11 Apr 2015 14:19 door Biechtje
Ik moet even van me af typen, ben echt ten einde raad momenteel. Het kan zijn dat ik herkend word, dat is geen probleem, maar vind het toch fijner om het onder dit account te schrijven. Zo lang ik me kan herinneren hebben mijn zusje en ik al een haat-liefdeverhouding; onze karakters matchen gewoon écht niet. We kunnen het ook zeker wel gezellig hebben, maar bijna elke keer dat we elkaar zien, gaat het ook wel weer mis. Zo ook vannacht. We waren uit geweest met ons stiefbroertje en -zusje, dat stond al heel lang op de planning en nu ging het eindelijk door. Erg gezellig en daarna sliep mn zusje bij mij in bed. Nu gebeurde er iets heel stoms; naast het bed staat een prullenbak, daar had zij haar bril op gelegd en ik zag dat niet, want het was donker. Ik gooi dus iets in die prullenbak, de bril valt op de grond en zij gaat echt door het lint ineens. Ze werd kwaad, daardoor raakte ik natuurlijk ook ontzettend geïrriteerd en het ging van kwaad tot erger. We hadden behoorlijk wat gedronken ook en ik was echt een beetje wazig, dus ik weet niet eens meer wát we allemaal besproken hebben, maar op een gegeven moment stond zij met kleren aan en gepakte tassen klaar om te vertrekken naar haar vriend. Ze zou wel een nachttrein nemen ofzo. Ik was zwaar over de zeik, want hoe moest ik dit dan aan de anderen uitleggen? Anyways, dit is even een voorbeeld van hoe heftig het vaak is tussen ons. Nu ben ik vrij rustig van aard en zij behoorlijk driftig en we reageren vast allebei niet goed op elkaar, maar ik wil dingen graag meteen uitgesproken hebben altijd, want anders blijft het aan me vreten. Een normaal gesprek is op zo'n moment met haar alleen niet mogelijk. Op een gegeven moment greep ze mn arm vast en die blik in haar ogen vergeet ik gewoon niet. Zo kil en echt alsof ze me haatte. Ze is uiteindelijk toch blijven slapen, maar wilde het er daarna niet meer over hebben. Zo gaat het ook altijd, zij bepaalt dan gewoon dat we het er niet meer over hebben en elke poging van mijn kant kapt ze af. Vanmorgen hebben we dus maar mooi weer gespeeld tegenover de anderen en vervolgens vertrok zij gelijk met hen, terwijl ik het liefst nog verder wilde praten. Ik belde haar, maar ze laat me niet uitpraten en vervolgens appt ze echt valse dingen. Ik stond op het punt mn vader of moeder te bellen, want ik vind dat die ook moeten weten wat er speelt tussen ons. Ik weet wel dat die zich daar dan enorm druk over maken en mn zusje smeekte me ze niet te bellen en ze er niet mee lastig te vallen. Als ik dat zou doen, hoefde ze me de komende maanden niet te zien. Maar over drie weken hebben we een vader-dochterweekend gepland, nog voor mn vaders verjaardag. Ik weet niet hoe dat moet gaan. Mn zusje wil het uitstellen, maar ja, dan moet ie toch weten wat er aan de hand is. Ik wil dingen voor die tijd voor eens en voor altijd uitpraten, maar ik weet niet of dit überhaupt ooit gaat lukken. Wanneer moet je accepteren dat je gewoon niet bij elkaar past? Ik zou het écht heel erg vinden als we met elkaar zouden breken, laat staan mn ouders. Als gezin hebben we al genoeg ellende meegemaakt en ik wil ze dit niet aandoen, maar ik weet het gewoon niet meer. Ik zie dit niet goed komen eigenlijk. Weet ook niet wat ik met dit verhaal wil, ik moest het even van me afschrijven. Zit hier met dikke ogen van het huilen, een kater en gewoon helemaal kapot van maar een paar uur slaap en ik weet het gewoon niet meer. Het is lang geleden dat ik me zó kut heb gevoeld. Het voelt echt als een uitzichtloze situatie. Mn moeder en ik hebben een hele goede band en ik vertel haar eigenlijk altijd alles en dit verzwijgen voelt eigenlijk als liegen. Maar om haar een rotgevoel te besparen, denk ik dat ik toch maar niks moet zeggen. Ze maakt zich altijd al druk als mn zusje en ik iets samen gaan doen, want ze weet hoe we zijn. Ik zal dan toch maar een leugentje om bestwil moeten vertellen denk ik.
Nou, een hele lap tekst, totaal onsamenhangend, maar zo voel ik me ook op dit moment. Totaal in de war. Mn zusje belde net nog een paar keer om te smeken mn ouders niet te bellen, maar verder kapt ze elke poging van mijn kant om het er nog over te hebben af. Ik zou zo graag willen weten waar dit nou aan ligt, wat nou de achterliggende oorzaak is van onze problemen. Het voelt alsof zij mij al heel lang dingen kwalijk neemt, dingen van vroeger ofzo. Ik pak dingen ook niet altijd even handig aan, maar vaak ben ik me van geen kwaad bewust en dan schijn ik haar ineens weer gigantisch te irriteren. Eigenlijk moet ik altijd op mn tenen lopen bij haar in de buurt, want om het minste of geringste explodeert het ineens weer.
Wie heeft er ook zo'n moeizame band met een broer of zus en hoe ga je daarmee om?