Geen kinderen moeten krijgen.. Althans, mijn vader niet... Maar ja, met 1 persoon wordt het vrij lastig om een kind te maken.

Wat een verdrietige verhalen lees ik bij sommigen, heftig hoor... voor jullie!

Ik heb niets te klagen over mijn opvoeding, kwam nooit iets tekort en kon altijd op mijn ouders rekenen. Ik had het alleen fijner gevonden als ze wat 'knuffeliger' waren geweest. Zelfs nu mijn vader overleden is en ik niets liever wil dan mijn moeder omhelzen als ze het moeilijk heeft, voelt dat heel vreemd (ik doe het wel hoor, maar had liever gewild dat we thuis vroeger wat makkelijker knuffelden ). Dat hoop ik mijn eigen kinderen wel mee te geven.

Mijn ouders hadden zelf de scheidingsknoop moeten doorhakken. Verder had ik meer tijd met mijn vader willen hebben en gewenst dat mijn moeder wat minder beschermend was (verstikkend zelfs). Qua normen en waarden hebben ze me een heleboel goede dingen meegegeven. De andere dingen waar ik minder tevreden mee was, heb ik naast me neer gelegd. Ik ben van mening dat ze hun best hebben gedaan.

Als ik een aantal van de voorgaande verhalen lees, gaan mijn nekharen spontaan overeind staan. Het is voor sommigen echt niet makkelijk geweest.

Als ik de verhalen hier lees stelt wat ik op mijn ouders heb aan te merken echt niks voor. Maar ik had wel iets meer willen praten. Nog steeds vind ik het niet gemakkelijk om persoonlijke dingen te delen, ik heb dat niet meegekregen. En ik zou minder vaak willen horen dat ik als oudste ook de wijste moet zijn.

Mijn ouders hadden mij wat weerbaarder moeten maken. Op de basisschool ben ik ernstig gepest en dat heeft een stempel gedrukt op hoe ik me verder heb ontwikkeld. Ik was altijd het vriendelijke zachtaardige meisje, altijd meegaand, nooit nee (durven) zeggen, altijd aardig gevonden willen worden. Geen ruggengraat. Die heb ik inmiddels wel, maar het is een harde les geweest met veel vallen en opstaan. Moet zeggen dat dit het enige is dat ik heb op te merken. Verder is alles goed geweest.

Moeilijk topic dit, heb nog niet alles gelezen, maar zag al wel een paar heftige dingen staan.

Mijn ouders hadden veel anders kunnen doen. Heel veel. En ik vind het moeilijk om dat te zeggen, want het zijn wel mijn ouders en ondanks alles hou ik van ze. Hun keuzes hadden en hebben een enorme invloed op mijn leven. Inmiddels ben ik erachter dat veel van hun acties onder de term 'verwaarlozing' vallen, maar ik haat dat woord. Ze hebben alles ongetwijfeld altijd met de beste bedoelingen gedaan, het pakte alleen totaal anders uit. Hoewel ik helaas nog dagelijks op de blaren uit mijn jeugd zit, neem ik ze niks kwalijk. Het compliment dat ik alles precies zo zou doen als zij, zullen ze alleen nooit krijgen.

Ik heb een hele fijne jeugd gehad, maar mijn ouders hadden mij w wat minder mogen pushen. Ik wilde naar de kunstacademie,fotograaf worden. Maar dat mocht niet. Ik moest ook naar het gymnasium. En maar presteren. Toen ik na 3 jaar naar de havo ging voelde ik me zo mislukt. BIj alles wat ik deed wilde ik hun goedkeuring. Achteraf gezien ook iets dat in mij zat. Ik heb daar veel last van gehad, altijd een opgejaagd gevoel, nooit was het goed genoeg. Op mijn 17e al een maagzweer van de stress.

En nu doe ik alsnog waar ik altijd van droomde. En guess wat...ze zijn trots op me. Oh de irony.

Ik vind Glennis Grace vreselijk, maar haar nieuwe nummer raakt me zo. Precies de band die ik met mijn vader heb.

Och ja, er zijn wel wat dingen die mijn ouders beter hadden kunnen doen, maar het zijn ook maar mensen. Ik heb er jaren geleden wel mee geworsteld, maar inmiddels heb ik hen voor alles wel vergeven en heb ik ingezien dat ook mijn ouders net als ieder mens nu eenmaal fouten maken. De intentie was er bij hen wel om het goede te doen en dat vind ik het belangrijkste. Op dit moment hebben we een volwassen relatie en ben ik allang uit de rol van het verongelijkte kind gestapt.

Ik vind velen hier wel wat streng voor hun ouders.

Ik weet eigenlijk niets wat mijn ouders anders hadden moeten doen. Misschien wat meer met elkaar/het gezin praten, maar dat is meer de generatie denk ik. Ik hoor dat van vriendinnen ook wel als we het over onze ouders hebben.

Nougat leg uit....

+1

Ik ben overigens blij met mijn opvoeding en ontzettend trots op mijn lieve vader, en mijn lieve moeder. Ze hebben er altijd alles aan gedaan om hun kinderen gelukkig te maken, en dat is ze altijd gelukt, als trots en liefhebbend gezin.

Ik vraag me bij die 'strenge' (om in jouw termen te blijven) meiden juist af wat voor vreselijks er in hun jeugd allemaal voorgevallen moet zijn dat ze zo denken. Dat zal vast verder gaan dan een keer een avond niet mogen stappen.

Ik vind jou hier wel heer erg kort door de bocht met jouw oordeel.