Net een week bevallen, en nu lopen we al tegen problemen aan.

Mijn dochter, bijna 22 maanden oud. Een druk kind. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ze nog nooit langer dan 2 minuten stil heeft gezeten sinds ze loopt. Op de etensmomenten na dan. Het is een pittige tante. We hebben al langer problemen met "straffen". Haar op de gang zetten heeft geen zin, dat vindt ze leuk. Boos worden; ze lacht ons in het gezicht uit. Tik op de vingers: mevrouw steekt haar handjes uit en zegt: "keer" (nog een keer). Het enige wat uiteindelijk leek te helpen was op haar niveau gaan zitten, uitleggen dat we iets niet wilden hebben en dat we er niet blij van worden en dan sorry laten zeggen, en weg knuffelen.

Sinds de komst van haar broertje is het hopeloos. Nu is dat logisch. Zij moet leren delen en vooral leren wachten. Maar we zijn nu inmiddels al een paar keer flink geschrokken van onze eigen reactie.
We proberen haar zoveel mogelijk te betrekken bij de baby. Veel samen doen, maar ook haar apart nemen en alleen voor haar de aandacht geven.
Soms gaat het goed, maar het slaat dan zo snel om dat we ons rot schrikken. Als 1 van ons de baby vast heeft wil ze erbij zitten. Dat kan en mag (niet altijd), maar het loopt steeds uit de hand. Ze begint heel lief met kusjes geven en alles aanwijzen bij de baby (neus, oren, mond etc). Maar dan ineens geeft ze hem bijvoorbeeld een harde klap op zijn hoofd. Of grijpt ze zijn wang en knijpt er heel hard in. Of ze duwt plotseling haar vingers heel hard in zijn ogen. Op zo'n moment schrikken wij ons rot en het is nu een paar keer gebeurd dat we haar best hardhandig hebben weggeduwd. Totaal niet de bedoeling, maar vooral uit schrikreactie.

Heeft iemand tips om met deze hele nieuwe situatie om te gaan? We willen haar niet buitensluiten, maar ze moet wel gaan leren dat ze tijd moet gaan delen.
En tips om met onze eigen emoties om te gaan zijn ook welkom.
Gaat dit vanzelf over of hebben we hulp nodig? Ik zou graag ervaringen horen.