Het is hier met vlagen ook een 'ding' in de relatie.

Ik geloof wel, mijn vriend gelooft niet. Ik kan dus zeker een relatie hebben met een niet-gelovige. Wel ben ik van mening dat het hebben van een relatie met een gelovige het soms wat makkelijker maakt.
Ik heb met regelmaat mijn twijfels over het geloof, hier kan ik dan niet mijn vriend over praten, want deze stelt mij alleen maar wedervragen waardoor ik eigenlijk alleen maar mee ga twijfelen. En dat is niet erg, dat is zijn opvatting over het geloof.
We zijn er beide over eens dat we niet tot elkaars standpunt gaan komen wat betreft God bestaat wel of niet. Hoeft van mij ook niet.

Ik zou zelf graag willen trouwen in de kerk, mijn vriend ziet hier geen meerwaarde in. En als hij het dan zou doen, zou hij het doen voor mij. Ik zou het jammer vinden als ik niet trouw in de kerk, maar ik vind het geen schande zeg maar, als het niet gebeurt. Daar zou ik wel mee kunnen leven. Ik trouw immers met mijn vriend omdat ik van hem hou.

Nu hebben wij geen kinderen, maar ook daarover praten wij wel. En das niet altijd even handig, want hij zegt ook als Pietje straks komt met, 'papa, bestaat God?' dan zal hij zeggen dat deze niet bestaat. Komt Pietje bij mij, zal ik zeggen dat deze wel bestaat. We zijn het er wel over eens dat eventuele kinderen naar een christelijke school zullen gaan.
Ik denk dat onze kinderen een vrije opvoeding krijgen, dat ze zelf mogen kiezen.

Ik vind het wel lastig, want ik wil me toch soort van vast blijven houden aan mijn punten, maar dat wil mijn vriend ook.

En hoe denk jij erover, Tabbie?

Hoe zie jij dat voor je?
Ik denk dat het kan werken, met wederzijds respect naar elkaar toe.

Is dat een belangrijk punt?
Voor mij wel, ik ben niet gelovig, en ik wil niet dat hij me dan dwingt om dit wel te doen/naar de kerk/moskee/synagoge te gaan of te bidden voor het eten (even wat praktische voorbeelden)

Zou jij als gelovige een relatie kunnen hebben met een niet gelovige? Of omgekeerd?
Ik denk het wel, maar dan niet met een streng gelovig iemand. Ik denk dat we dan teveel uit elkaar liggen.

En denk je dat dat een discussie punt wordt in de relatie over de jaren heen?
Geen idee, ik denk het wel. Je ben uiteindelijk zelf anders opgevoed. Hoogstwaarschijnlijk wel met dezelfde normen en waarden, alleen vanuit een ander standpunt.

En wat dan met trouwen in de kerk? Wil je dit dan absoluut wel of absoluut niet? En wat als je partner dat anders ziet? Voor mij hoeft dit niet perse, officieel mag ik dat volgens mij ook niet. Als mijn partner er veel waarde aan hecht, wil ik dit wel doen voor hem. Ik trouw liever bij een mooi kasteeltje ofzo

Of de opvoeding van jullie kinderen? Als jullie beide gelovig zijn? Krijgen jullie kinderen dan automatisch een gelovige opvoeding? En wat als de ene zo'n opvoeding wel wilt en de andere niet, omdat de een wel gelooft en de andere niet?
Dit is natuurlijk een lastig punt, maar ik denk dat je dit wel al lang hebt besproken hebt met elkaar. In principe vind ik het prima dat iemand zijn geloof meegeeft. Maar wel de "keus" aan de kinderen te laten of zij op latere leeftijd willen geloven. Maar ik neem aan dat je wel enigszins dezelfde normen en waarden hebt in een relatie en dat je die mee wil geven.

Zowel mijn partner als ik zijn beide katholiek opgevoed, maar niet praktiserend. Mijn partner is wel gedoopt, ik niet. Over het algemeen zitten we dus wel op één lijn wat betreft het geloof, ook in de opvoeding van onze dochter.

Persoonlijk geloof ik niet in 2 religies op één kussen, dus voor mij zou het niet werken. Mijn partner en ik denken hier hetzelfde over.

Hier is het geen ding. We zijn beide Katholiek, gedoopt en we geloven niet. Alleen op papier dan.
Onze kinderen zijn niet gedoopt en daar waren we het ook snel over eens.

Wij hebben redelijk wat gelovige vrienden en familie, de één strenger dan de ander. Wij geloven niet. Toen mijn achterneefje laatst gedoopt is, ben ik daar wel heel geweest met mijn oudste dochter en ook gewoon uitgelegd dat je niet zeker weet of God bestaat. Sommige mensen denken van wel, andere mensen denken van niet. God kun je niet zien, dus je weet het niet zeker. De mensen die wel geloven in God vinden het fijn om aan God te denken en geloven dat God hun helpt met nadenken over moeilijke dingen bijvoorbeeld. Ze snapt ook dat wanneer ze bij vrienden bidden, dat ze praten met God, ook al praat God niet terug. Ze weet ook dat zij niet hoeft te praten met God als ze dat niet wil of als het niet lukt, maar dat ze wel stil moet zijn, zodat andere mensen dat wel kunnen doen als ze dat willen en dat ze het dan zelf ook uit kan proberen.
Ik denk dat je op die manier ook best aan kinderen uit kunt leggen dat de ene ouder wel in God geloof en de andere ouder niet.

Hoewel mijn beste vriendin (in mijn ogen, haha) vrij streng gelooft en dat tussen ons geen probleem is (agree to disagree zeg maar), denk ik niet dat het voor mij zou werken om een relatie te hebben met een man die streng gelooft en daar ook naar wil leven. Het zijn niet mijn opvattingen en ik denk dat ik het moeilijk vind om over zulke belangrijke zaken in een relatie/leven het zo oneens te zijn. In een gewone vriendschap kun je dat soort dingen beter uitsluiten, maar in een relatie kan dat denk ik minder goed. Ik denk overigens dat het niet per definitie gedoemd is om te mislukken, het is meer dat ik het niet zou willen.

Ik ben van huis uit katholiek, ben gedoopt en heb mijn communie gedaan maar dat hebben mijn ouders voornamelijk voor de opa's en oma's gedaan, mijn ouders geloven zelf ook niet (meer). Ik heb op een openbare school gezeten.
Mijn schoonmoeder is van huis uit katholiek, mijn schoonvader protestants, ze geloven beide niet en hebben hun kinderen helemaal niks van het geloof mee gegeven. Vorig jaar met de begrafenis van zijn oma kwam mijn man voor de tweede keer in zijn leven in een katholieke kerk, hij had geen idee hoe dat ging/ waarom en wat hij "moest" doen.

Wij gaan onze zoon geen geloof mee geven, daar zijn we het zonder er veel woorden aan besteed te hebben over eens. Ook gaat mijn voorkeur uit naar een openbare school, waar hij straks over alle soorten geloof leert maar verder niks.

Ik geloof echt absoluut niet en ik denk dat ik ook moeilijk een relatie kan hebben met iemand die streng gelooft, niet omdat ik het niet respecteer, maar vooral omdat ik er gewoon echt niet in kan verplaatsen en ik denk dat dat een behoorlijke kloof opleverd.

Hoe zie jij dat voor je?
Ik denk dat het wel kan werken met veel wederzijds respect. Maar dan moeten beiden partijen elkaar vrij laten en goed overleggen als er kinderen komen hoe je daarmee omgaat.
Is dat een belangrijk punt?
In mijn relatie niet. Maar geloof is natuurlijk wel bepalend voor hoe jij je leven leeft.
Zou jij als gelovige een relatie kunnen hebben met een niet gelovige? Of omgekeerd?
Ik ben zelf niet gelovig en zou wel een relatie kunnen hebben met iemand die geloofd, maar niet als dit betekent dat er van mij verwacht wordt dat ik elke zondag naar de kerk/moskee/ synagoge of wat dan ook zal gaan.
En denk je dat dat een discussie punt wordt in de relatie over de jaren heen?
Eventueel in de opvoeding zou het wel een ding kunnen zijn. Ik zou niet willen dat mijn kinderen verplicht werden een bepaald geloof aan te hangen.
En wat dan met trouwen in de kerk? Wil je dit dan absoluut wel of absoluut niet? En wat als je partner dat anders ziet?
Als het veel zou betekenen voor mijn partner zou ik dit voor hem wel over hebben.
Of de opvoeding van jullie kinderen? Als jullie beide gelovig zijn? Krijgen jullie kinderen dan automatisch een gelovige opvoeding? En wat als de ene zo'n opvoeding wel wilt en de andere niet, omdat de een wel gelooft en de andere niet?
Ik zou het alleen kunnen als mijn kind de vrijheid krijgt om zelf te kiezen. Mij maakt het niet uit of mijn kinderen wel geloven of niet.

Hoe zie jij dat voor je?
Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Sowieso niet met iemand die heel praktiserend is. Het maakt mij trouwens ook niet uit of iemand dan christen of moslim is. Ik voel er zelf niets voor om elke zondag naar de kerk te gaan of mijn kind in de toekomst te moeten besnijden. Dat zijn gelijk punten waar ik aan denk. Iemand die gedoopt is maar er verder 'niets' mee doet vind ik trouwens niet 'erg'. Ik hoop mijn kinderen vrij te kunnen opvoeden zodat zij zelf kunnen kiezen waar ze later wel of niet in geloven.

Is dat een belangrijk punt?
Ja eigenlijk wel dus haha.

Zou jij als gelovige een relatie kunnen hebben met een niet gelovige? Of omgekeerd?
Ik denk dat zoals jij het bedoelt ik het niet zou kunnen. Mijn vriend is gedoopt, heeft zijn communie en vormsel gedaan maar schrijft zich liever gisteren dan vandaag uit bij de kerk. Dan vind ik dat persoonlijk ook geen gelovige, ondanks dat er vroeger voor hem gekozen is dat hij christen 'zou worden'.

En denk je dat dat een discussie punt wordt in de relatie over de jaren heen?
Ja.

En wat dan met trouwen in de kerk? Wil je dit dan absoluut wel of absoluut niet? En wat als je partner dat anders ziet?
Of de opvoeding van jullie kinderen? Als jullie beide gelovig zijn? Krijgen jullie kinderen dan automatisch een gelovige opvoeding? En wat als de ene zo'n opvoeding wel wilt en de andere niet, omdat de een wel gelooft en de andere niet?

Haha volgens mij is mijn stukje wel duidelijk. Het is een stuk handiger dat wij allebei 'ongelovig' zijn.

Zelf geloof ik wel, mijn man gelooft niet. Voor ons is dit nooit een probleem geweest.
Nou ben ik ook geen kerkganger en man is niet heel hard atheïst oid. Het is denk ik net hoe je hier zelf in staat en hoe je zelf met het geloof omgaat. Ik denk dat als de een heel gelovig en kerkelijk is en zich ook aan bepaalde regels houdt, dit best lastig kan zijn voor iemand die niet gelooft. Dat dit zelfs wel tussen die twee in zou kunnen komen staan. Voor ons zie ik dat probleem niet, omdat het geloof iets van mij is, iets waar ik kracht en steun uit haal. Hij ervaart dit niet zo, maar voor mij hoeft dit ook niet, als we elkaar hier maar vrij in laten/

We zijn afgelopen zomer getrouwd en ik heb altijd gezegd dat ik graag in de kerk wilde trouwen. Aangezien ik er echter bijna nooit naar toe ga en vriend dus al helemaal niet, hebben we besloten om dit toch niet te doen. Voor mij was God er wel bij en ik heb daar wel een momentje voor gepakt.

Als we kindjes krijgen, wil ik trouwens wel dat ze naar een christelijke school gaan. Ze mogen uiteindelijk natuurlijk zelf kiezen wat ze met het geloof doen, maar ik wil graag dat ze wel een basis hebben. Dat ze weten waar ze het over hebben als het over geloof gaat. Ik heb aan mijn man en zijn vrienden gemerkt dat juist het feit dat ze niks, maar dan ook echt letterlijk niks wisten van het geloof, ervoor zorgde dat ze er soms heel hard in stonden en echt belachelijke uitspraken deden. Nu hij door mij meer van het geloof weet, is dat echt veranderd.

Ik heb jaren geleden een korte relatie gehad met een jongen die (toen nog) zwaar gelovig was. Hij kwam uit een dorpje in de bible belt. Ik weet niet meer welk geloof precies, maar hij mocht bijvoorbeeld op zondag niks doen en hij was tegen seks voor het huwelijk. Ik heb respect voor ieders geloof, maar het paste niet bij mij. Die relatie heeft niet lang geduurd. We zijn overigens goede vrienden gebleven en ik ben afgelopen zomer op zijn bruiloft geweest, hij is getrouwd met een meisje dat niet gelovig is en hij is door de jaren heen ook een stuk minder streng geworden in hoe hij het geloof naleeft.

Ik weet dus niet of ik een relatie zou kunnen hebben met iemand die streng gelovig is. Ik laat iedereen in zijn waarde, maar als iemands ideeën over samenleven, toekomst, kinderen enzo, zo haaks staan op de mijne, dan denk ik niet dat het gaat werken.

Geloof en Milou gaan niet samen

Ik had vroeger ooit een gelovig vriendje en alles moest stiekem en deed hij ook stiekem.
Ik vond het vreselijk hypocriet.

-

Ik heb nu een relatie met iemand die ook niet in God gelooft en ik moet zeggen dat dat me veel beter bevalt. Mijn ex geloofde wel een beetje en over sommige dingen hadden we echt discussies. Ik vind het wel echt heel knap als 2 mensen samenleven en er zo'n verschil zit in geloof. Ik zou het denk ik niet kunnen (en willen). Ik ben te nuchter om echt in een God te geloven, ben veel praktischer en wetenschappelijker ingesteld.

-

Hoe zie jij dat voor je?
Ik heb een vriend die net als ik niet gelovig is.

Is dat een belangrijk punt?
Ja en nee. Als hij het geen probleem vind dat ik niet geloof en mij niet probeert te overtuigen van zijn geloof hoeft dat op zich geen probleem te zijn. Alhoewel ik, als ik heel eerlijk ben, een niet gelovige (denk ik) beter bij mij past maar dat kan ik natuurlijk nooit met 100% zekerheid zeggen. Ik vind het wel fijn dat we er hetzelfde over denken.


Zou jij als gelovige een relatie kunnen hebben met een niet gelovige? Of omgekeerd?
Zoals ik hierboven al zeg misschien wel, misschien niet. Ik denk dat het toch een heikel punt kan worden als de één de ander probeert te overtuigen dan werkt het niet maar ik zie ook vaak genoeg dat het wel werkt maar aan de andere kant heb ik ook vaak genoeg gezien dat het niet werkt. Of het voor mij persoonlijk werkt weet ik niet, ik heb het niet meegemaakt. Ik denk dat het vooral met respect voor elkaar te maken heeft. Ik zou denk ik best met een gelovige samen kunnen zijn want over het algemeen heb ik dezelfde normen en waarden maar ik geloof gewoon niet specifiek in een god, verder verschillen we volgens mij niet heel veel.

En denk je dat dat een discussie punt wordt in de relatie over de jaren heen?
Dat ligt geheel aan de andere persoon. Als hij respecteert dat ik niet geloof dan kan het werken. Als hij dat niet respecteert (omdat ik wel zou respecteren dat hij wel gelooft) dan gaat het niet werken. Als hij het type is dat alles op de "wil van god" af schuift dan kunnen we nog best een discussie krijgen maar ook dan ligt het weer aan "op welke manier" dat een probleem zal zijn. Ik heb bijvoorbeeld een collega die mijn manier van denken fout vind. Prima maar als er zo gedacht wordt over mijn manier van denken dan werkt het naar mijn mening niet. Als je zelf van iets overtuigd bent maar ieder andere manier ook respecteert komen wel al een eindje verder.


En wat dan met trouwen in de kerk? Wil je dit dan absoluut wel of absoluut niet? En wat als je partner dat anders ziet?
Voor mij hoeft dat niet maar als dat echt een grote waarde zou hebben voor mijn vriend wil ik dat best doen.

Of de opvoeding van jullie kinderen?
Die moet in mijn geval open en vrijblijvend zijn. Iedereen heeft een eigen keus, ook in het geloof. Je mag er best wat over meegeven en uitleggen maar het moet je niet opgedrongen worden.

Als jullie beide gelovig zijn? Krijgen jullie kinderen dan automatisch een gelovige opvoeding?
Wij zijn niet gelovig maar zullen ons kind (eventueel later kinderen) wel meegeven dat er mensen zijn die geloven en wat die geloven in houden, voor zover dat bij ons bekend is. Ik vind het namelijk belangrijk dat mijn kind(eren) wel weten wat er speelt in de wereld

En wat als de ene zo'n opvoeding wel wilt en de andere niet, omdat de een wel gelooft en de andere niet?
Daar is als het goed is al voordat er aan kind(eren) begonnen word over gesproken en als dat niet op één lijn zit dan moet dat of goed worden uitgesproken of we passen toch niet bij elkaar. Mocht ik er toch echt pas later achter komen dan moet er een "gulden middenweg" gevonden worden want ik ga daar niet geheel op inleveren. Ik wil dat mijn kinderen opgevoed worden met enerzijds de kennis over het geloof maar anderzijds ook de keuze die zij zelf hebben hierin.

Fijn om alle ervaringen te lezen. Als ik het zo kort samenvat dan lees ik vooral dat het allemaal niets uitmaak, zolang je maar respect hebt voor elkaar, je niet jezelf hoeft te veranderen, kiest voor wat echt belangrijk is en een middenweg vindt qua kinderen.

Zo zie ik het inderdaad ook. Nu is mijn vriend sowieso een makkelijke en hij is het er niet helemaal mee eens dat ik bijvoorbeeld graag "onze kinderen" wil laten dopen, maar hij snapt het wel. En aan de andere kant zal ik hem met kerst niet meeslepen naar een kerk kan ook prima zonder hem gaan natuurlijk, want dat deed ik voorheen ook toen ik hem niet kende haha.

Verder levert het gelukkig ook geen problemen op. Was meer benieuwd naar alle ervaringen.

Hoe zie jij dat voor je?

Niet denk ik.. Ik geloof totaal niet dus dat zou denk ik nooit werken.

Is dat een belangrijk punt?
Ik denk het wel. In allerlei gesprekken over god/ de bijbel etc zit ik echt niet te wachten.

Zou jij als gelovige een relatie kunnen hebben met een niet gelovige? Of omgekeerd?
Nee ik denk niet dat ik met een gelovig iemand een relatie zou kunnen hebben.

En denk je dat dat een discussie punt wordt in de relatie over de jaren heen?
Dat zou ik nooit halen met zo iemand denk ik;)
En wat dan met trouwen in de kerk? Wil je dit dan absoluut wel of absoluut niet? En wat als je partner dat anders ziet?
Ik heb altijd wel gezegd dat ik de sfeer van in een kerk trouwen erg mooi vind. Die verhalen/ liederen etc over god hoeven voor mij totaal niet. En aangezien ik niet gedoopt oid ben heb ik ook niet in de kerk kunnen trouwen. Was ook wel raar geweest denk ik.

Of de opvoeding van jullie kinderen? Als jullie beide gelovig zijn? Krijgen jullie kinderen dan automatisch een gelovige opvoeding? En wat als de ene zo'n opvoeding wel wilt en de andere niet, omdat de een wel gelooft en de andere niet?
Ik laat mijn kinderen vrij in wat zij geloven.

Mijn vriend was al gelovig toen ik hem leerde kennen. Ikzelf was daar niet mee bezig, maar een paar weken geleden heb ik een kinderbijbel gekocht voor mijn dochter en daar zijn we elke avond samen in gaan lezen. Nu ben ik me er meer in gaan verdiepen en sta ik er wel achter.

Het is overigens nooit een taboe geweest in onze relatie. Hij heeft me daar altijd helemaal vrij in gelaten en ik respecteer(de) zijn mening en geloof.