Wat vervelend voor L. zeg, dat hij het zo moeilijk lijkt te hebben als je hem ergens heenbrengt.

Hier is het bijna hetzelfde aan de hand, wilde laatst ook een topic erover openen. Alleen dan voornamelijk bij het KDV. Voorheen brachten we hem en was er niets aan de hand, een knuffel en kus en hij ging spelen. Nu is hij helemaal over de zeik en blijft mijn been vasthouden. Hij heeft echt moeilijke dagen daar gehad, maar gelukkig is het nu meestal teruggebracht naar een half uurtje huilen en dan weer lekker spelen. De leidsters zeggen ook dat dit te maken kan hebben met de spanningen rondom de komst van de baby.

Mijn zoontje heeft hier ook last van; wel in mindere mate dan de jouwe, maar hij kan ook moeilijk afscheid van mij nemen en huilt als ik wegga bij de creche. Het is rot, maar ik weet dat het met een paar minuten over is en hij de rest van de dag gewoon lol heeft, dus ik ga gewoon en trek me er weinig van aan. Ik speur altijd wel naar een leidster waarbij ik hem op schoot kan planten.

Lotus; oh bij jullie ook al dus! Ik denk ook dat het samenhangt met de komst van de baby. Hij is er ook heel erg mee bezig (hij heeft een hondje in zijn buik, en aan de ene kant van zijn buik ligt water en aan de andere kant het hondje haha). Ik wil er ook weer niet teveel aandacht aan schenken. Ik leg het hem uit, geef hem.een dikke kus en een knuffel en ga. Maar wanneer ik hem zo hysterisch hoor huilen dan heb ik het wel even moeilijk. Als ik hem ophaal van de opvang of bij mijn ouders roept hij heel blij mama en heeft daarna geen oog meer voor mij, want hij heeft het dan veel te druk met vanalles. Het is echt alleen de ochtend.

Caulfield: hoe oud is je zoontje? Ik probeer er ook niet teveel gehoor aan te geven. Ik leg het hem uit, geef hem een dikke knuffel en kus en ga. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin bij de opvang en bij mijn ouders, dus daar ligt het niet aan. Ik hoop alleen dat het wel over is voordat hij naar de basisschool gaat...

Praat je met hem ook over de zwangerschap? Dat je daardoor minder kan en zoveel moet spugen. Niet de baby de schuld geven maar uitleggen dat er doordat de baby groeit minder ruimte is voor je eten (heel makkelijk gezegd) en dat het direct over is als de baby er is. Ik ben heel erg van het uitleggen en vertellen, heb ook het idee dat kindjes daar rustiger van worden omdat ze weten wat er is/wat er komen gaat.

Ayla; ik betrek hem juist heel veel bij de zwangerschap. Hij gaat mee naar de controles bij de verloskundige, we leggen hem dingen uit over waarom ik minder mobiel ben en het spugen etc etc. Ik probeer ook met hem erover te praten waarom hij dan niet bij de opvang wil blijven. Hij zegt dan dat hij mij heel erg doet missen.

Hier was dat ook een tijdje tijdens de zwangerschap van de jongste. Al was ik gelukkig thuis, dus ik zat niet echt met wegbrengen naar oppas/kdv. Maar wel herkenbaar verder, ze hing toen extra aan mij en ik moest bijvoorbeeld ook alles doen. Terwijl ik soms zo ziek was dat ik haar niet elke avond kon douchen, op bed leggen, naar de psz brengen (dat ging trouwens wel ok als ik dat deed), etc. Als een ander het deed was het brullen en helemaal hysterisch. Het is wel minder geworden, vooral door veel uit te leggen waarom ik het even niet kon en het dan toch door de ander te laten doen. En dan als compromis bijvoorbeeld afspreken dat als ze op bed gelegd was dat ik nog wel even zou komen kijken en nog even zou kletsen en en nachtzoen zou komen geven. Werkte allemaal niet meteen, maar na een tijdje kreeg ze het wel door en accepteerde ze makkelijker dingen van anderen.

Wel herkenbaar. Maar dan met name in me verlof. Toen de baby geboren was helemaal. Was drama als we ze weg brachten. Zij naar kdv en mama en baby naar huis. Ik heb ze toen een dikke week thuis gehouden,zodat ze niet het gevoel kreeg dat ze weg moest en de baby lekker thuis kon blijven
Daarna ging het weg brengen wel beterder. Maar eigenlijk toen ze allebei naar kdv gingen was het geen probleem meer.

Wat vervelend, Laced. Het is niet leuk om je zoon zo achter te laten, ook al weet je dat het binnen een laat minuten weer voorbij is. Voor mij is het herkenbaar. Mijn dochter had nooit last van het wegbrengen, totdat ik zwanger raakte en vreselijk veel moest spugen. Ze werd daar angstig van (totdat ze een keer zelf moest overgeven, vanaf dat moment leek ze het te begrijpen en was ze juist heel behulpzaam). Ze vond het toen ook moeilijk wanneer ik haar achterliet. Halverwege de zwangerschap heb ik nog een weekend plotseling in het ziekenhuis gelegen, het achterlaten werd toen nog erger. Ze was heel verdrietig en wilde bij mama blijven. Die opname heeft er echt ingehakt bij haar.

Na de geboorte van onze zoon ging het zo ineens goed. Ik had gedacht dat het afscheid vreselijk zou zijn, zij naar het kdv, terwijl zoon bij mij mocht blijven. Maar vanaf dag 1 was alle ellende over en stelde ze mij juist gerust: 'mama, ik ga even spelen en jij blijft thuis. Maar ik kom wel weer terug hoor' (en dan kreeg ik een aai over mijn bol ).

Blijf gewoon met hem praten over de baby en wat er straks allemaal gebeurt (we gaan de baby voeden, verschonen, knuffelen etc). Het komt heus weer goed, alleen dit is even een vervelend iets waar je doorheen moet bij het achterlaten.

Ai.. wat naar!

Ook hier veel last gehad bij de oudste toen ik zwanger was. Zij ging opeens heel erg aan mij hangen, en tja, het was ook wel te begrijpen. Degene die ze zo goed kent, zo vertrouwt is, er altijd voor haar is.. En dan? In het begin veel op bed (was heel de dag misselijk), ik kon haar niet meer de trap op tillen en zomaar dragen (had last van mijn rug), het idee dat er nog een kindje kwam en het delen... Opeens was die zekere factor niet meer zo zeker. Daar heeft ze best last van gehad, met als uiting dat ze enorm aan mij hing. Ik moest haar douchen, ik moest haar tanden poetsen, alles was "mama doen". Ook het weggaan was vreselijk...

Wat ik eraan gedaan heb? Haar extra hard geknuffeld, extra veel tijd met haar doorgebracht. Op een gegeven moment was het 's nachts vaak spoken, wilde ze bij me zijn. Wij hebben besloten dit toe te staan: zo zou ze weten dat we er echt altijd voor haar zijn, en inderdaad na een paar weken sliep ze weer heerlijk in haar eigen bed. Wij hebben "meidenavond" in het leven geroepen, waarbij ze langer op mag blijven, we samen een film naar keuze in bed kijken, ze wat lekkers mag kiezen om te eten en te drinken, soms doen we tutten (nagellakken, voetenbad, gezichtsmasker) en ze mag bij me blijven slapen. Ook proberen situaties voor proberen te zijn. Waarom het drama op het KDV als papa haar ook kan brengen als het dan ook goed is?

Ik vond het heel lastig, maar ik begreep haar behoefte waarin ze enorm haar veiligheid zoek was en wilde haar daar niet in voorbij gaan.

SucceS!

Herkenbaar Laced, hier was het een een tijdje terug wekenlang weer huilen/drama met wegbrengen. Maakte trouwens niet uit waarheen (oma/kdv/psz), overal werd ze intens verdrietig als ik weg ging. Maar idd, zodra ik uit het zicht was, was het weer goed en had ze het goed naar haar zin. Ik heb haar ook steeds uitgelegd wat ik ging doen, en dat ik haar altijd weer op kwam halen.
Inmiddels gaat het gelukkig weer goed, als we ergens heen gaan zegt ze zelf al 'ik ga niet huilen hoor mama'. En dat doet ze dan ook niet, soms zit ze wel met tranen in haar ogen, zo stoer, dan breek ik weer half als ze zegt 'ik huil niet hoor mama, ga maar'. Het scheelt bij mij wel echt dat ik weet dat ze het naar haar zin heeft zodra ik weg ben. Maar dat maakt het drama niet makkelijker.
Wat thuis nog wel is, is dat ze erg naar mij toe trekt. M'n vriend mag niks doen als ik in de buurt ben (uit bed halen, haar stoel aanschuiven, et...). Maar als ik weg ben vind ze het allemaal prima. Ik denk ook dat het te maken heeft met de komende veranderingen en haar zusje.
Hoop dat het bij jullie niet te lang duurt!