Wat naar laatste biechtje. Heb je inmiddels al wat meer duidelijkheid?

Nee, nog niet. Bedankt voor jullie lieve reacties!

Wat vervelend biechtje, heel veel sterkte! Hopelijk komen jullie eruit.

Ik durf dit niet onder mijn eigen naam te plaatsen omdat ik me schaam.

Ik heb een vriend en we kennen elkaar ruim anderhalf jaar. We ontmoetten elkaar in oktober 2013, allebei vrijgezel. Dacht ik. We gingen eerst scharrelen en hij werd verliefd op me en ik hield nog een beetje af omdat hij nog maar kort vrijgezel was maar toen ging ik overstag en we kregen een relatie in februari. In die tijd beweerde hij altijd dat er geen andere vrouwen waren, we deden het ook onveilig.

Nu zijn we dus al een hele tijd verder en we wonen samen. Maar nu ben ik er dus gisteren achtergekomen dat mijn vriend in de scharrelperiode helemaal niet vrijgezel was maar nog met zijn ex aan het knipperlichten was. Inclusief nog 5x seks toen, ook onveilig. Nou hadden we toen niks, maar ik geloofde hem dat er geen andere vrouwen waren, daarom deden wij het ook zonder. Zo zag ik dan dat hij een nacht met mij was en nog geen week later zat hij met zijn ex bij zijn ouders. En hij appte me met kerst dat hij me miste en zo verliefd op me was terwijl hij kerstdiner had met zijn ex erbij! Ik heb hem ernaar gevraagd en het bleek dat het dus pas in januari is uitgegaan, toen wij al ruim 3 maanden scharrelden, en onze relatie dus is ontstaan uit een soort van vreemdgaan, alleen wist ik dat niet. Hij schrok enorm toen ik ernaar vroeg en gaf het toe. Hij vond het moeilijk die (heel lange) relatie uit te maken omdat hij niet alleen durfde te zijn en ik hem wat afhield en dan was zijn ex die niet uit elkaar wilde het vangnet.

Maar we hebben nog zo vaak over haar en hun relatie gesproken, en hij heeft hier altijd over gelogen omdat hij niet wilde dat ik onze relatie zou zien als een of andere vieze affaire nu we het tegenwoordig zo superfijn hebben met elkaar. We zijn écht heel gelukkig samen en het verleden is het verleden, maar hij heeft zó hard gelogen! Hij heeft vreselijk veel spijt en was toen erg verward, en hij heeft nu geen enkel contact meer met de ex (zij kwam er op een gegeven moment achter, nadat hij het definitief had uitgemaakt met haar, en was begrijpelijk woest en haat mij), hij is nog altijd stapelverliefd op me en we hebben het écht heerlijk, maar hallo! Hij heeft zo hard gelogen en mij gebruikt om de breuk makkelijker te maken, en me de waarheid en het recht zelf te kiezen ontnomen.

Ik kan me voorstellen hoe hard jij je genaaid voelt. Leuke woordspeling. Heel lullig, maar ik zou een SOA test laten doen. Heb dit zelf ook laten doen toen ik door mijn ex voorgelogen was (hij zei met drie meiden naar bed geweest te zijn, waarvan met twee veilig en eentje die maagd was onveilig). Bleken er nog vier anderen te zijn... Hij vond het niet liegen maar 'had er niet aan gedacht om het te vertellen'. Relatie was toen wel direct naar de knoppen en het is niet meer goed gekomen natuurlijk.

Hopelijk kun jij jouw vriend vergeven, maar ik zou toch echt mezelf willen laten testen.

Oh sorry ik was vergeten te vertellen dat ik al wel getest ben, en gelukkig soa-vrij. Toen was het allang uit met haar. We deden het al zo lang zonder en vonden wel dat we dat nog moesten doen en dat was gelukkig aan beide zijden in orde. Maar Jezus zeg, ik voel me inderdaad goed genaaid! Zeker omdat hij zoveel kansen/redenen had het te vertellen en hij heeft gewoon bewust gekozen om erover te liegen omdat hij me niet kwijt wilde. Zó lullig! En ik maar niet snappen waarom ze mij zo haatte, het was tenslotte al een halfjaar uit voor ik in zijn leven kwam. Yeah right. Ik ben boos en verdrietig en voel me gebruikt door mijn eigen vriend.

Was het voor jou de reden het uit te maken ja? Ik weet echt nog niet wat ik ermee moet...

Nou ik ben wel bij hem gebleven, maar de relatie was gewoon kapot. Ik vertrouwde hem niet meer en ik was daardoor zelf ook niet meer te vertrouwen. Heb ook met een andere jongen gezoend en uiteindelijk is het daar op stuk gelopen (ik vertelde het namelijk wel eerlijk). Dat hij wel zelf meiden in zijn bed liet 'slapen' was normaal want dat waren 'gewone vriendinnen'. Maar ja, iemand die de instelling heeft dat dingen achterhouden geen liegen is - want dat is wat hij serieus tegen mij zei, dat iets niet vertellen niet het zelfde is als liegen - die kun je niet vertrouwen.

Wel een side note, ik was in die tijd 17 (mijn ex een paar jaar ouder), dus echt serieus was het niet. We pasten op meerdere vlakken niet bij elkaar. Achteraf is het gewoon een enorme droplul, maar goed. Uiteindelijk zijn we ongeveer een jaar samen geweest. Toen wilde hij ineens een 'pauze' om met andere vrienden af te spreken (waardoor ik dus naar die andere jongen toe ging) en uiteindelijk ging het dus uit. Anderhalf jaar denk ik dat ik er aan heb verspild.

Het is zo fijn hier even over te kunnen praten! In mijn eigen omgeving durf ik dat niet, ik schaam me te erg.

Deed jouw vriend erg zijn best het goed te maken lampekapje? De mijne loopt al de hele tijd achter me aan met kopjes thee en hij kookt en doet het huishouden en komt chocola brengen en geeft me alle ruimte over mijn gevoelens te praten, dat is wel fijn dat dat kan. Maar jemig ik ben zo pissig en zo verdrietig! Ik kijk naar hem en zie de man waarvan ik hartstikke veel hou en die nu gewoon stabiel is en lief voor me en waar ik zo trots op ben. En dan denk ik: ja maar hij deed dat, en hij loog. Ik kwam bij hem thuis als zij een rotperiode hadden en zij even bij haar ouders zat. En hij zei: mijn ex heeft haar spullen nog hier staan, die heeft ze nog niet opgehaald. Dus ik was niet eens verbaasd, ik heb mijn haar gewassen met haar shampoo. Wist ik veel.

Echt, ik kan er eventjes niet over uit. Ik vind mijn eigen vriend even een enorme smeerlap.

Mijne deed zijn best niet om het goed te maken en was kwaad op mij omdat ik hem beschuldigde van liegen... Als hij nog enig berouw had getoond, had ik misschien anders gereageerd. Als hij verklaard had waarom hij het niet meer durfde te vertellen of iets dergelijks. Nu kwam het over alsof ik me aanstelde en dat het onzin was dat ik hem beschuldigde van liegen.

Bij jouw verhaal zou ik er dus al meteen heel anders in staan. Ik kan me ook voorstellen wat zijn overwegingen zijn geweest en waarom hij het zo heeft gespeeld - hoe rottig het ook is. Ik zou zeggen, wees boos op hem, scheld hem de huid vol. Dat heeft hij écht verdiend. Het is een vuile streek geweest. En ja, de gedachte (als hij dit één keer heeft gedaan, kan hij dit nog een keer doen - bij mij) gaat voorlopig wel blijven. Maar die gedachte is onterecht. Ik ben ook fout geweest door met een andere jongen te zoenen in mijn toen slechte relatie. Dat wil niet zeggen dat ik in staat ben om nog eens zo iets slechts uit te halen. Mijn vriend is mijn alles en ik zou hem echt geen pijn kúnnen doen. Echt niet. Dat jouw vriend dus één fout heeft gemaakt, wil niet zeggen dat hij een geheel onethisch being is. Hij was een jongeman die in de war was met zijn gevoelens, maar uiteindelijk wel de keus voor jou heeft gemaakt. Plus hij ziet in dat hij fout is geweest en doet er nu alles aan om het goed te maken. Hij geeft je de ruimte om boos te zijn, is eerlijk en ziet in waarom jij zo reageert en is daarom ook extra lief voor je. Hij snapt dat je dit moet verwerken, dat is al iets heel bijzonders.

Hier even een biecht. Als klankbord, maar advies is ook super welkom. Ik heb bijna negen jaar een relatie en nu twee kinderen inmiddels. Mijn partner was toen ik met hem kreeg overspannen. Ik ging er vanuit dat het over een tijd wel beter zou gaan. Daarbij komt dat hij waarschijnlijk iets van pds heeft. Op zijn werk heeft hij door zijn perfectionistische karakter altijd last van stress. Elke dag is er wel wat en heel vaak zit hij er doorheen. En heel eerlijk gezegd breekt het me gewoon op. Hij moet altijd uitslapen. Als hij thuis komt moet zijn verhaal altijd gehoord worden. En vaak niet heel positief. Hier hebben we het wel over gehad. Ik heb het gevoel dat er voor mijn problemen of vermoeidheid geen ruimte is. Net als dat er eigenlijk gewoon verwacht wordt dat ik dingen doe, want hij is moe heeft pijn in zijn buik of wat dan ook. Hij verwijt het mij als ik mijn dochter (na haar vraag aan mij of papa haar naar bed kan brengen) aan hem laat vragen of hij haar naar bed ben. Als ik in het weekend de kinderen en mezelf eerst boven aankleed dan doe ik het fout, want dan houden we hem zo lang wakker, dat hij niet kan slapen. Ik ben het gewoon even beu om mezelf (en dus ook regelmatig de kinderen) weg te cijferen. Het is fijn dit even te kunnen spuien. Hij doet natuurlijk ook goede dingen. Maar wilde dit graag even van me afschrijven.

Niet slecht bedoeld, maar waarom blijf je zo lang bij iemand en neem je er kinderen mee, in "de hoop dat het beter wordt"?

Ik snap helemaal dat je je niet wilt blijven wegcijferen. Waarschijnlijk doe je dit al 9 jaar en vond je het in het begin niet erg of iets? Maar het is ook moeilijk om opeens van je partner te verwachten dat hij veranderd ipv altijd te doen wat jullie al 9 jaar doen.

Als tip: kunnen jullie niet ook een kwartier per dag inplannen (voor het slapen gaan misschien) dat hij even niets mag zeggen (over zichzelf en eigen geklaag) en dat jij gewoon even alles mag zeggen/klagen/melden etc. Zo krijg je wellicht wel even die aandacht waar jij ook naar verlangt.

Dank je wel voor je antwoord. Ja.. Waarom blijf je bij iemand, neem je er kinderen mee? Ik houd wel van hem. Mijn kinderwens was erg groot en misschien heb ik het onderschat! Nu wordt de irritatie getriggerd door dat ik zelf ook af en toe erg moe ben. De jongste slaapt nog niet door. Dus dat is slopend.
Dat kwartiertje is er wel hoor. Ik praat zelf gewoon niet veel. Het gaat echt om mijn behoefte aan letterlijke rust en even geen zorgen om een partner.

Hoe weet je of je wil gaan scheiden? Ik twijfel al zo lang en ik kom er maar niet uit.

Bij mij was het een gevoel van tot hier en niet verder. Maar daar ging ook al wel maanden, zo dan niet jaren aan twijfelen aan vooraf. Eigenlijk pas toen mijn ex vreemd ging was ik er echt definitief klaar mee. Terwijl de hele relatie voor die tijd ook al van geen kant klopte.

Heel veel sterkte met je keuze, wat maakt dat je aan een scheiding denkt?

Er is, voor mijn gevoel, niks meer tussen ons. Dat speelt al een jaar of 3, vanaf de geboorte van de jongste denk ik.
Ik heb er eind vorig jaar/begin dit jaar therapie voor gehad (onder andere voor dit) en het er ook met hem over gehad maar het lijkt wel of het hem niks uitmaakt, alsof hij er geen moeite voor wil doen, al zegt hij van wel, maar ik merk er niks van. Daar komt bij dat hij mij echt ontzettend gekwetst heeft met bepaalde uitspraken. Dat weet hij. Daardoor ben ik flink wat vertrouwen in hem kwijt geraakt. En hij doet er, in mijn ogen, niks aan om dat vertrouwen terug te brengen. Daar komt bij dat hij vreselijk passief is, heel erg negatief is (wat mijn positiviteit (is dat een woord?) onderuit haalt), altijd beren op de weg ziet etc.

Bedankt voor je reactie, Maple. Als ik geen kinderen met hem had gehad was de keus zoveel makkelijker geweest.

Ik wil scheiden van mijn man maar het lukt me maar niet om de knoop door te hakken. Mijn hart houdt enorm veel van hem en mijn verstand zegt dat ik bij hem weg moet gaan. Er zijn geen kinderen en ik red me financieel ook goed, maar toch is er iets wat me bij hem houdt. Hij is enorm slecht voor me of helemaal geweldig.
Ik zit vast, ik sta stil en het lukt me niet.
Hoe zorg ik ervoor dat ik die knoop doorhak en verder ga met m'n leven?

Wat een nare berichtjes over de relaties die niet goed zitten. Ik heb helaas geen advies, maar wil jullie wel sterkte wensen met wat jullie ook beslissen.

Beide bovenstaande biechtjes, hoe gaat het nu met jullie?

Laatste biechtje, waarin is hij zo slecht voor je? Die knoop doorhakken is ontzettend lastig. Weet iemand uit je omgeving dat je met deze twijfels zit? Zij kunnen je wellicht een goed objetief advies geven?

Na 2 maanden gedate te hebben met een leuke jongen, stonden we op het punt "hoe nu verder". Ik vond hem erg leuk en wilde graag met hem verder. Zijn gevoel was minder geworden en hij wilde niet verder met mij.
Nu heb ik zo'n last van mijn liefdesverdriet, en ik heb niet het idee dat mensen in mijn omgeving me snappen. Omdat we nog maar aan het daten waren. Maar ik heb mijn gevoel toegelaten en het was zo lang geleden dat ik dit voor iemand gevoeld heb.
Ook merk ik nu wat ik "gemist" heb in de 10 jaar dat ik vrijgezel ben. Ik voel me zo alleen nu, terwijl het alleen zijn nooit echt een probleem is geweest. En nu zit ik zo'n beetje elke avond huilend op de bank, omdat ik me alleen voel en het idee heb dat ik nooit goed genoeg zal zijn voor iemand.

Date biechtje, wat rot ik kan me voorstellen dat je liefdesverdriet hebt. Je was toch aan hem gehecht geraakt. Wat rot dat je elke avond huilend op de bank zit. Is er misschien iets dat je kunt doen ter afleiding? Sporten, met iemand afspreken? Misschien verlicht dat wat.

Biechtje, ik herken het. Je bent nog maar kort samen, dus anderen denken "wat is nou maar die paar maanden?" Terwijl je je open hebt gezet voor iemand, dat je je gevoel hebt toegelaten, het is een stap voor je en je weet nu hoe fijn het is met iemand en je langzaam misschien al een toekomst gaat zien. Dat is dan heel erg vervelend en pijnlijk. Je denkt dat anderen er vanuit gaan dat je je aanstelt, maar misschien vinden ze dat helemaal niet. Heb je geen goede vriendin waarmee je kunt praten?
Ik ben écht lang verdrietig geweest om mijn ex waar ik maar een paar maanden wat mee heb gehad. Maar ik was in die tijd wel gek op hem geworden en ik had het gevoel dat ik dit niet voor iemand anders zou kunnen voelen. Iets wat ik nog nooit eerder had gehad. (en na die tijd nog niet weer voorbij is gekomen)

Laat je verdriet maar de vrije loop. Het is niet erg dat je om een korte dateperiode heel verdrietig kunt zijn. Het ís gewoon pijnlijk om afgewezen te worden door iemand waar je zelf graag bij zou willen zijn. Praat erover met je vriendinnen en schaam je niet.
Het kost tijd, maar het slijt. Gun jezelf wel die tijd en denk niet dat er voor jouw verdriet geen plaats is.

@ biechtje... Wat jammer, maar ik denk ook dat er genoeg mannen zijn die zich afvragen of ze ooit goed genoeg zijn voor een vrouw. Bovendien zullen er vast wel mannen zijn die je wel leuk genoeg vinden.

Maddie, Lenthe en Fred. Bedankt voor jullie lieve woorden. Het doet me goed om te lezen dat ik hierin niet de enige ben. Ik kan er ook goed over praten met mijn vriendinnen, maar ik heb zelf het idee dat ze het wel genoeg vinden nu (terwijl dat niet zo is, dat weet ik wel). Afleiding heb ik wel, maar als ik dan weer naar huis ga, bekruipt me dat "ik kom weer alleen thuis" gevoel.

Vooral het gevoel hebben dat je niet goed genoeg bent voor iemand is zo rot. Ik krijg zo vaak te horen, je bent zo'n leuke/lieve meid en je verdient echt een leuke vent. Maar ik ben het niet voor je of mijn gevoel was voor korte duur. Het stopt altijd op het punt dat het serieus gaat worden. Dat maakt dit nog extra lastig, zeker omdat ik wel een toekomst zag met hem.

Ik denk dat je verdriet extra groot is omdat je nu weet wat je mist. Als je vrijgezel bent, en daar tot een bepaalde mate ook gewoon tevreden mee bent mis je het niet. Tot je iemand wel opeens toelaat, je geeft iemand ruimte in je leven en dan gaat die weer weg. Dat is nog een hardere klap want dan besef je nog meer wat het single zijn is. En niet dat daar alleen maar nadelen aan zitten, maar je hebt weer eventjes mogen proeven aan de liefde. En hoe leuk dat kan zijn.

Sterkte :-).