Hoi meiden!
Ook ik wil graag iets opbiechten omdat ik geen idee heb wat ik moet of kan doen.
Ik ben nu 4 jaar samen met mijn vriend en onze relatie heeft ups gekend maar ook veel downs die waren gebasseerd op eerlijkheid en vertrouwen.
- Mijn vriend is in wezen een hele lieve jongen maar door een slechte jeugd beschadigd. Hij ziet dit zelf niet zo maar ik merk in heel veel aspecten dat dit wel degelijk zo is. Hij is jaren geestelijk en lichamelijk mishandelt door zijn moeder, zijn vader en zus grepen nooit in en hij is op zijn 10de door jeugdzorg naar zijn oom en tante gegaan. Met hem heeft hij nog steeds een hele goede band en hun eigen kinderen ziet hij als zijn eigen zusje en broertje. Na de uithuisplaatsing heeft hij zijn moeder nooit weer gesproken, heeft hij ook geen behoefte aan zegt hij. Drie jaar nadat hij uit huis moest zijn, zijn echte ouders gescheiden en rond zijn 17/18de kreeg hij voorzichtig contact met zijn vader. Helaas was dat een grote mislukking, hij zag dat zelf niet. Misschien omdat hij het zo graag wou? Na 6 jaar (nu 2 jaar geleden) heeft hij -ook door de acties van zijn vader en zus- definitief het contact verbroken. Persoonlijk vind ik zoiets heel heftig omdat hij in wezen nooit een stabiele thuissituatie heeft gehad met je biologische ouders maar zelf is hij er heel nuchter onder, al vermoed ik anders gezien zijn rare karakter soms: hij kan soms om de kleinste dingen boos worden en óf hij haalt mij dan compleet omlaag óf hij negeert mij compleet. Hij kan duizend dingen beloven maar uiteindelijk komt hij er geen na (Zelfde met motivatie:veel dingen willen maar niets doen). Zijn ietwat egoïstische gedrag. Hij is liever stil dan dat hij kletst (het in-je-eigen-wereld idee) ook in groepen verdwijnt hij naar de achtergrond door niets te zeggen, in zijn telefoon te zitten. Het constant aantrekken-afstoten > ene moment ben ik geweldig, andere moment moet ik maar oprotten. Hij is wel van het lichamelijk contact maar niet van het zeggen zoals bijv: wat zie je er goed uit o.i.d.
Ik heb al eens aangekaart dat het misschien verstandig is om met iemand te praten maar daar ziet hij het nut niet van in maar ik vind het zo ontzettend zwaar soms! En ik heb al vaker gedacht om maar gewoon mijn spullen te pakken en weg te gaan (we wonen samen) omdat het lijkt alsof het hem toch niets uitmaakt.
En misschien wel door deze twijfels, misschien ook niet maar ik heb iemand leren kennen. Eerste keer ontmoet met uitgaan, twee uur gekletst en heel fout nummers uitgewisseld. Sindsdien appen we zo uren lang, kunnen praten over écht alles (serieuze zaken maar ook grappige en leuke dingen). Hij is gedreven, een eigen bedrijf. Ik hou daar van. Hij is iemand die wél kletst en mij het gevoel geeft dat ik er mag zijn. Ik ben heel onzeker over mijzelf, denk eerst aan een ander maar hij ook! En met veel dingen liggen we op 1 lijn. Hij heeft de dingen die ik mis bij mijn vriend (wat wellicht door zijn verleden komt?) en ik vind hem leuk. Gewoon leuk. Maar ik geef ook heel veel om mijn vriend.
Als mijn vriend en ik verder willen zullen er dingen anders moeten, dat ziet hij wel in maar hij weet zelf niet waarom hij doet zoals hij doet. En ik wil ook zeker niet zeggen dat ik perfect ben, ik zal mij ook moeten aanpassen. Maar in hoeverre is dat mogelijk? Wil ik wel een toekomst met hem? Zo wil ik met hem verder, over een aantal jaar een huis kopen, samen reizen en zo wil ik bij hem weg wat betekend dat ik terug zal moeten naar mijn ouders. En dat zie ik niet zitten. En wat doe ik met die jongen? Hij maakt iets los in mij, iets goeds en het feit dat ik bewondering voor hem heb. Ik besef mij ook dat ons contact voornamelijk bestaat uit appen en afspreken is iets wat ik ergens wel zie zitten maar ergens ook niet. En wil ik dat...weer helemaal overnieuw beginnen? Gooi ik een relatie weg van 4 jaar terwijl ik weet dat mijn vriend ergens heel lief is en dat hij misschien door therapie geholpen kan worden?
Alvast bedankt voor het lezen van dit enorme verhaal haha
Ik ben blij dat het hier kwijt kan
Dat lucht op.