Ik wil even een biechtje doen. Vanmiddag hebben mijn vriend en ik een afspraak bij de hypotheker. Dit om te kijken maar de mogelijkheden mbt een hypotheek. Mijn vriend heeft een vaste baan, ik heb een contract voor een aantal jaar met intentie om daarna te mogen blijven (afhankelijk van de vacatures). Samen zouden we volgens internet tussen de 230-250 kunnen lenen. Voldoende voor een leuk rijtjehuis tot een hoekwoning. We willen graag groter wonen wonen nu namelijk in een klein appartement. Toch ben ik zo bang voor vanmiddag. Omdat ik een tijdelijke aanstelling heb ben ik bang dat de adviseur zegt sorry we kunnen uw inkomen niet meenemen. Dus dat we slechts op mijn vriends salaris kunnen kopen wat dan 170 duizend is. En daar heb je gewoonweg geen huis voor in de regio. Het is niet dat ik per direct weg wil hier, een jaar of 1,5 hier blijven wonen zou ik niet erg vinden als we dan een geschikte woning kunnen vinden. Maar hier nog jaren moeten wonen kan gewoon niet. We willen geen appartement kopen omdat we toch al weten een tuin te willen enz. Ik weet dat ik gewoon moet afwachten tot vanmiddag en zelf dan nog Mss verschillende banken moet langs gaan. Maar ik heb echt een knoop in mijn maag van de spanning.

Lijkt me juist verstandiger in jullie geval om het alleen op jouw vriend zijn salaris te doen.

Of met je vriend's salaris + een klein beetje van jou meegerekend. Zitten jullie met 230-250 aan je top? Dat zou ik sowieso afraden, zeker als jouw baan onzeker is.

Op dit moment is er sowieso erg weinig zekerheid en als jouw contract hoe dan ook afloopt over een paar jaar, dan zou ik daar niet op rekenen. Beter om wat lager te gaan zitten, dan dat je over een paar jaar een groot probleem hebt!

Met 250 zitten we echt aan onze top idd, dat durven we niet. Daarom willen we max aan de 200-225 gaan zitten. Met spaargeld (we kunnen ongeveer 20.000 euro gebruiken) kunnen we dan de kosten koper betalen en een kleine verbouwing doen. Ik maak me vooral zorgen dat we die laatste 30.000 euro niet kunnen lenen waardoor we gewoon net geen normaal huis kunnen kopen maar vast zitten aan appartementen.
Aan de andere kant we sparen op dit moment er hard (toch zeker 1200 euro per maand). Dus stel we wonen hier nog 1-2 jaar hebben we wel een flinke spaarrekening. We zullen het zien . We werken overigens allebei wel in sectoren waar je vrijwel altijd baangarantie hebt (techniek en zorg).
Jullie hebben gelijk dat je idd beter niet aan de top kunt gaan zitten! We willen gewoon zo graag een volgende stap zetten .

Dat snap ik goed, ik zit ongeveer in dezelfde situatie als jij en wij willen ook zo graag "verder". Kun je wel een intentieverklaring krijgen? En werk je al een paar jaar? Vaak kun je dan wel meegerekend worden. Maar dat zal de hypotheker wel uitleggen

Ik werk er nu ruim een jaar en heb nog een aanstelling voor de komende 3 jaar. Ik kan een intentieverklaring krijgen ja. Dat gelukkig wel!

Hier biechtje weer van hierboven over de hypotheek. Het gesprek was positief. Ze nemen mijn salaris niet mee zoals hij nu is maar wel de laatste drie jaar gemiddeldes. Daarmee komen we dus op een bedrag van 220 daar kunnen we zeker wat mee. En omdat ik dus op jaar basis bijna 10.000 euro meer verdien zitten we niet aan de top. Binnenkort maar eens wat bezichtigingen inplannen.

Er zit me iets niet lekker. Gisteren ben ik met mijn kind op visite geweest bij mijn oom, tante en mijn neefjes van 17. Toen mijn kind aan het stoeien was met 1 van mijn neefjes op de bank heb ik de schoentjes uit gedaan. Na het stoeien de schoentjes weer aan gedaan maar 10 minuten later waren ze weer bezig. Voor dat ik kon reageren stond mijn oom plots op van zijn stoel, pakte mijn kind bij beide bovenarmen en zette mijn kind best hardhandig recht op de bank. Zittend. Toen mijn kind wilde verzitten en met 1 schoen afzette op de bank gaf hij mijn kind en best harde klap op het bovenbeen. Onder het mom van een beetje laten schrikken en het was volgens hem een tikje. Mijn kind schrok zo erg, moest huilen en riep auw mijn been. Ik schrok zo erg dat ik even perplex stond en ik hoorde ineens mijn tante schreeuwen dat hij niet mocht slaan omdat mijn kind niks verkeerds deed en mijn oom schreeuwde weer terug dat ze er zich niet mee mocht bemoeien. Mijn andere neefje begon te schreeuwen omdat ze ruzie zaten te maken en ik zat ondertussen tegen de tranen te vechten. Tussen mijn oom en tante gaat het al een jaar niet goed. Mijn oom is manisch depressief en de medicijnen die altijd goed hebben geholpen werken niet meer zo goed. En sindsdien reageert en doet hij sims best agressief. Ik durfde er niks van te zeggen en ik kon ook even niks meer zeggen. Het ging zo snel en ik schrok even van alles. Geforceerd werd na een tijdje het onderwerp veranderd en als het ware afgewimpeld (ik neem mijn tante niks kwalijk want ze schrok even hard als mij) Ik heb toen mijn thee opgedronken en ben naar huis gegaan. Mijn kind moest ook niks meer van mijn oom weten. Gelukkig was mijn kind na 5 minuten niet meer verdrietig en speelde weer vrolijk verder. Onderweg naar huis had ik zo'n knoop in m'n maag en begon ik te huilen in de auto. De terugweg naar ons huis kwam ik langs mijn ouders en daar ben ik eigenlijk puur van de schrik naar toe gereden en verhaal gedaan. Mijn vader wilde gelijk de telefoon pakken maar ik heb het kunnen sussen. Mijn vriend weet van niks want ik weet vrijwel zeker dat hij direct de auto pakt om mijn oom eens de les te lezen maar dat wil ik niet. Nu een dag later hem ik nog steeds een knoop in m'n maag en ven nog steeds verdrietig wat er is gebeurd. En ook ben ik boos op mezelf. Waarom heb ik mijn oom niet gelijk op zijn fout gewezen en ben ik niet gewoon boos geworden en accuut weg gegaan? Waarom heb ik mijn kind niet beschermd? Op dat moment dat ik vast genageld op de bank en kwam er geen woord uit m'n strot! Ik ben zo verdrietig wat er is gebeurd en ik weet niet of ik daar nog ooit een stap binnen wil zetten. Wat vinden jullie? Overdrijf ik? Heb ik juist wel goed gehandeld? Moet ik mijn tante en/of oom hier nog een keer op aanspreken of gewoon laten rusten?

Oh wat erg zeg Biechtje. Ik snap dat je als het ware dichtklapte, toch zou ik in mijn geval zeker mijn oom daar later nog op aanspreken, dit kan écht niet hoor. Ik zou op zijn minst excuses eisen. Ik vind zeker niet dat je overdrijft, ik zou ook twijfelen nog nou toe zou willen. Sterkte. Ik snap echt dat je je hier vreselijk rot over voelt. Omdat het een bekende/familie betrof durfde je niets te zeggen en klapte je dicht.

Ik denk zeker dat je goed gehandeld hebt door er op dat moment niets van te zeggen, zeker als het gedrag (en vooral het geschreeuw over en weer) voortkomt uit het slechter werken van de medicatie. Er was al zo'n schreeuwpartij en ik ben bang dat als jij hem ook erop gewezen had, hoe netjes en bedeesd ook, dat dat alleen maar olie op het vuur was geweest. Wel zou ik nog even met je tante praten, zeggen dat het je echt niet lekker zit en je er graag nog even op terug wilt komen bij hem, en hoe je dat het beste zou kunnen doen. Of, als je dat voor jezelf al duidelijk zou hebben, dan zou ik zeker nog wel even met hem hierover willen praten.

Wat een nare situatie

Ik zou toch wel je vriend hierover inlichten, stel je nou voor dat het andersom was geweest, dat je vriend erbij was geweest, dan had jij het toch zelf ook willen weten?

Ik vind dit echt van die dingen die je samen deelt als je ouders bent van een kind.

Dat was dan voor mij de laatste keer dat ik daar was geweest.

Hier laatste biechtje.

Vanochtend heb ik een smsje gekregen van mijn tante en ze vond het echt verschrikkelijk wat er is gebeurd. Ze vertelde ook dat ze nadat ik weg was nog een flinke discussie met met oom heeft gehad. Dan het gewoon niet door de beugel kon. Ik heb ook besloten om het toch maar tegen mijn vriend te gaan vertellen straks. Ik had vandaag ook mijn vader aan de telefoon en we hadden er nog eens over en vond ook dat ik het niet moest achterhouden. Mijn kind lijkt het vergeten te zijn gelukkig. Maar ik helaas nog niet. Vannacht weer een halve nacht wakker gelegen met een drukkend gevoel op m'n borst. Ik vind het gewoon zo'n rot situatie. Vroeger toen ik klein was heb ik daar gelogeerd, heb op hun kinderen gepast, we zijn dagjes uit geweest, met z'n allen uit eten. Kortom we hadden gewoon een goede band en ik snap nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Het voelt gewoon of mijn kind is mishandeld door iemand die ik vertrouw

Ik wil nog even reageren op jou ED. Zou je het ook vertellen aan je vriend als je weet dat de kans er in zit dat hij daar naar toe gaat en je oom/vriend/vader of whatever een klap te geven? En zou een halve familieruzie teweeg brengt? Mijn vriend is heel rustig en vergevingsgezind maar als iemand aan zijn kind zit veranderd hij en ik weet nu al dat hij echt heel kwaad gaat worden en ik goed en duidelijk met hem moet praten om hem toch rustig te houden. Het is dus niet dat ik het hem het niet wil vertellen omdat ik hem dan kwets maar dus meer om verdere ruzie te voorkomen. Ik vind het toch verdomde moeilijk maar ik ga het straks toch proberen rustig te brengen.

Ja, dan zou ik het nog steeds vertellen. Ik vind het echt iets waar hij recht op heeft om te weten!

Ik vind ook dat je vriend recht heeft om dit te weten. En als hij daar dan heengaat dan is dat maar zo. Hij kan het beter van jouw horen dan dat hij het over een tijdje van iemand anders hoort. Ik zou er zelf niet meer heen gaan als die oom thuis is.

Wat rot zeg!

Ik zou het zeker aan mijn vriend vertellen als ik jou was.

Jeetje, ik zou het ook aan je vriend vertellen. Hij hoort dit toch te weten. En ik snap ook heel goed dat je niet meer daar binnen wil gaan (met of zonder je kind).

Wel lief van je tante dat ze je gelijk een bericht stuurt en laat merken dat ze achter je staat. Dat is heel belangrijk. Hopelijk komt je oom bij zinnen en bied hij zijn excuses nog aan, dat zou voor mij wel een voorwaarde zijn om nog contact met hem te houden. Als hij star zou blijven doen en bij zijn standpunt blijft, zou ik absoluut daar niet meer willen komen.

Wat te doen als je denkt verkeerde keuzes te hebben gemaakt? Ik voel me soms zo ongelukkig Ik weet alleen niet zo goed hoe het komt. Qua werk, liefde, vriendschap. Alles voelt als een verkeerde keuze die ik heb gemaakt, maar wat kan ik er aan doen? Ik kan toch niet zomaar alles opgeven?

Nee niet zomaar, maar misschien helpt het voor jezelf je af te vragen waar je wél gelukkig van wordt. Als je dat concreet voor ogen hebt is het veel makkelijker daar naartoe te werken. Dat geldt eigenlijk voor alles in je leven. Het is nooit te laat alsnog voor je eigen geluk te kiezen. Maar je hebt daar inderdaad wel lef voor nodig.

Zo hé, leuk voor je vriend dat hij een verkeerde keuze is en voor je vrienden... Ik zou absoluut niet met iemand samen willen zijn die mij zo zag. Het zou een stuk eerlijker zijn wanneer je het uitmaakt en nieuwe vrienden gaat zoeken. Voordat je met nieuwe mensen in zee gaat, zou ik wel even nadenken wat je dan nu precies mist. Anders zit je straks weer in precies dezelfde situatie.

Jeetje, dat is wel erg rigoureus denk je niet?

Ik denk niet dat ze een verkeerde keuze zo zwart-wit bedoelt zoals jij het hier nu neerzet.