Ik had inderdaad je laatste stukje na die smiley niet goed gelezen. Excuses.

Het ging mij om struisvogelpolitiek en dat sociale stukje van je.

En de tijd voor het digitale tijdperk lijkt mij soms dus heerlijk, niet van alles op de hoogte zijn. Maar daar zijn we niet meer.

Kan gebeuren dat je iets over het hoofd zag.

Ik moet er persoonlijk niet aan denken dat ik niet op de hoogte zou zijn van bijv. Ebola. Het breidt zich steeds verder uit naar het Westen en heeft ingrijpende gevolgen voor de gehele samenleving. Daar wil ik wel graag van op de hoogte zijn. Ook zou ik het bijzonder onprettig vinden dat ik me op plekken zou bevinden, waar op bepaalde dagen/bij bepaalde evenementen het risico groter is op een terroristische aanslag, dat ik dat niet zou weten op voorhand en ik zelf niet de weloverwogen keus kan maken om al dan niet hierbij aanwezig te zijn. Dit is wel een wereld waarin we nu leven en lang niet altijd is deze wereld even veilig en mooi, maar dat weet ik liever dan dat ik op een dag heel onaangenaam word verrast.

Ik herken het. Bij mij is het begonnen sinds de geboorte van mijn oudste zoon.
Ik ben bang om dood te gaan en vind de ontwikkelingen in de wereld angstig.
Ik blijf het echter wel volgen. Niet precies weten wat er gaande is, vind ik ook weer angstig

Zelf ben ik iemand die heel erg bezig is met het relativeren van... Ik maak mijzelf dan ook niet snel druk over het nieuws van ebola patiënten, mensen in mijn omgeving ((die ik (amper) ken)) die overlijden aan bepaalde ziekten. Uiteraard leef ik wel mee met de betrokkenen maar ik lig er zelf (gelukkig) niet wakker van. Ik kijk ook altijd het nieuws en dat grijpt mij niet extreem aan. Natuurlijk vind ik het erg voor de mensen, de familieleden of partners, of anderen die bekenden verliezen maar niet in die hoedanigheid dat ik er zelf last van heb.

Persoonlijk heb ik het idee dat als een bepaalde ziekte of iets anders ernstigs jou in je directe nabijheid overkomt dat het lijkt alsof de hele wereld erover spreekt. (voorbeeld: toen mijn moeder kanker had, hoorde ik dat woord overal: op straat, op de radio, de televisie, in de dagelijkse gesprekken, als iets je raakt, merk je het sneller op naar mijn mening). Maar bang? nee dat ben ik niet, ik leef vandaag en ik wil mijn niet laten leven, zeker niet door de media.

Ik volg de actualititeiten wel maar ik kijk niet meer dagelijks naar het nieuws. De ellende volgt zich achter elkaar op en ik heb soms geen zin om daar naar te kijken.
Ik vind het vreemd om dat als Struisvogelpolitiek te zien want ik onderken dat het er is, alleen ik kies er voor daar niet dagelijks naar te kijken.

Ik baseer me op wat er in de OP stond en heb geen onderscheid gemaakt tussen het medium en frequentie. Dus dan kom je bij geen nieuws willen volgen uit bij struisvogelpolitiek, toch?

ik mijd sommige nieuwsonderwerpen ook wel, zo vond ik dat de onthoofdingen door IS wel heel expliciet gebracht werden met teveel details en veel beelden van de persoon die onthoofd werd. ik weet wat er speelt en z expliciet hoef ik het niet te weten. Dan zap ik inderdaad wel eens verder, zeker als de kinderen ook meekijken.

Ik vermijd het nieuws wél, omdat ik er ook (behoorlijk) angstig van word en ik het niet dusdanig belangrijk vind om op de hoogte te zijn van het nieuws als het mij alleen maar negativiteit oplevert. En ja, dat betekent dat ik vaak niet mee kan praten over actualiteiten, maar ik heb dat zelf nooit als iets slechts, raars of wat dan ook ervaren.

Het nieuws niet volgen en verhalen vermijden is niet reëel en onuitvoerbaar voor mij. Ik vind het nieuws in algemene zin en de verhalen van de medemens veel te interessant om deze te weren. Maar toen ik dit topic schreef, vroeg ik me af of het weren een oplossing zou kunnen zijn van dat AAAAAHH gevoel.

En al weet ik dat ik niet alles op mezelf moet betrekken, soms overstijgt dit angstgevoel het relativeren. Om het vervolgens weer weg te stoppen en weer verder te gaan met relativeren. Ik vind dit gewoon lastig om mee om te gaan. Ik maak mezelf overigens niet belangrijker of iets dergelijks hoor want als iemand zijn of haar verhaal bij mij doet dan leef ik mee en draait het echt om die persoon. Ik kan intens verdrietig of gelukkig zijn door het verdriet van een ander. Het is alleen dat ik altijd na zo’n gesprek bij mezelf denk, wat als (een van) ons dat overkomt en dan komt “dat gevoel” weer.

Bedankt voor jullie reacties!