Ik wilde vandaag precies zo'n topic openen. Mijn dochter ging tot mijn laatste werkdag ook zonder problemen naar het kinderdagverblijf, altijd vrolijk, nooit huilen bij het afscheid. Op mijn vrije dag vroeg ze zelfs wel eens of ze weer naar het kinderdagverblijf mocht. Ze vindt het daar ontzettend leuk.

Maar nu, sinds mijn verlof, is het elke keer drama en het wordt steeds een beetje erger. Mijn vriend brengt haar weg 's ochtends en vanaf dat ze wakker wordt, is ze aan het huilen, omdat ze niet naar de kindjes toe wil, omdat ze bij mama wil blijven en alleen die kant op wil als mama meegaat. Ook in het weekend zegt met regelmaat dat ze bij mama wil blijven, dat ze niet meer naar de kindjes wil. Ze plakt enorm aan mij, kan helemaal niets meer zelf. Inslapen is ineens weer een probleem, doorslapen al helemaal. Ligt elke nacht bij ons in bed, helemaal tegen mij aan genesteld.

Ik weet me er ook niet zo goed raad mee eigenlijk, dus ik lees graag mee.

Ah ook herkenbaar dus! Ik ben zelf nu ook ziek en kon wel mee huilen daarnet, moest me echt inhouden..

Dat kan ik me voorstellen, Annemijn. Ik word er ook echt verdrietig van als ik zie hoe verdrietig mijn dochter steeds is. En straks wordt het misschien nog erger, want dan mag de baby wel bij mama blijven en gaat zij naar het kinderdagverblijf.

Hier juist het tegenovergestelde...

Zoon lok ons aan alle kanten uit.
Gisteren hadden we visite en hij drijf mij werkelijk tot wanhoop.
Met speelgoed gooien kussen vliegen door het huis.
Natuurlijk bestraf ik hem maar voor dat ik bij hem ben is het al gebeurt.

Juf gaf ook aan dat hij moeite mee heeft en gaat krijgen.

Ik hoop dan ook zo dat het goed gaat als de baby geboren is.. Maar ik hou mijn hart vast.

Het is ook een vorm van aandacht vragen kippie, maar dan op een andere manier.
Kinderen zijn vaak gevoeliger dan we zouden verwachten.

Oeh, dat lijkt me ook lastig, Kippie. Hier hebben we niet heel veel last van ongehoorzaam gedrag, het is echt meer alsof er een kind aan me vastgeplakt is. Gisteren was ze thuis en heeft ze de hele dag alleen dingen met mij samen gedaan. Samen even naar de winkel, samen de hond uitlaten en voor de rest hebben we honderd boekjes gelezen op de bank. Ze heeft haar speelgoed niet aangeraakt. Zodra ze op de bank zat, was het gelijk: 'mama, kom jij ook op de bank zitten?' en zodra ik zat: 'mama, boekje lezen?'. Pffff....

Ik mag hem zelfs niet meer naar school brengen.
Mijn man en schoonzus wel.. maar ik niet.
Ik laat het maar gaan..

We gaan het wel zien hoe het loopt.

Ze voelen natuurlijk aan dat er dingen gaan veranderen, hier zijn ze ook wat plakkeriger maar gaan gelukkig wel met plezier naar school en naar opa en oma.
Maar tips heb ik niet echt behalve t bepreken met ze, voorbereiden en wat extra knuffelen

Ik vind mijn dochter de laatste dagen ook flink verdraait. Ze hangt en plakt aan mij en wil ook alleen mij. Ze wil niet spelen, maar is continue boos en aan het drammen. Ik weet niet zo goed of het door de zwangerschap komt of dat we gewoon weer in een fase zijn beland. Omdat ik zelf net de griep heb gehad/ nog steeds niet lekker ben, vind ik het heeeeel pittig momenteel. En ik moet nog wel even natuurlijk...

Olivia, ik kan je niet echt geruststellen, maar hier begon het gedraai en geplak ook vrij vroeg in de zwangerschap. In het begin was dochter heel erg aanhankelijk, omdat ik steeds moest overgeven. Daarna nog een keer een weekend in het ziekenhuis gelegen en nu met de laatste loodjes merkt ze het ook wel. Het is wel steeds erger geworden.

Dat klinkt hoopgevend Sanne . Ik hoop dat het allemaal wat beter wordt als de baby er straks is. Ik merk dat ik zelf ook gewoon slecht in mij vel zit.

Hopelijk bij jullie net zoals het bij mij ging: dochters waren weer helemaal blij toen hun zusje geboren was. Ze wilden heel graag helpen met van alles en dat heb ik ze ook zoveel mogelijk laten doen. Toen waren het weer twee blije zussen.

Dat klinkt fijn, Twellie. Ik hoop dat dat hier ook zo gaat en dat dochter straks blij is met haar broertje of zusje. Ik heb vandaag haar fotoboek van het eerste jaar gemaakt, zodat ik haar straks kan laten zien dat zij ook zo klein is geweest, woe weet helpt dat ook wat.

Olivia, wat rot dat het bij jullie een beetje dubbelop is, een dwarsere dochter en dan zit je niet helemaal lekker in je vel. Komt dat door de situatie of ergens anders door? Hopelijk gaat het bij jullie gauw weer beter.

Hier is lois heel lang niet te pruimen geweest, sliep gigantisch slecht (echt hele nachten wakker). Nu begon het bij ons toen sinterklaas aankwam, week daarna was ze jarig, daarna kerst en toen de komst van de baby. Het was gewoon heel pittig en ze pikte alle spanningen op, ze wist precies wat er ging gebeuren.

Toen Kate was geboren begon het ergste, we hebben een nacht gehad dat Kate huilde van de krampjes en lois huilde dat ze ook bij ons wilde zijn. Mijn man en ik vonden het zo zielig voor lois, we snauwden elkaar af en hebben mee zitten huilen.

Mijn man is 2 weken thuis geweest na de bevalling, 2 weken waarin lois alle grenzen heeft opgezocht, en eigenlijk kon ik pas weer gaan werken aan ritme en regelmaat toen mijn man weer is gaan werken.

Overigens is lois altijd heel dol op haar zusje geweest en hebben we haar altijd overal bij betrokken, ik geef flesvoeding dus flessen geeft ze en ze geeft haar de speen bijv. We hebben altijd alles van tevoren vermeld, en in het ziekenhuis had ik een baby born voor loïs, die ze zogenaamd van Kate heeft gekregen. Ook had ik 3 armbandjes, een voor de meiden en een voor mezelf, gekocht. In de hoop dat lois gelijk het idee had dat ze er ook bij hoort en we nu samen zijn.

Lois dr eerste reactie toen mijn zus vertelde dat de baby was geboren was 'oh, nu kan mama MIJ weer tillen!'. In het ziekenhuis had mijn man Kate vast en toen Kate ging huilen zei ze 'oh! Oh papa! Geef die baby maar weer snel aan mama!'

Heel herkenbaar. .. siem begon ook opeens overal te huilen als ik wegging. Bij oma, de gastouder, pinkel etc. Plekken waar hij vaker kwam en er anders geen problemen mee had. Ook kon papa niets goed doen. Heel vermoeiend en vond het sneu voor hem dat hij zo verdrietig werd als ik weg ging of was.

Oh parel, wat een zware nacht was dat qua emoties. Je kan je dam zo rot voelen.
Ik had dst in de avond dat ik thuis kwam uit het ziekenhuis. Was 18,30, normaal de tijd dat siem naar bed gaat of er al in ligt. Oma had de pyama al aan gedaan en hij mocht wachten op ons. Het was teveel ineens. Hij lag te huilen in zijn bed om mij. Maar er was ook een kraamverzorgster die alles op ratelde wat we moesten doen qua de nacht met een baby. Hij viel huilend in slaap en heb me toen zo rot gevoeld. Toen de kraamverzorgster weg was bn ik eerst bij hem gaan liggen, ook al sliep hij.