Krijg je er spijt van als je de relatie verbreekt?
Ja? Niet doen dus...

Nee? Dan denk ik toch voor jezelf kiezen want iemand aan het lijntje houden is ook niet eerlijk.

Pijn zal het mij sowieso doen. Maar stel dat hij me ten huwelijk zou vragen zou ik nu absoluut geen Ja zeggen...

Ik weet niet of ik er spijt van zal krijgen of niet...

Desnoods even tijdelijk een break nemen en kijken hoe dat gaat? Dat hij of jij tijdelijk even ergens anders gaat wonen?

Je ziet nu duidelijk ook geen toekomst met hem samen.

Als je echt geen aantrekkingskracht meer voelt zou ik proberen om die terug te krijgen. Waarschijnlijk is die ook een stuk verminderd doordat je je aan hem irriteert doordat hij jou het gevoel geeft dat hij zijn familie boven jou verkiest.
Heb je daar een voorbeeld van trouwens? (als je dat wil delen natuurlijk)

Ik denk eerlijk gezegd dat niemand je kan helpen/adviseren, omdat je hart je ingeeft wat je moet doen (om het maar ff heel zweverig te brengen).

Als jij bijvoorbeeld trouw, communicatie en intimiteit de belangrijkste punten vindt voor een goede relatie, heb je 2 punten die nu niet meer opgaan voor jou. Dan is trouw er nog wel, maar daar kun je moeilijk samen oud mee worden als de overige 2 punten ontbreken. Zo zou ik zelf tot een beslissing komen, gebaseerd op wat ik onmisbaar vind in een goede relatie. Succes met waar je ook voor zal kiezen. Spijt lijkt me iig niet iets wat je op voorhand zou kunnen inschatten, maar het komt op mij niet over alsof dit überhaupt bij jou aan de orde is.

Hoe gaat t nu?

Lief dat je het vraagt. Sorry dat ik er nu pas op reageer...
Het is lastig om te zeggen hoe het gaat, heb vandaag bijna de hele dag alleen maar gehuild.
Ik zie het gewoon niet meer veranderen tussen ons en hij lijkt een blad voor zn hoofd te hebben....

Schuldgevoel aanpraten, daar is hij duidelijk wel goed genoeg in..
Na mijn ziek zijn heeft hij inderdaad alle huishoudelijke taken op zich genomen en ik weet dat dit naast zijn 40-urige werkweek best pittig is geweest, maar dat haalt mijn gevoel niet weg.

Ik voel geen aantrekking meer, al tijden niet, dat weet hij!
Ik kan wel van hem houden, maar in een relatie hoort ook zoenen, seksen, knuffelen, etc.

Ik mis dat!

En voelt hij zich nog wel aangetrokken tot jou? Hoe reageert hij als je hem dit vertelt?

Hij wil mij niet kwijt en ziet de ernst van de zaak ook niet in denk ik...
Hij zegt dat hij alles voor me doet de laatste tijd en dat ik nu als een ondankbaar kreng over kom (dit zijn overigens niet zijn woorden, maar zo komt het wel over).
Maar ik heb geen behoefte meer aan de intimiteit.. En als ik eraan denk hoe dat hoort te zijn, vind ik dat niet in mijn huidige relatie!

Geeft niet dat je nu pas reageert; je hebt wel andere dingen aan je hoofd.
Ik vind je niet ondankbaar overkomen; het is niet dat je expres je gevoel voor hem aan de kant hebt gezet.
Maar ik begrijp wel dat het voor hem misschien zo kan voelen. Volgensmij weet je ergens diep van binnen wel wat de juiste keus is maar ben je bang om de knoop door te hakken. Misschien ben je bang voor wat komen gaat?

Hij kan nog zoveel voor je hebben gedaan, als jij niet meer gelukkig bent in die relatie dan houdt het op. Het is absoluut geen optie om bij iemand te blijven uit dankbaarheid. Laat je niet manipuleren of wijsmaken dat je hem iets verplicht bent, dat je het niet uit mag maken. Dat recht heb je altijd.

Eens met Zozo. Mensen kunnen je adviseren, maar jij bent degene die het beste voelt wat je wilt.
Ik heb vorige week mijn relatie beëindigd. Hieraan gingen maanden van twijfelen vooraf. Ergens wist ik dat ik niet meer met hem verder wilde en toch kon ik de knoop niet doorhakken. Toch was het vorige week ineens zover.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat je jezelf de tijd moet gunnen om erachter te komen wat je graag wilt. Het moment waarop je een keuze kunt maken om wel of niet samen verder te gaan komt uiteindelijk.

Hoe lang loop je al met dit gevoel rond?

Ik heb ook heel moeilijke tijden beleeft tijdens mijn relatie, waarin ik de zelfde dingen dacht als jij nu opschrijft. Maar wij zijn er toch weer uitgekomen. Daarom vind ik het altijd lastig, ik had er ook een punt achter kunnen zetten maar heb dat niet gedaan en wij zijn nu nog samen.

Ik kan dan niet echt tips geven maar wil je wel meegeven dat het dus ook nog goed kan komen/kan veranderen. In relaties ga je ook bepaalde periodes door denk ik. Ik zou er daarom nog wel proberen je best voor te doen en niet zomaar het bijltje er bij neer leggen (of het moet echt over iets als vreemdgaan gaan).

Sterkte.

Sterkte Naturel. Wat heeft je het uiteindelijk doen besluiten om een punt achter de relatie te zetten? Als je dat niet wilt zeggen snap ik dat hoor.

Zozo, misschien heb je inderdaad gelijk dat ik bang ben voor wat er ga komen.. Ben ook vooral onzeker over dingen zoals: vind ik straks wel weer een leuke jongen? Ben namelijk ontzettend onzeker over mijzelf. Maar ben ook bang om zwart gepraat te worden door zijn familie, maarja wat willen zij dan dat onze relatie is gebaseerd op een leugen? Ik heb een grote angst inderdaad…

Susan, het klopt wat je zegt, maar toch voelt het voor mij wel rot als hij dat soort dingen zegt. Hij geeft aan dat nu ik mij langzaam aan beter voel, ik net doe alsof ik dat nu met een andere jongen wil delen. Het is echt geen keuze voor mij geweest om ziek te worden, laat staan zo’n lange tijd als nu. Ik moet voor mijn eigen geluk kiezen, al is dat super moeilijk!

Lot, ik loop echt al een hele lange tijd met dit gevoel. Sowieso zo’n anderhalf jaar, als het niet langer is… Ik heb er al tig gesprekken met hem over gehad, maar heb gewoon het gevoel dat dit echt niet meer gaat werken. Het is geen korte relatie die je zomaar even op het spel zet, maar als ik er alleen maar ongelukkig van word, dan zou ik toch voor mijzelf moeten kiezen.

Ik heb het er ook met mijn moeder over gehad, ik kan daar een aantal dagen terecht om na te denken wat ik echt wil, voordat ik definitief een beslissing neem.

Daarnaast kan mijn vriend er niet met zijn hoofd bij dat mijn gevoelens er niet meer zijn. Hij heeft het constant over tijden waarin het wel fijn was en waarin alles goed leek.. Maar hij begrijpt gewoon niet dat ik dit gevoel al een hele tijd heb, helaas.

Dat je bang bent voor de reactie van zijn familie is natuurlijk nog geen reden om dan maar in een relatie te blijven zitten waar je zelf niet gelukkig in bent. Daarbij; je hebt een relatie met hem, niet met zijn familie. Zij mogen er prima wat van vinden, maar zich er niet mee bemoeien. Zij weten immers niet wat er tussen jullie wel en niet speelt of wat jouw gevoelens voor hem zijn.
En of je straks een leuke jongen vindt? Misschien wel, misschien niet. Maar je hebt geen relatie nodig om gelukkig te kunnen zijn toch? Niemand kan je die garantie geven, maar als je in deze relatie blijft zitten kom je waarschijnlijk helemaal niemand tegen met wie jij je toekomst wil delen.
Ga naar je moeder en kies voor jezelf. Wat die keuze ook moge zijn, maar ergens denk ik dat je dat al weet.

Ik geef je ook volkomen gelijk dat ik niet bij hem moet blijven om wat zijn familie er van zal vinden.
Begrijp heel goed dat ik voor mijn eigen geluk moet kiezen, maar het blijft zo lastig om definitief zo'n beslissing te maken.
Heb regelmatig het gevoel gehad daar niet geaccepteerd te zijn geweest en daarom misschien ook wel mijn angst!

Ik ben nog helemaal niet bezig met het vooruitzicht naar een nieuwe toekomst met iemand anders.
Dat zou niet eerlijk zijn tegenover mijn vriend, hij blijft mijn maatje, mijn vriendje, ik blijf van hem houden.
Maar ik heb behoefte aan ruimte, aan het vrij kunnen zijn. Eigen beslissingen kunnen maken, doen wat ik wil!

Ik zit eraan te denken volgende week de midweek naar mn ouders te gaan en na te denken over alles.

Liefs