Ik ben er zó klaar mee...
Door wat dingen uit het verleden en niet hebben kunnen genieten van mijn zwangerschapsverlof (beide keren direct ziek geworden) en steeds als het beter leek te gaan weer ziek te worden zat ik er eind 2014 behoorlijk doorheen. In overleg met mijn werkgever ging ik 2u per dag minder werken om alles wat op de rit te krijgen en ben ik ook met een maatschappelijk werkster gaan praten. Echter wilde mijn werkgever dat ik uren op mijn contract in zou leveren. Dat wilde ik niet omdat ik er vanuit ging dit jaar weer volledig te gaan werken. Dat doe ik overigens ook.
Echter speelt de Crohn wederom op, heb ik een 2nd opinion aangevraagd en heb ik voor mezelf besloten dat als ook deze arts niks meer kan bedenken ik me laat opereren. De week voor kerst heb ik door het hoesten gekneusde ribben overgehouden. Dat ging eindelijk beter en nu begin ik wéér zo belachelijk te hoesten waardoor de pijn aan mijn ribben weer erger wordt.
Het houd gewoon niet op. Ik rol al maanden van het 1 in het ander en als ik even op adem kan komen en bij kan tanken is wel weer 1 van de kinderen ziek.
Ik ben er zó ontzettend klaar mee.
En het ergste is dat ik er niks mee kan en afhankelijk ben van de artsen maar mijn werkgever me na 7 jaar liever ziet gaan dan komen terwijl alke problemen bij ons binnen het bedrijf ook heeft bijgedragen aan deze hele situatie. Ik wordt er verdrietig van...