Ja dat heb ik. Sinds een kleine maand ongeveer.

Ja ik kan het me voorstellen hoor. Maar ik denk dat het vooral de kunst is om niet op die manier naar de gebeurtenissen terug te kijken. Want bepaalde gebeurtenissen hebben er wel voor gezorgd dat je bent wie je bent. Dat je wellicht je man bent tegen gekomen, dat je nu doet wat je doet enzovoort.

Vooral het laatste jaar ben ik er achtergekomen dat negatief terugkijken gewoon geen zin heeft. Je leeft nu, kan het beste maken van het nu, dat is alles wat er is op dit moment en waar je het mee moet doen.
Het terugkijken en opnoemen wat je allemaal is overkomen lijkt mij absoluut niet goed voor je humeur. Kijk naar waar je nu op dit moment staat, wat je te bieden hebt, wat je gepresteerd hebt. Al dat was niet gebeurd zonder alle dingen die zijn gebeurd in je leven. Die vaginisme bijvoorbeeld, wat voor positiefs heeft dat voor jou meegebracht? Mij heeft het er bijvoorbeeld voor gezorgd dat ik leerde dat ik ook kon óntspannen. Ik voelde pas hoe gespannen ik door het leven ging totdat ik erachter kwam dat ik vaginisme had. Toen pas kon ik gaan leren dat ontspannen (lichamelijk maar vooral ook geestelijk) ook mogelijk was. De scheiding heeft mij bijv geleerd dat ik niet mijn best hoef te doen om iemand bij me te houden. Hij moet zelf willen. En daar ben ik toch pas écht achter gekomen door mijn scheiding. Ook grenzen leren stellen enz. En zo nog heel veel meer dingen.

Je hebt ook gelijk hoor Marilyn. Het heeft ook geen zin om terug te blijven kijken en idd het heeft ook veel gebracht. Maar toch, als er weer wat is, bekruipt me soms de gedachte van: waarom? Het zal zo moeten zijn denk ik dan ;).

Poeh, wat een heftig topic. Veel sterkte voor iedereen die het kan gebruiken op dit moment!

Ik heb ook wel meerdere dieptepunten gekend, zoals het overlijden van mijn broertje, de scheiding van mn ouders (of nou ja, eigenlijk meer de periode daaraan voorafgaand), twee depressieve periodes (op mn 18e en op mn 23e) etc. De laatste jaren heb ik nog wel wat mindere tijden gekend, maar die waren gelukkig van iets kortere duur en wat minder heftig dan vroeger.

Bliss, ik weet niet of je het op het forum weleens hebt verteld of dat je er liever niks over zegt, maar waaraan is je broertje eigenlijk overleden? Was hij ziek? Lijkt me heel erg verdrietig en moeilijk als kind, zeker als je ouders daarna ook nog uit elkaar gaan.

Wat een heftige dingen komen hier voorbij zeg. Ik hoop dat iedereen een fijne manier kan vinden/heeft gevonden om ermee om te gaan en anders nog veel sterkte in het verwerkingsproces.

Ik ken niet echt een mega diepte punt maar ik merk wel dat het nog steeds geen passende baan hebben, elke keer weer een blok aan mijn been is. Nu moet ik wel zeggen dat de mijn vorige baan en die ik nu doe echt compleet niet bij mij passen en hoe ik mijn leven wil indelen. Die banen ervoor waren meer studentenbanen die ik nog wel trok toen. Maar ik wil gewoon graag een vast plekje hebben met fijne collega's en rust op dat vlak. Ik hoop toch echt wel dat ik voor mijn 30e gesetteld ben qua baan.

Hij was meervoudig gehandicapt, kon eigenlijk niks zelf. Dus sowieso was het leven met hem ook al heel anders dan in een 'normale' gezinssituatie. Ze hadden wel voorspeld dat hij niet zo oud zou worden, maar uiteindelijk is hij al op zijn 8e overleden aan de gevolgen van een longontsteking (ik was toen 16). Je hoort wel vaker dat de ouders allebei een heel andere manier van verwerken hebben en dat was bij mijn ouders ook zo, wat dus uiteindelijk ook tot de scheiding heeft geleid (al zal dit niet het enige zijn geweest hoor).
(niet quoten)

Jeetje Bliss, wat heftig en ontwrichtend voor jullie gezin. Juist omdat hij al meer zorg nodig had draaide er vast veel om hem, dat geeft een enorme leegte kan ik me voorstellen.