Het is van zijn kant ook wel begrijpelijk, maar ik vind het toch doorslaggevender dat jij er ook achterstaat en het echt wil. Zolang dat niet zo is, houdt het op, hoe spijtig ook.

En ik zou toch wel echt van hem vragen om het de komende tijd te laten rusten. Dit is al zo'n heftige tijd voor je zonder dat je moet dealen met de druk van zijn kant.

Is het niet gewoon de combinatie geweest van alles? Een nieuwe situatie met een kindje, een man die druk aan het werk is? Misschien verwachtingen die anders lagen. Al met al is het een lastige situatie, ik zou het voorlopig laten rusten. Maar goed, dat moet je man ook kunnen/ willen.

Zo sta ik er nu ook in. Ik vond de eerste maanden zo ontiegelijk moeilijk. En om eerlijk te zijn, heb ik echt wel een makkelijk kindje (gehad) tot nu toe. Ik ben dus juist bang dat een eventueel tweede kindje een huilbaby is, of wat dan ook en dat ik daardoor alsnog weer een paar moeilijke eerste maanden heb.

Verder heb ik geen advies voor ChiQ. Ik vind het knap dat je er zo eerlijk over bent en lief dat de meiden hier met je mee denken (en niet zomaar veroordelen voor wat dan ook).

Ja Spencer, jouw R is ook zo'n pittig ding. Ik weet dat het anders kan, pasgeleden is een vriend van mijn man vader geworden en die baby is zo zoet niet te geloven. Ze piept alleen als ze moet eten en dan nog zo zachtjes. Je had Julian moeten horen. Die heeft zo'n volume dat hoor je buiten nog. Nog steeds word ik half doof van zijn gegil als ik hem weghaal bij de droger waarin hij wil klimmen (ja echt) maar nu kan ik het veel beter hebben.

Ik vind het prettig om hier te kunnen praten want mijn man gooit wel soms een zwakte van mij in de strijd: 'je zou het kunnen doen voor Julian..' En dat vind ik soms zo oneerlijk. Op zijn beurt snapt hij het ook niet. We hebben de ruimte en de middelen om het allemaal zo makkelijk te maken maar iets weerhoudt me. Ik ben echt benieuwd hoe we dit gaan oplossen.

Eerlijk gezegd denk ik dat het heel erg zeldzaam is dat moeders aan een tweede beginnen puur om de eerste een plezier te doen, terwijl ze het zelf helemaal niet wilde. Ik denk dat bij verreweg de meeste ouders toch echt de eigen wens om een tweede te krijgen de doorslag heeft gegeven en dan zal het gegeven dat het leuk is om een broer of zus te hebben daar wel een rol in hebben gespeeld, maar ik denk dat er echt weinig ouders zijn die het diep in hun hart echt niet wilden en die het dan toch hebben gedaan om hun kind terwille te zijn. Dus daar zou ik me niet schuldig om voelen.

De oudste was bij ons ook een huilbaby en een héle pittige dreumes en peuter. Ik heb ook regelmatig met mijn handen in het haar gestaan bij haar. Inmiddels is het een hele gemakkelijke kleuter.
Onze jongste was daarentegen echt heel héle gemakkelijke baby. Zij heeft het eerste jaar nog niet gehuild wat de oudste in een dag huilde. Die vermaakte zich rustig een paar uur in de box zonder een kik te geven.

Achteraf vraag ik me af waarom we in vredesnaam weer zo snel voor nog een kindje ben gegaan. Als de jongste ook een huilbaby was geweest had je me denk ik naar een gesticht kunnen brengen. Goddank was zij een hele gemakkelijke baby, in die periode begon de oudste ook wat gemakkelijker te worden, dus na de babytijd van de jongste hebben we het steeds gemakkelijker gekregen. Nu zijn het twee redelijk gemakkelijke kinderen.

Ik wil niets van jouw gevoel bagatelliseren, dus hoop dat je mijn post niet verkeerd begrijpt. Dan even als inleiding... ;)

Bij ons was de tweede namelijk echt een verademing. De oudste was echt een moeilijke baby; sliep nooit en huilde altijd, zeg maar. Ik was de héle godganse dag met hem in de weer, kon geen kant op, had geen tijd om te eten. Als iemand hem op was komen halen, had ik hem mee gegeven. Toen ik zwanger raakte van de tweede was ik daar dus weer op voor bereid. En toen was daar ineens de makkelijkste baby ter wereld. Altijd blij, alles is prima. Ik kon me niet eens voorstellen dat ik het zó druk had gehad met één baby. Soms was de oudste naar de gastouder in mijn verlof en was ik alleen thuis met baby en wist ik gewoon niet wat ik met mijn tijd aan moest. Zat ik gedoucht, met make up en al, volgegeten op de bank te wachten tot er iets zou gaan gebeuren.
Nou denk ik dat wij wel heel erg mazzel hebben sowieso met het karakter van de jongste, maar ik denk ook zeker dat onze houding hier wat aan heeft bijgedragen. Bij de oudste wilden we het perfect doen, moest hij getroost worden als hij huilde. De jongste pakte ik natuurlijk ook als hij huilde, probeerde uit te zoeken wat er was, maar als ik er niet achter kwam en hij huilde even, dan huilde hij maar even. Ik hoefde hem niet persee stil te krijgen, als hij maar wist dat ik bij hem was. En alleen al die verandering in mijn houding, gaf mij rust, waarvan ik denk dat dat ook wel op hem over kwam.
Ik vond de eerste 6 maanden nog steeds niet heel tof, omdat ik het gewoon lastig vind die inimini baby's die zo afhankelijk zijn. Maar die vreselijke tijd als bij de eerste, zo was het dit keer echt niet.

En ik probeer je helemaal niet over te halen om voor een 2e te gaan. Want als jij niet wil, dan wil je niet en is het gewoon klaar. Maar probeer je niet blind te staren op hoe het allemaal gegaan is met J. Want gebeurtenissen uit het verleden bieden nou eenmaal geen garanties voor de toekomst. En daarnaast is die echte babytijd zo verschrikkelijk snel voorbij, helemaal bij een 2e kind (vind ik). Als je wel de wens hebt voor een tweede kind, maar niet voor een baby is dat misschien ook wel iets om jezelf voor te blijven houden.

Lijkt me iig wel heel naar dat het zo tussen jullie in staat! Ik kan me wel beide partijen goed voorstellen en het lijkt me gewoon heel lastig omdat je én een kinderwens niet zo aan de kant zet, maar ook niet toch maar wel aan nog één begint omdat de ander dat zo graag wil. Sterkte en succes met jullie beslissing

Oja, niet om je over te halen ofzo, maar ook hier een succesverhaal. Natuurlijk moet je eerst zeker weten of je wel of geen tweede wilt. Maar de tweede hoeft niet noodzakelijk hetzelfde gedrag te vertonen als de eerste is ook hier gebleken. De oudste was best een pittige baby, dus ik had me op ongeveer hetzelfde voorbereid. Blijkt de tweede de makkelijkste baby die ik ooit gezien hebt! Huilt alleen als er wat is, rustig, lief, slaapt makkelijk zelf in, etc. Ik ben af en toe nog steeds verbaasd dat een kind zó makkelijk kan zijn.

Natuurlijk is het altijd afwachten, je weet niet wat voor kindje je krijgt. Dus ik snap je angst ook wel heel goed, want je hebt het zo zwaar gehad, dat wil je liever niet nog eens meemaken.

Dit is ook één van de redenen dat wij nog niet voor een tweede zijn gegaan. Wij hebben het niet makkelijk gehad met N., nog steeds niet. We willen allebei dolgraag een tweede, maar het moment is er hier nog niet voor. En eerlijk gezegd vind ik het nu nog wel even goed zo.

Wat naar dat dit zo tussen jullie in staat. Julian is nog redelijk jong, dus naar mijn idee heb je nog voldoende tijd om er over na te denken. Jammer dat jouw man er druk op lijkt te zetten.

Hier een "makkelijke" eerste achteraf gezien. Ze huilde veel tot ze medicatie kreeg voor haar reflux. Vanaf toen was het een blij, tevreden kind. Vanaf 8 maanden wel veel slaapproblemen in de nacht. Maar dat haalde ze overdag wel weer in ( en ik dus ook als ik vrij was). De tweede was hier juist anders. Een ontevreden , driftig, huilend kereltje, dat de hele dag wil eten en drinken Ik heb de eerste periode na zijn geboorte ook echt niet lekker in mijn vel gezeten. Ik vond het vreselijk als mensen in mijn omgeving zeiden dat hij zo makkelijk was ( wordt nog vaak gezegd trouwens). Hij huilt nog zo ontzettend veel, maar heeft ook vaak ooronstekingen, krijgt aan de lopende band tandjes, kan nog niet lopen/ praten ( dus frustrerend voor hem denk ik).
Ik zou ondanks dit,over een tijdje best een 3e willen, maar mijn man twijfelt, vooral door hoe onze jongste nu is. Hopelijk wordt hij ook wat makkelijker als hij eenmaal wat meer kan.

Ik denk dat mijn verlangen naar een 3e groter is dan de angst om weer pittig kind te krijgen.

Star007: ik herken wel wat jij schrijft over dat anderen beweren dat jouw kind zó gemakkelijk is en dat dit soms niet leuk meer is om te horen. Dat gebeurd hier ook veel en vind ik inmiddels erg irritant. Sowieso is een "makkelijk" kind nogal subjectief en kan je dat gemakkelijk zeggen over andermans kind die je niet 24/7 ziet. Als ik in mijn omgeving iets vertel waar ik tegenaan loop met J dan wordt er al vrijwel direct gezegd dat J zo makkelijk is en dat we geluk hebben. Ja, dat zal best maar J kan echt ontzettend pittig zijn.