Vervelend zeg, Scandic! Wel fijn dat je binnenkort gaat verhuizen.

Ik herken het een klein beetje. Mijn man woonde hier en ik ben bij hem ingetrokken. Maar het huis is wat te klein, te ver weg van mijn familie en vrienden en niet erg handig voor twee personen. Binnen twee maanden hopen we te verhuizen, daar kijk ik erg naar uit.

Ik heb geen hekel aan dit huis, maar ik heb wel heimwee naar mijn eerste huisje. Dat was een perfect, lief klein, mooi karakteristiek huisje. Met een hele grote tuin. Ik droom ook nog wel eens over dat huis.
We zijn als gezin naar dit huis verhuisd omdat dit veel groter is en we daar te weinig ruimte hadden. Jammer dat je altijd alles pas achteraf weet maar ik had daar prima kunnen wonen met mijn zoon nu..

-

Dat is zo balen hè scandic! Gelukkig is het einde in zicht.
Ik baal ook van m'n huis, maar dan meer hoe het eruit ziet.
Toen ik erin ging heb ik alleen de muren gesausd want ik wist niet hoe lang ik er zou kunnen blijven wonen. Ik wilde (en wil) er niet teveel in investeren
Ik zou heel graag willen verhuizen en m'n nieuwe huisje totaal anders willen inrichten, maar Door m'n werk gaat dat niet helaas.

Ik haat m'n huis niet maar ik haat de buurt.
Stomme en vooral bemoeizuchtige mensen die hun kinderen niet in toom kunnen houden. Het liefst verhuis ik met huis en al.

Haten is een groot woord. Maar de zooi en het gebrek aan tuin ben ik flink beu. 2 kinderen in huis bezighouden en intussen zelf iets nuttigs uitvoeren is best lastig

Ik heb 3,5 jaar in een appartement gewoond en ik voelde me daar ook niet thuis. We woonde in een drukke wijk aan een drukke weg en er was altijd geluid. 3,5 jaar voelde het als een vakantiegevoel en niet als thuis. Toen het telefoontje kwam dat ons appartement was verkocht voelde het echt of ik de loterij had gewonnen. Eindelijk verhuizen naar een echt huis met een tuin in een rustige wijk. We wonen er nu bijna 1,5 jaar en ik woon hier heerlijk! Na een paar weken voelde het echt als thuis en ik zou hier nooit meer weg willen. Heel soms als het hier muisstil is en ik hoor alleen de vogels fluiten denk ik hè staat de tv nou aan of maakt er een speelgoedje van een van de kinderen geluid haha. Maar het zijn echte vogels in ONZE tuin. Ik ben nog steeds heel dankbaar dat we dit hebben kunnen kopen.

Hopelijk krijg je straks in jullie nieuwe huisje wel snel een echt thuis gevoel Scandic!

Wat vervelend dat jullie het zo voel(d)en. Helaas is het voor mij ook heel herkenbaar. Bijna 6 jaar lang heb ik in een appartement gewoond, waar ik me eigenlijk nooit heb thuisgevoeld. Mijn bovenburen waren verschrikkelijk en op een gegeven moment begon het gemis van een tuin/balkon me op te breken. Ook de buurt was niet je van het.
Een huis zou een thuis moeten zijn, een plek waar je je na een lange werkdag of vakantie fijn zou moeten voelen. Voor mij is dat nooit het geval geweest. Het was gewoon een dak boven mijn hoofd, niks meer en niks minder.

Het is natuurlijk afwachten wat voor buren ik straks krijg, maar ze kunnen in elk geval nooit erger zijn dan mijn oude buren.

Oh wat vervelend, Scandic. Even volhouden nog! Gelukkig komt de zomer eraan en kan je lekker dagjes weg?

Ik haat ons huis niet, maar baal af en toe wel ontzettend van de kleine huiskamer. Het is zo snel rommelig! En de keuken, argh... Volgend jaar hopen we de muur te kunnen doorbreken, dan geeft dat iig meer het gevoel van open ruimte en dan doorsparen voor de echte uitbouw.

Ik haat mijn huis niet, zit hier prima. Vrij ruim, goede wijk enz.
Het enige wat ik wel echt héél vervelend vind af en toe, is dat we de woonkamer op de eerste verdieping hebben. We kunnen niet even de deur open zetten en lekker binnen en buiten lopen.
Het heeft hierdoor ook even geduurd voordat B 'alleen' buiten kon spelen. En als je bijv gaat barbecuen sjouw je je een breuk met alles naar beneden en weer naar boven..

Herkenbaar. Heel erg herkenbaar. We wonen hier nu 7 1/2 jaar en heb nog nooit het gevoel van thuis komen gehad als ik binnen kom. Het huis staat sinds november te koop en hebben 1 kijker gehad dus dat schiet ook niet op... Ik hoop hier snel weg te kunnen maar ik vrees het ergste.

Hier ook herkenbaar. Tot mijn 29ste zat ik op kamers, waarvan ik de laatste 2,5 jaar weer echt in een studentenhuis zat. Vreselijk vond ik het. Alles delen, niks voor jezelf, heel veel rekening houden met andere. Plus midden in de stad wonen en weinig buitenruimte in het huis.
Zo blij ben ik nu met mijn huisje. Mijn woonkamer is nu net zo groot als mijn laatste kamer. Ik heb een tuin, waarvan ik niet weet wat ik met de ruimte moet. Heerlijk gewoon.
Je moet maar zo denken, over 4mnd ben je er vanaf. Nog even doorbijten.

Vervelend. Ik was even bang dat het om je nieuwbouw huis ging, maar gelukkig dus niet. Ik zou zeggen: je hebt dus alleen maar een goed vooruitzicht! Ik was het wonen in mijn oude appartement ook beu, het was oud, ik ging er niet meer in investeren/dingen aanpassen en ik wilde gewoon iets nieuws. Dus ik snap je gevoel heel goed, maar probeer het nog even uit te zitten, je weet waar je straks mag gaan wonen toch ?! Prima vooruitzicht lijkt me!

Ik heb het ook, al is haten een groot woord. Ik voel me nog prima thuis, maar ik mis ruimte, extra slaapkamers en een tuin. De buurt vinden we heerlijk, we willen ook eigenlijk niet weg.

Ik heb twee jaar in een huis gewoond waar ik me zo zo ontzettend ongelukkig voelde, de plek was niets, het huis was vreselijk, de sfeer, ik weet het niet, het ademde gewoon zo'n naar gevoel uit en ik zat daar tenmidden van de meubels van mijn schoonouders. Het is nooit echt mijn huis geweest. Mijn man was er ook ongelukkig. Het is gelukkig heel erg opgeknapt toen we verhuisden naar een ander huis en een andere woonplaats. Maar dat huis viel uiteindelijk ook een beetje tegen, vooral mijn man vond het er niet fijn, vooral omdat er veel meer aan moest gebeuren dan we hadden ingeschat.

Inmiddels heb ik het heel erg opgeknapt en had ik besloten er te blijven wonen. Nu zit ik bij mijn vriend, het is geen vervelend huis en de buurt is leuk, maar ik voel me nog niet zo thuis. Ik ben heel bang dat ik dat gevoel weer krijg van toen. Dat is echt een trauma. Wij gaan samen iets nieuws kopen, maar ik krijg soms al buikpijn bij het idee dat we straks iets kopen waar ik me weer zo ongelukkig ga voelen of zo...echt heel suf. Maar dat komt dus ook omdat het in Amersfoort uiteindelijk ook niet het droomhuis was wat we hadden verwacht.
Gelukkig hebben mijn vriend en ik financieel wel genoeg mogelijkheden om echt een mooi huis te kopen in een leuke wijk.

Wij hebben echt precies hetzelfde. Zie dit ook wel echt als ons appartement, we wonen er ook al ruim 7,5 jaar.

Maar we missen extra ruimte (vooral bergruimte) en we zouden zo graag een tuin willen. Het liefste blijven we ook in deze buurt wonen maar dat is voor ons echt niet haalbaar als we een tuin willen. De huizen hier zijn echt veel te duur (ruim boven de 3,5 ton als je wat leuks wilt boven de 100m2). Ik zou hier ook zo graag willen blijven wonen omdat er 2 ontzettend leuke basisscholen in de buurt zitten en mijn man en ik zijn beide opgegroeid in deze buurt.