5 jaar gelden mijn vader die in het ziekenhuis kwam

5 jaar geleden zag ik op mijn telefoon en had ik meerdere gemiste oproepen mijn ouders thuis, ik was aan het werk en had slecht bereik toch belde ik terug en kreeg geen gehoor. Wat vreemd was want mijn ouders eten altijd om 5 uur en het was toen 5 uur. Ik
dacht die zitten vast in de tuin te eten. Het was namelijk mooi weer. Ik ging weer verder met werken en even later ging ik weer op mijn telefoon kijken. Gemiste oproepen van mijn broer. Nu dacht ik er is iets aan de hand. Met opa of oma ofzo. Ik hem terug bellen, kreeg ook geen gehoor. Ik moest nog even werken en toen kon ik naar huis. In de auto mijn broer weer bellen en kreeg hem te pakken. Hij vertelde dat mijn vader op de spoedeisende hulp was. Maar waarschijnlijk straks weer naar huis mocht.
Ik schrok enorm en dacht ik moet naar het ziekenhuis.

Samen met mijn man en andere broer gingen we naar het ziekenhuis. Daar lag mijn
vader in een kamer op de spoedeisende hulp. Ik schrok mijn stoere vader die 2 dagen ervoor de Elfstedentocht uitgelopen had kon nu niet meer lopen en hij praatte net of was hij dronken.

Toen werd hij opgenomen hij had een herseninfarct gehad. We kregen een map met
allerlei informatie. Mijn moeder en ik bleven die avond nog bij mijn vader. Mijn vader had honger gekregen en hij kreeg een bakje appelmoes en dat kon hij niet doorslikken. We schrokken hij kon ineens niks meer slikken.

De dagen vlogen voorbij hele dag in het ziekenhuis. Op de vrijdag hadden we een gesprek met de arts. Mijn vader was door de mri scan geweest en die kregen we te zien. 1 kant van zijn hersenen is gewoon weg. Wat een schok was dat. Het was een wonder dat hij daar nu nog levend zat.

Maanden heeft hij in het ziekenhuis en revalidatie centrum gewoond. Vreselijke moeilijke tijd voor ons allemaal. Mijn vader kon niet meer lopen en slikken en praten. Met therapie heeft die weer leren lopen en praten en zijn sliktechniek aangepast. Hij kan wel eten maar niet alles meer zoals voorheen.

Dan komt het moment dat hij mee naar huis mocht. Voor de familie en vrienden was hij nu weer gezond hij was immers weer thuis. Voor ons als gezin is het nooit meer zoals het was. Mijn vader is een totaal andere man geworden. Hij kan veel dingen niet meer. Veel fijne motoriek dingen lukt hem niet. En van de trap aflopen gaat ook moeilijk. Toch is hij een onwijze vechter. Een jaar en 2 maanden nadat hij de herseninfarct kreeg liep hij de 4 daagse van Nijmegen uit. Wat was hij blij. Dat hij daarna maanden moe was nam hij voor lief.

Inmiddels is het alweer 5 jaar geleden. Wat is die tijd snel gegaan. 3 jaar lang ging zijn herstel goed en kon steeds meer. Helaas gaat het nu steeds meer achteruit. Hij zal binnenkort moeten leren met een stemcomputer voor het moment komt dat hij niet meer kan praten. Ook is de kans zeer groot dat hij binnenkort weer aan de sonde voeding moet.

Ik ben onwijs dankbaar dat hij ondanks alles het overleefd heeft. En geniet nu van de
momenten die we nog samen hebben. We gaan regelmatig samen mijn moeder
ophalen van een wandeltocht. Hij mag namelijk niet alleen verre afstanden rijden. Voor andere mensen is mijn vader een gewone normale man. Voor ons niet meer er zijn zoveel dingen verandert. En als je zijn uiterlijk ziet is die op een foto van 15 mei 2010 en een foto van nu 20 jaar ouder geworden. Mijn vader die op een dag opbelt en vraagt hoe moet de laptop aan. Dat weet hij dan ineens niet meer. Mijn vader als je in de avond met hem praat niet te verstaan is. Mijn vader die gewoon in slaap valt overal waar die is. Mijn ouders die samen niet meer naar het theater, film, verjaardag en feestjes kunnen.

Mijn vader mijn held.

Het is een rare dag vandaag we beleven het allemaal opnieuw zo bizar.