaties als wij niet ingrijpen. Op die momenten is ze gefrustreerd en boos en ze kan dat nog niet anders uiten. Ze slaat zichzelf dan vaak ook.

Ik zou M. weghalen bij L. op de momenten waarop hij hem pijn probeert te doen. En dan M. proberen af te leiden. Hier helpt dat vaak wel. Ik laat haar dan een stuk speelgoed zoeken ofzo of ik wijs naar buiten en zeg dat ik een poes/vogel/hond/kind zie (dat is op dat moment dan ook zo). J. gaat dan bij het raam staan kijken en is haar boosheid weer kwijt. Hoe meer aandacht wij er aan geven hoe langer ze in haar driftigheid blijft hangen. Verder zou ik inderdaad positief contact tussen de broertjes benadrukken richting L.