beetje vage titel misschien, maar weet ook niet hoe ik het anders kan verwoorden!
Ik heb geen uitgebreid sociaal leven, aantal vriendinnen is op 1 hand te tellen en hoewel ik dat best anders zou willen zien weet ik ook niet beter. Oude vriendschappen zijn veelal doodgebloed door afstand en doordat ik een heel andere weg insloeg.

Maar nu; de vriendschap met vriendin die toch wel het dichtste bij me stond lijkt dood te bloeden en ik weet niet wat ik ermee moet/wil. Ik ben het type dat altijd bereid is te helpen, een ander op 1 zet maar daardoor ook niet altijd genoeg voor zichzelf opkomt. Een paar jaar terug stond ik voor haar klaar toen ze ongepland zwanger raakte. Met op dat moment zelf al een hevige kinderwens die erg gevoelig lag en waarvoor ik ook psychische hulp had vond ik dat best lastig. Maar hup; blij zijn voor haar (en dat was ik ook oprecht, dol ook op haar kleine) dus ik stond klaar met cadeautjes, interesse, een babyfeestje, praktische hulp waar ik kon, stond haar babykamer in m'n uppie af te schilderen. En ergens ging het opeens wat scheef lopen. Kleine dingen die ik langs me heen liet gaan maar toch bleven hangen. Gedoe over geld (ons alles laten betalen voor een etentje op haar initiatief, opmerkingen over vriends hogere salaris en nog wat situaties), opmerkingen over kinderwens en zwangerschap die bij mij echt tegen zere been schopten. Ik deed daar niets mee, maar vriend merkte op een gegeven moment op dat er van me geprofiteerd werd en ik bepaalde opmerkingen niet zo over mijn kant hoefde te laten gaan. Ik heb haar daar best lang in verdedigd. Ze bedoelt het niet zo, voor mij zou ze hetzelfde doen. Maar tijdens mijn zwangerschap heb ik toch wel een beetje meer interesse en hulp gemist. Ze stond te springen toen ik het nieuws vertelde maar daarna. Beloftes om te komen helpen (dat deed jij ook voor mij!) kwam ze niet na, zes maand zwanger stond ik bij haar te helpen verhuizen maar de babykamer ed hier hebben we geen handje hulp bij gehad. En ik mis haar echt, om mee te delen wanneer ik het moeder zijn even pittig vind of juist al die geweldige dingen wil vertellen. Ze woont op 50 meter afstand, maar ik zie haar nauwelijks. En nog steeds bied ik haar mijn hulp aan waar nodig, stuur een berichtje hoe het gaat. Maar ik lijk opeens minder belangrijk nu ik met dochter erbij niet altijd meer direct paraat sta, nu ik me een tijdje sociaal wat terug trok om aan alles te wennen doet zij daar ook maar weinig moeite voor.

Wat doe je in dit soort situaties? Vriend is er klaar mee. Maar ik mis haar vriendschap, vind het lastig om bespreekbaar te maken, ben er toch verdrietig door...