Ik moet ook even wat kwijt.. Geen idee wat ik er mee wil, maar moet even van me af schrijven.
De laatste maanden heeft mijn vriend heel weinig energie. "De tijd van het jaar', zegt ie dan en zegt dat het beter wordt als het weer meer en langer licht is buiten. Hij is al i.p.v. fulltime een dag minder gaan werken, maar ik heb niet het idee dat dit heel veel helpt. Daarnaast werkt ie bijna dagelijks toch nog een uur à 2 uur extra.
Op zich heb ik hier geen probleem mee, maar wel met het volgende:
we wonen niet samen en de laatste maanden (en zeker de laatste weken) mis ik mijn gezellige, energieke, vriendje.
Wanneer hij bij mij is, zo'n 2x door de week en wisselend het hele weekend of 1 avond in het weekend, bestaat het grootste deel van zijn 'activiteiten' uit hier slapen en mee-eten. Wanneer hij binnenkomt begroeten we elkaar, krijgt hij wat drinken en daarna gaat ie op m'n bed liggen 'om even bij te komen'. Dit houdt meestal gewoon in dat ie in slaap valt en ik in mijn eentje sta te koken en uiteindelijk ook nog zelf de afwas doe. Voorheen kookten we regelmatig samen en dan vond ik het niet erg om alleen af te wassen als ie weg was, want dan deden we daarna samen nog iets. Nu is het meestal zo dat ie wéér gelijk in slaap valt na het eten. Niet echt gezellig dus. Voel me momenteel meer een hotel/thuiszorg dan zijn vriendinnetje.
Zelf zit ik momenteel ook niet heel lekker in mijn vel, halve depressie en gewoon heel weinig energie en eigenlijk mis ik momenteel gewoon iemand die ook af en toe een beetje voor mij zorgt. Wanneer we bij hem afspreken probeert ie het koken alsnog op mij af te schuiven namelijk, en wanneer we niet samen zijn eet ie magnetronmaaltijden of pizza. Ik kan het momenteel gewoon niet aan om constant voor 2 mensen te zorgen, zonder er echt iets voor terug te krijgen of wat hulp te krijgen.
Ik weet niet of het terecht is en als dat wel zo blijkt weet ik dat er bij hem ook iets niet helemaal goed zit, maar ik ben bang dat ik, wanneer ik zeg dat hij beter thuis kan blijven als hij alleen maar gaat slapen ik hem nog maar 1 of hooguit 2 keer per week zal zien.
Ik weet dat ik met hem moet praten, dat wil ik zondag als ik hem zie ook doen, maar ik vind dat verdomd lastig. Ik ben bang hem kwijt te raken hierdoor (wat ik absoluut niet wil) of hem te kwetsen, maar tegelijkertijd kwetst hij mij onbewust hiermee ook. Hier word ik namelijk echt niet 100% gelukkig van.
Hoe moet ik zoiets in godsnaam aanpakken... Ik wilde een brief schrijven, zodat we er daarna over kunnen praten, maar op een of andere manier krijg ik het als ik het dan probeer niet voor elkaar (terwijl ik het er hier zo uitgooi
)
Ik weet het gewoon even echt niet meer...