Ik heb zo 'gezeten' met de naam voor mijn dochter. Ik heb tot het laatste moment nog getwijfeld. Mijn man niet, die zei eenmaal de naam en die vond het meteen goed.
Ik heb het zo gelaten en nu ze er is past die naam goed bij haar en vind ik hem ook mooi. (als ik de naam echt niet mooi vond had ik het wel gezegd) Maar het is ook een kwestie van wennen. Straks heb je bij de naam een gezicht en dan word het allemaal ook echter.

Ik heb dat gevoel ook niet gehad, vond er 2 wel echt leuk en man mocht kiezen. Het voelde ook niet als de naam voor ons kind. Dat kwam pas toen hij geboren werd, toen klopte het.

Nu heb ik hetzelfde, alleen nog meer twijfels. Ik vertrouw erop dat het weer goed komt.
In jou geval zal ik het dus zo laten.

Hier hetzelfde hoor, beide keren. En vandaag sprak ik een vriendin met een baby van 2 weken oud; ze zei dat zij ook nog aan zijn naam moest wennen, en het steeds had over 'de kleine'.
Persoonlijk weet ik dat ik het mezelf heel moeilijk maak als ik op Het Gevoel ga zitten wachten, want dat komt bij mij niet - ik ben niet zo'n gevoelsmens. Ik ben over anderhalve week uitgerekend, we hebben de naam al zo'n 3-4 maanden, ik vind hem nog steeds mooi en er is geen alternatief naar voren gekomen; dat is voldoende voor mij en voor ons.

Lastig, ik heb de meisjesnaam wel gewijzigd namelijk! We hadden 2 meisjes namen. Een door mijn man en een door mij die beide echt kans maakte. We hadden mijn naam gekozen en toen mijn man het tegen mn buik zei had ik ineens zoiets dat is het niet. Nu gaat het toch zijn naam worden of een jongen natuurlijk haha!

Ik was blij met de naam die wij hadden gekozen maar hét gevoel ontbrak bij mij ook een beetje. Maar nu hij er is, vind ik zijn naam zo mooi en ben ik er zo blij mee.

Ik had er ook niet echt een bijzonder gevoel bij. Ik vond het de leukste naam die we verzonnen hadden, hij verdween niet meer naar de achtergrond (we hadden hem een maand of 2/3 denk ik, samen met nog een andere die wel verdween) maar het bleef een naam, een betekenisloos iets. En dat werd anders vanaf het moment dat er een gezicht en lijfje bij die naam hoorden, dus vanaf dag 1 dat hij geboren was. Een naam went direct als er een kindje bij hoort.

Onze zoon heeft in mijn buik 2 week "Chris" gehete maar ik kon er er maar niet aan wennen en is het na 2 week veranderd in Jasper en daar ben ik nog steeds blij mee

Wij zijn er nog steeds niet helemaal over uit..
Nou ja, man vind de namen die we gekozen hebben wel leuk en ik meestal ook, maar soms twijfel ik opeens weer! Vind het gewoon zo lastig.. Je kind zou z'n eigen naam maar niet leuk vinden, dat lijkt me echt niet tof!
En dan wil ik er eigenlijk ook nog graag een tweede naam bij, terwijl dat van mijn man niet hoeft. Te ingewikkeld, haha.

Nou ja, precies dit dus eigenlijk.

Ik snap wel wat jullie hebben. Ik vind onze naam heel erg leuk en stond ook bovenaan ons beide lijstjes. Maar dan denk ik weer: is het wel een naam voor het hele leven? Is hij leuk genoeg?
Maar ik denk als hij er eenmaal is en de naam bij een gezichtje hoort het helemaal goed is.

Ik ken het probleem

Ik heb bij de eerste zo erg getwijfeld. Ik wilde Sophie. Mijn naam begint ook met een S. en ze zou dezelfde achternaam krijgen als mij. Ik wist het gewoon niet en moest zelf kiezen omdat papa niet in beeld was op dat moment. Op de avond vd bevalling kwam papa toch opeens langs en heb ik hem een namenlijst in zijn hand geduwd. Terwijl ik weeen wegpufte in de douche van het ziekenhuis heeft hij haar naam gekozen. Haar koosnaampje is Sophietje ( tevens haar 2e naam) maar ben echt blij met de keuze voor de eerste naam. Het past gewoon bij haar.

Bij de 4e heb ik haar naam aangepast bij de geboorte. We hadden het geboortekaartje al klaar(excl. datum/gewicht etc). Het zou Madelief Julia Phileine worden. Ik beviel veelste vroeg met 31.6 wk en vond Madelief veelste liefelijk voor zo'n kleine vechter. Ik zei tegen mijn man dat we snel moesten kijken naar een mooie sterke meisjesnaam ( we wisten niet wat het werd... Jongen zou Julius worden) voor dit vechtertje. Het werd J.ulia. We zagen het meteen, het is een echte J.ulia! Helemaal geen Madelief. Ze is een behoorlijke vechter die weet waar ze staat in het leven en weet wat ze wilt en laat dit ook merken. Ze heet voluit J.ulia Jo.sephine Am.élie. We hebben er dus totaal iets anders van gemaakt toen we haar zagen !
Mijn nichtje heeft nu als 2e naam Madelief en mijn zusje is mij dankbaar dat ik die naam niet heb gebruikt ;) Ik vind het leuk dat mijn nichtje nu leuke namen heeft, die ik zelf ook had kunnen kiezen

Oh jullie beschrijven echt allemaal zo'n beetje hoe ik het ook voel! Toch fijn haha. Vooral dat het bij de geboorte wel duidelijk wordt of de naam echt past. Daar vertrouw ik dan ook maar op.

Bij mijn dochter heb ik tot het einde toe getwijfeld.
Mijn partner en ik zaten niet helemaal op één lijn qua namen. We hebben nu gekozen voor een naam die we beide erg mooi vinden maar niet onze nummer één was.

Ik ben er erg blij mee! Maar toch, ondanks dat haar naam nu bij haar past denk ik nog wel eens aan 'mijn' naam.

Vorige week wist ik het ineens dit klopt, er was hiervoor 1 naam maar die kreeg ik maar niet kloppend in mijn hoofd. Dit is beter. Straks bij de geboorte ga ik wel zien of het echt zo klopt kan dan altijd nog veranderen als ik wil.

Mijn nr 1 jongens naam kreeg ik er niet door bij mijn man bij onze oudste. Het is toen een andere naam geworden die ik met 19 weken pas tegenkwam. Het voelde niet gelijk als dé naam maar het voelde wel meteen goed. Bij de jongste kwamen we maar niet op een leuke naam en mijn nr 1 naam spookte nog steeds door mijn hoofd. Uiteindelijk is hij met 25 weken toch overstag gegaan.

Een meisjesnaam heb ik al vanaf mijn 19e en die is nooit veranderd. Mijn man vond 'm ook mooi. Maar helaas pindakaas hebben we toch 2 mannen op de wereld gezet

-

Op een gegeven moment zei ik met 20 weken zwangerschap ongeveer dat hij maar eens met wat namen moest komen. En zo nee werd het gewoon mijn nummer 1 naam. Nou met 25 weken nadenken kwam hij met niks en zei "nou doe maar jouw naam hoor. Ik weet het gewoon echt niet en eigenlijk is het wel een mooie naam"

De naam verzinnen voor jullie nog ongeboren kind is gewoon ongelofelijk moeilijk! Maar zoals de anderen ook al zeggen; je voelt het, zodra je kindje is geboren voel je of de naam bij hem/haar past. Echt!

Hier waren we bij de eerste gelijk over een jongensnaam uit. Bij beide gelijk duidelijk: dit is hem! Bij de tweede werd het een flink stuk lastiger. Ik vind veel namen niet leuk. Uiteindelijk hadden we nog één naam over, die bij mijn vriend echt op nummer 1 stond, ik vond hem niet zoveel aan. Ja, leuk, maar om nou te zeggen: Wow, dat is hem! Nee!
Uiteindelijk toch voor deze naam gekozen, want een kind naamloos geboren te laten worden is ook zo wat. Nu kan ik oprecht zeggen dat deze naam bij hem past. Bij de naam zie ik een dondersteen, soort Kruimeltje/Pietje Bell-kind bij en dat is hij, 100%.