Ik/wij sta(an) er qua opvoeding hetzelfde in als Parisienne en zij verwoord het zo mooi dat ik er niks meer aan toe te voegen heb.

Ik vind het ook een mega interessant onderwerp, zeker nu ik er midden in zit. Lang geleden vond ik SuperNanny/Jo Frost lekker helder en consequent, zo mocht het voor mij ook wel. Nu kijk ik met krommende tenen.

Wij neigen naar AP/UP en kan me heel erg vinden in wat Slakje, Parisienne en Pompoen schrijven. Ik volg het niet exact hoor, net als alle moeders vind ik mijn eigen weg hierin. Ik vind het alleen soms wel moeilijk om mij in L te verplaatsen qua emotie en dat dan ook te benoemen. Wij zijn vroeger ook niet zo met gevoel en praten bezig geweest.

We hebben L de eerste twee, drie weken in onze slaapkamer gehad en toen is hij naar zijn eigen slaapkamer gegaan, maar we wonen gelijkvloers en we zijn hoogstens tien stappen bij hem vandaan. We zijn hem vanaf het prille begin om 7 uur naar bed gaan brengen, omdat we het fijn vinden om na een werkdag ook even wat tijd voor onszelf te hebben. En de ene keer slaapt hij om 19.30, de andere keer heeft hij tot 20.00 nodig. We hebben het 2x meegemaakt dat het langer duurde. Nou ja, en dan is het zo. Nooit een punt van gemaakt. Ik lig ook weleens wakker, kan gebeuren.

Borstvoeding geef ik ook nog steeds en ik draag L ook. We moedigen hem wel aan met bepaalde ontwikkelingen, daar licht hij van op, hij lijkt daar vertrouwen van te kweken wat hem helpt om dingen te durven. Hij vertrouwt ook blindelings op mij, ik 'mag' hem alle kanten op zwaaien en gooien, hij vindt het prachtig en ik voel daardoor ook zoveel meer vertrouwen in mezelf.

We dwingen hem tijdens het eten totaal niet om alles op te eten. We vinden het wel erg leuk als hij lekker aan het eten is, maar proberen het ook te begrijpen wanneer hij dus niet wilt. Vaak is hij moe van de dag en vinden we het alleen maar leuk dat hij wel aandacht aan zijn eten besteed in de zin dat hij wel dingen in zijn handen neemt. Textuur leren kennen, vinden wij ook belangrijk.

Soms lukt het hem niet om 's nachts door te slapen, dan slaapt hij tussen ons in. Dat is voor mij echt meer luiigheid dan wat anders eigenlijk haha.

Wij modderen ook maar wat aan en bij L blijkt het tot nu toe te werken. Het belangrijkst vind ik dat je je goed voelt bij wat je doet. We proberen vaak ook maar wat uit. Soms werkt het, soms niet. Nou en dan kijken we weer opnieuw. Het is vooralerg leuk!

Geen idee waar onze manier van opvoeden precies in het kwadrant staat.

We hebben wat vaststaande regels. Die hebben inderdaad vaak met veiligheid te maken of met respect voor elkaar, de zussen mogen bij ruzie bijvoorbeeld niet fysiek worden. Er kan vrij veel in overleg.

Alle drie zussen zijn anders, voor mijn oudste is het heel belangrijk om te weten waar ze aan toe is en waarom dingen gaan zoals ze gaan. Met haar overleg ik meer dan met de andere twee. Sowieso omdat ze de oudste is, maar de andere twee hebben ook een ander karakter. Mijn tweede dochter vindt dingen sneller prima zoals ze zijn en heeft eerder behoefte aan een duidelijke structuur en hoeft daar zelf niet zoveel invloed op te hebben als de oudste. Dus verschilt ook per kind ook een beetje.

Ik ga veel mee in de behoeftes van kinderen. Als ze tijdelijk heel veel bij mij willen zijn, vind ik dat prima. Alle kinderen slapen bijvoorbeeld wel eens bij mij in bed omdat ze liever niet alleen zijn. Bij fases ga ik meestal geen strijd aan, maar bekijk ik het als een tijdelijke behoefte die vanzelf ook wel weer overgaat.

Met eten ben ik erg makkelijk, vind het prima als ze niks eten. Ik bied gewoon gezonde dingen aan, dus als ze het een niet eten, dan het ander wel. We eten ook weinig maaltijden, de kinderen kunnen naar behoefte wat pakken.

Samengevat zou ik zeggen dat we vrij makkelijk zijn in de opvoeding, doch wel geinteresseerd.

Wat interessant om te lezen allemaal! Ik kan mij ook goed vinden in UP. Heb dan nog geen eigen kinderen maar ben door mijn opvang wel veel met opvoeding bezig.
Ik streef ernaar om te luisteren naar de behoeftes van kinderen en daarbij mijn eigen behoeftes niet uit het oog te verliezen. In huis zijn een paar regels en de rest gaat in overleg. Ik straf en beloon niet, omdat ik vind dat dit voorbij gaat aan de behoeftes van een kind. Ik wil dat een kind dingen gaat doen of laten vanuit zijn intrinsieke motivatie, en niet omdat ik dat zeg of wil. Voorleven vind ik hierbij erg belangrijk, het goede voorbeeld geven. De ik-boodschap van Thomas Gordon gebruik ik ook veel, hiermee probeer ik mijn grenzen aan te geven. How to talk to kids is echt een heel interessant boek hier over.
Daarnaast draag ik de kinderen, laat ze niet huilen en eten we veelal rapley.

Ik vind het wel bijzonder om te lezen dat zoveel dames schrijven over UP en dan voornamelijk je kind niks op willen leggen, dat een kind dingen gaat doen uit eigen motivatie. Ik snap het mooie idee, maar dat is toch niet realistisch? Er zijn ook een hoop dingen in het leven die nou eenmaal moeten, ik ben niet intrinsiek gemotiveerd om me aan bepaalde regels te houden, om te betalen in winkels... ik doe dat omdat stelen niet mag, zo zijn we opgevoed. Er zijn genoeg regeltjes waar ik me toch aan moet houden. Soms blijf ik liever in mijn bed liggen dan dat ik ga werken. Ik doe het niet, want dan wordt mijn baas boos. Tuurlijk voel ik verantwoordelijkheid, maar dit moet je wel aanleren en volgens mij doe je dat in eerste instantie door te leren in te zien waarom iets 'moet'' , 'goed is'. Zijn jullie niet bang, door dit naar mijn idee niet aan te leren, dat je kind later problemen krijgt?

edit: ik kan me overigens in heel veel dingen ook wèl vinden en begrijp ik ook wel. Maar dit stukje verbaas ik me gewoon over. Wil zeker niet een vreemde discussie aanzwengelen, het is echt pure interesse in hoe jullie het dan zien. Of zie ik het te zwart/wit?

Ik voed op naar mijn eigen gevoel en hang geen studie of onderzoek aan.
Ik ben streng, consequent maar met ruimte voor overleg. Hij mag veel maar weet ook waar de greng ligt. Verder wil ik dat hij beleefd is, en goede manieren heeft. Daar hoort bij dat hij aan tafel blijft zitten tot ik klaar ben met eten, en ook in een restaurant zich kan gedragen. En dat hij in winkels bijvoorbeeld nergens aan zit, of op klimt (daar is hij nu te groot voor maar dat mocht hij dus ook niet toen hij 1 was). Ik zie vaak kinderen door de winkels rennen, klimmen etc en daar heb ik altijd zo'n hekel aan.
Ik hou er rekening mee dat hij kind is, maar in bepaalde situaties vind ik wel dat hij zich moet inhouden en zich moet gedragen al is het niet altijd even leuk. Sommige dingen horen er nu eenmaal bij.
Sowieso is het ook heel erg kijken wat bij jou en je kind past. Ik ben niet het meest geduldige type dus UP en AP vallen denk ik al af, mijn zoon heeft mijn karakter dus soms botst het wel eens. Daarnaast veranderen zijn behoeftes ook naarmate hij ouder wordt en zijn andere dingen weer belangrijker.

Ik sluit me aan bij Parisienne.
Wel moet ik bij mijn dochter vaak wat meer moeite doen om mijn geduld niet te verliezen dan bij mijn zoon. Mijn dochter heeft wel eens op de gang gestaan als ze zo het bloed onder mijn nagels uithaalde en tot 100 tellen bij mij niet meer hielp. Maar ik had meteen spijt want ik kan totaal niet aan mezelf en aan haar verantwoorden waarom ik haar apart zet.
Hier dus ook nauwelijks belonen en straffen.

Highway, ik ben eigenlijk wel intrinsiek gemotiveerd om te betalen in een winkel. En ik ben ook intrinsiek gemotiveerd om me aan verkeersregels te houden. Ik betaal echt niet in een winkel omdat stelen niet mag. Ik betaal o.a. in een winkel omdat een winkelier ook niet op lucht kan leven. En ik houd me aan verkeersregels omdat ik me veilig in het verkeer wil kunnen begeven.
Ik hoop mijn kinderen dit ook mee te geven. Ik leg dus niet aan ze uit dat we betalen omdat stelen niet mag, ik leg aan ze uit dat we betalen omdat een winkelier daar geld mee verdient om eten te kunnen kopen en de huur van de winkel te kunnen betalen.

En ja sommige dingen moeten, maar dat zijn allemaal dingen die heel goed uit te leggen zijn. Ze vinden het niet altijd leuk en dat mag ook.

Wij gebruiken denk ik van meerdere opvoedstijlen iets.
Ik heb borstvoeding gegeven op verzoek, de kinderen slapen bij ons in bed als zij dat willen.

Van te voren dacht ik dat ik nooit zou straffen, omdat het idd vaak niet in lijn staat met wat er gebeurd en het de oorzaak van het gedrag niet aanpakt. Nu ben ik daar wel een beetje op terug gekomen. Wanneer Luuk iemand doelbewust pijn doet, gaat hij direct even afkoelen op de trap. Zoals gisteren gaf hij Mats bewust een harde stoot met zijn knie in het gezicht. Dan ga ik niet eerst uitvogelen waarom hij dat doet. Dat doen we gewoon niet, klaar.
Belonen doe ik ook wel, niet altijd met iets tastsbaars, maar ook gewoon met een compliment. Ik vind het zelf ook fijn om waardering te krijgen voor dingen die ik goed doe. Dus gun ik mijn kinderen dat gevoel ook.

Verder ben ik best wel heel makkelijk. Vrijwel alles mag hier, zolang niemand of niets daar schade aan ondervindt. Soms zeg ik ook nee op iets en dan vraagt Luuk 'waarom niet?' en dan denk ik bij mezelf tja waarom eigenlijk niet, en dan mag het soms ook wel.
Natuurlijk hebben wij ook wel regels en grenzen (dus zoals niet elkaar pijn doen, niet expres dingen stuk maken, aan tafel blijven zitten tot iedereen klaar is), maar binnen die kaders is het hier vooral lang leve de lol.

ik volg niet echt een bepaalde theorie maar ik heb een keer een lezing gehad van steven pont en vond het volgende principe wel leuk, gaat over keuzes van je kind: nee en nee is ja. Als je kind iets wil, stel jezelf twee vragen: is het gevaarlijk? hebben anderen er last van? als je op beiden nee kunt beantwoorden is het dus ja, het mag. Opmerking hierbij is wel dat het bij de ontwikkelingsfase van je kind moet passen, daar ging de lezing ook over.

Ik vind lichamelijk contact en uitleggen belangrijk en ben vrij geduldig. Bevorderen van zelfstandigheid e.d. vind ik ook belangrijk. Ik probeer haar zoveel mogelijk positief te benaderen en af te leiden wanneer ze ongewenst gedrag vertoond maar er zijn wel grenzen ,bijv niet slaan, weglopen e.d. Hier ben ik ook erg consequent in. Binnen de kaders heeft ze veel ruimte om haar eigen dingen te doen, vind ik rommel e.d. niet erg.