Zwangerschap &kinderen rubiek#4 Het alleenstaande ouderschap
Samen besluit je om voor een kindje te gaan. Een spannende periode breekt vervolgens aan. Samen sta je sterk en verwelkom je een mooi nieuw mensje. Wat een geluk en wat een liefde! Dit gezin kan nooit meer stuk. Dat mooie nieuwe leven is het bewijs van de liefde.
Tot je nachtmerrie werkelijkheid wordt en je er, terwijl je zoontje pas één jaar oud is, alleen voor komt te staan. De relatie is over en uit en opeens ben je niet meer samen, maar alleen.
Inmiddels ben ik al 3,5 jaar alleenstaande mama. De tijd vliegt echt aan mij voorbij. Toen wij uit elkaar gingen, was S. anderhalf jaar en hij had totaal geen besef van wat er om hem heen gebeurde, maar des te sterker voelde hij ons verdriet.
Er brak een periode aan die eerst een groot zwart gat leek. Na tien jaar een relatie te hebben gehad stond ik er nu helemaal alleen voor. Helaas was het zo dat ik geen ouders had om op terug te vallen. Dat heb ik zelf als heel zwaar ervaren. Mijn ex schoonouders wilden wel eens bij springen, maar vaak ging dit helaas ook niet. Ik had echter alleen het kinderdagverblijf waar ik S. naar toe kon brengen als ik een flinke dip dag had. Het was niet alleen een turbulente periode voor mij, maar ook voor mijn zoontje. Opeens had hij twee huizen, twee slaapkamers, twee sets speelgoed. Opeens zag hij zijn mama maar een paar dagen in de week en sliep hij maar een paar dagen per week bij zijn papa. S. is een tijdje erg gevoelig geweest en kon niet goed plaatsen wat er gebeurde.
Het contact tussen zijn vader en mij is in het begin heel moeizaam geweest. Veel verdriet en boosheid nam de overhand. Een proces wat er helaas bij hoort. Nu, 3,5 jaar verder, hebben wij in goed overleg een goedlopend ouderschapsplan, beiden een nieuwe relatie en een gelukkig kind. Het ouderschapsplan verliep alles behalve soepel. Beide heb je een eigen visie over bepaalde zaken en we waren het niet altijd eens met elkaar. Met de hulp van een advocaat is het uiteindelijk goed gekomen. Het plan is vast gelegd bij de rechter. Voor zowel S als papa en mij, de beste keuze.
Samen hebben wij voor co-ouderschap gekozen. S. heeft immers evenveel recht op zijn papa als zijn mama. In het begin was dit heel zwaar. Je kind delen is een enorm gemis dat ik niet in woorden kan omschrijven. Het is ook zwaar omdat ik alleen voor hem zorgde wanneer hij bij mij was. Het ging in het begin niet goed met mij en toen was het moeilijk om sterk te zijn voor mijn kind. In die tijd heb ik veel hulp gehad. Ik volgde wekelijks intensieve therapie gesprekken om mijn verleden te kunnen verwerken. De breuk zorgde ervoor dat alles uit mijn verleden, terug omhoog kwam, waardoor ik echt een wrak was. De therapie heb ik ¾ jaar gevolgd incl EMDR en met succes.
Ik weet zeker dat S er wat van heeft mee gekregen, maar hij heeft er niet onder geleden. Hij is ontzettend graag bij mij maar gaat ook heel graag naar zijn papa toe.
Wat ik het moeilijkste vind aan het alleenstaande ouderschap is dat wanneer S. bij mij is en hij ontzettend dwars is, ik geen time out kan nemen of hem even aan een ander kan geven om zelf af te koelen. Je zit dan voortdurend op elkaars lip. In een gezinssituatie kan de moeder het kind even overdragen aan de vader of andersom. Dat zorgt vaak voor wat minder conflicten. Niet iedereen heeft elke dag een goede dag, ook mama’s en papa’s niet. Bij ons gaat dat niet. Als S. bij mij is, is hij ook echt alleen bij mij. Wat ook erg moeilijk is en waar ik totaal niet aan kan wennen, is dat ik hem enorm mis als hij er niet is. Het voelt alsof er een deel van mij weg is. Dit gevoel zal altijd zo blijven, want niemand van ons wil zijn of haar kind delen.
Het alleenstaande ouderschap heeft ook zijn voordelen. Zo word je financieel goed ondersteund door de staat. Er zijn regelingen waar je recht op hebt. B.v. alleenstaande ouderkorting (Nu vervangen door kindgebonden budget) en inkomens afhankelijke combinatie korting. Plus dat een alleenstaand inkomen meer aanspraak kan maken op de toeslagen die er zijn. B.v. huurtoeslag, kov toeslag en zorgtoeslag. Zonder deze regelingen zou ik het niet redden. Na de scheiding ben ik ook weer gaan studeren wat ervoor zorgt dat ik echt maar een basissalaris heb en er fulltime voor moet knokken. Dan ben ik toch erg blij met alle toeslagen die er bestaan.
Omdat wij co-ouderschap hebben, is er bij ons geen sprake van alimentatie. Papa draagt evenveel bij. Wij hebben het zo geregeld dat er een rekening voor S. geopend is waar maandelijks een bedrag op wordt gestort door ons beiden. Alle uitgaven omtrent S., zoals kleding, schoolgeld enz., worden van die rekening betaald. Deze regeling hebben wij echter pas geleden getroffen. Voorheen deed ieder zijn ding w.b.t. de uitgaves en ontstond er vaak onenigheid. Nu met deze rekening hebben wij beide overzicht en wordt overlegd wat S nodig heeft aan kleren en schoenen ect. Al ben ik als moeder hier meer mee bezig dan zijn papa, puur omdat ik er meer zicht op heb als vrouw.
Omdat ik in de zorg werk, heb ik onregelmatige diensten. Dat zorgt voor extra zorgen omtrent de opvang. Inmiddels heb ik een gastouder gevonden die mijn zoontje al om 6:15u wil opvangen als ik een vroege dienst heb en hem ook naar school brengt en aan het einde van de schooldag weer ophaalt. Om dit te regelen heb ik echt zitten puzzelen en zoeken naar een goede en structurele oplossing voor opvang van mijn kind. 6:15u is vroeg om op te staan en ik heb daar wekelijks moeite mee omdat ik het vervelend vind voor S. Maar gek genoeg mijn zoon niet. Hij is zo makkelijk in de ochtend en begrijpt ook waarom hij vroeg op moet staan. Wel heb ik mijn diensten zo in kunnen delen dat ik S er min mogelijk mee belast. Zo heb ik elke week op de dinsdag vrij en probeer ik de woensdagen late dienst te draaien. S gaat op woensdag na school, naar papa. De maandag heb ik dan wel vroege dienst, maar omdat hij om het weekend bij mij is, zijn het slechts 2 maandagen in de maand dat hij dan zo vroeg op moet. De weekenden dat hij bij mij is, werk ik niet. Dat betekent dat ik de andere weekenden wel moet werken. Maar liever dat dan dat ik moet werken wanneer S bij mij is. De donderdag en vrijdag is hij altijd bij papa en dit zijn dan ook de dagen dat ze mij flexibel kunnen inplannen.
Mijn opleiding vraagt nu heel veel energie en tijd van mij en dat probeer ik mijn zoontje ook zo goed mogelijk uit te leggen. Over twee jaar heb ik een diploma en daar plukken wij allebei de vruchten van. Ik wil niets liever dan ervoor zorgen dat hij een goede basis heeft en dadelijk zelf ook kan gaan studeren. Dat is voor mij nu een flinke investering.
S. is nu vijf jaar en een kanjer van een zoon. Hij heeft natuurlijk wel momenten waarop hij goed dwars kan zijn. Lang leve de leeftijd. Soms maak ik mij wel eens zorgen of ik wel een goede mama voor hem ben. Of dat hij papa leuker vindt dan mij en mij op een dag gaat verlaten. Dat speelt toch onbewust in je hoofd. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen en hem een gezonde en gelukkige jeugd te geven, ondanks dat de situatie niet meer is zoals het in het ideaalbeeld zou moeten zijn.
Ik ben onwijs trots op hem en hij klaagt nooit. Langzaam begint hij wel vragen te stellen en daar krijgt hij ook gewoon antwoord op. Het co-ouderschap bevalt mij prima. Ik heb er een stukje vrijheid voor teruggekregen en dat zorgt ervoor dat ik mijn studie goed kan doen. Uiteraard heb ik hem het liefste 24/7 bij mij. Maar helaas heb ik de situatie moeten accepteren zoals hij nu is en dat heeft ons alle drie verder in ons leven gebracht.
Papa is gelukkig met zijn nieuwe vriendin met wie S. het ook erg goed kan vinden. En ik ben ook enorm gelukkig met mijn vriend en ook S. heeft hem direct geaccepteerd. Doordat papa en mama zelf gelukkig zijn, zal S ook gelukkig zijn.
Of ik nog tips had werd mij gevraagd door de burgemeesters. Moeilijk vind ik dat, want je wilt liever niet dat je tips moet geven aan een gezin dat dreigt uit elkaar te vallen.
Wat ik wel belangrijk vind is dat je goed naar je eigen hart moet luisteren. Ben je ongelukkig in je relatie, dan zal het kind dit ook merken. En wat is dan de beste keuze? In mijn geval ben ik echt van een heel ongelukkig mens, een gelukkig mens geworden en ik zie aan alles dat ook mijn zoon dit goed heeft gedaan. Ik had hem liever deze leed willen besparen, maar soms kan het niet anders. Ook als jij nu kijkt naar dat grote zwarte gat wat ik in het begin van dit verhaal omschreef? Geef de moed voor jezelf niet op. Er breekt op den duur een betere periode aan, het kost alleen tijd en energie en vooral ook het geloof in jezelf als ouder! Vraag hulp om je heen. 2 weten er meer dan 1.