Zwangerschapsdepressie? Hoe mee om te gaan?
Tijdens haar vorige zwangerschap is ze ook depressief geweest en naast het vele spugen (tot ziekenhuisopnames toe) was het echt een hele nare zwangerschap. Maar nu begint het dus weer, iig het depressieve gedeelte. De HA heeft haar al doorgestuurd naar de psycholoog en overleg gehad met haar Gyn, die ziet ze eind deze week weer om te zien of er al hartactie is. Ze is dus pas 5 a 6 weken zwanger.
Maar nu dus het punt waar ik tegen aan loop. Ze is onuitstaanbaar.. Alles wat maar naar haar hand gezet kan worden gebeurd, iedereen moet zich aanpassen aan haar (tot het onredelijke toe). Ik wil er echt voor haar zijn, maar ze is zo onredelijk dat ik er geirriteerd van wordt. 1 verkeerd woord en ik krijgt een scheldkanon over me heen of ze begint onbedaarlijk te snikken. Ik kan veel hebben maar als ik dit 3 keer per dag (gemiddeld) over me heen krijg raakt mijn geduld wel een beetje op. Daarbij moet ik wel zeggen dat zij vanuit haar kant ook weinig intresse in mijn zwangerschap heeft getoond (en dat heeft ze ook eerlijk gezegd en we hebben het daar over gehad voordat ze zwanger was) en dat het daardoor bij mij een soort van extra steek geeft dat ik nu wel naar haar verhaal moet luisteren maar zij dat niet naar dat van mij deed (al heb ik die ruimte ook niet zelf genomen en doet zij dat nu wel). Ik heb zelf ook geen zwangerschap die van een leie dakje gaat (3 maanden spugen, bekkeninstabiliteit, niet meer kunnen werken met 12 weken en vervangende werkzaamheden doen en nu begint de spugerites weer) en het enige wat ik van haar terug kreeg was, ooh balen, hoort erbij, je krijgt er wat moois voor terug.
Kan iemand me in jip en janneke taal uitleggen hoe ik hiermee om moet gaan? Want ik voel me klote dat ik zulke gevoelens naar haar heb en ik wil er gewoon voor haar kunnen zijn zonder voorbij te gaan aan mijn eigen grenzen.
Edit: als het mijn eigen hormonen zijn of whatever, of je vind dat ik me niet moet aanstellen, dat mag ook gezegd worden hoor
Mirthe: 25-12-2013