Echt zo rot Bay!
sterkte en probeer er misschien toch over te praten, anders loopt je jezelf dadelijk voorbij.

heel veel sterkte, wat verdrietig

Ik heb wel ervaringen met miskramen, maar niet met curretage.
Ik heb toen besloten om voor pillen te gaan omdat een curretage toch weer een ingreep is.

Iedereen bedankt voor de lieve reacties!

Zora, ik denk niet dat het ene verdrietiger is dan het andere. Hoewel mijn eerste miskraam wel spontaan was (en het toen al met vijf weken mis is gegaan) heeft dat ook impact gehad. Maar na twee keer een kloppend hartje te hebben gezien ineens te horen krijgen dat het kindje niet meer leeft en daar nog mee rond blijven lopen is toch wel ondraaglijk (voor mij dan) en in dat opzicht maakt dat het wel heftiger. Het blijft hoe dan ook ontzettend verdrietig. Sorry als ik me stom uitdruk. Hoeveel miskramen heb jij nu gehad? Het is voor jou ook niet makkelijk! Hebben jullie ook onderzoek laten doen naar (een) mogelijke oorza(a)k(en)?

SarahKey, ik heb de pillen bewust niet gekozen omdat ik het niet aankon zelf het kindje op te moeten vangen, laat staan door de wc spoelen. Bij alleen de gedachte werd ik al misselijk, vandaar de keuze voor curettage. Was bij jou alles wel goed gegaan? Je was toch vrij snel na je laatste miskraam weer zwanger?

Ik vind dat je je helemaal niet stom uitdrukt hoor! Het lijkt me zo moeilijk na een paar goede echo,s.
Ik heb geen ervaring met curettage maar ik werd 4 weken na m'n miskraam weer ongesteld .ik heb na de miskraam nog 4 dagen gevloeid maar niet echt heel heftig. Menstruatie is net klaar dus geen idee wanneer ik weer zwanger mag worden.

Nee joh, je drukt je helemaal niet stom uit. Je kunt verdriet ook niet met verdriet vergelijken, en het is allemaal zo ontzettend gevoelig... Wat betreft het weten dat het niet goed zit heb ik wel ervaring, dat wachten is echt heel erg. Je voelt je net een tikkende tijdbom, zeker inderdaad als je het hartje al gezien hebt, en weet dat het niet helemaal goed meer gaat bijvoorbeeld. Ik heb nu 3 miskramen gehad, en ik weet dat ik een chromosoomafwijking heb sinds dit voorjaar. Ik heb een heel grote kans op miskramen maar de kans is ook zeker aanwezig dat het een keer net een goede zwangerschap is. Het is een soort loterij, zo voelt het.

Ik hoop dat je je elke dag weer een stapje beter voelt, maar het is best moeilijk he..

Bay, je drukt je helemaal niet stom uit hoor. Ik heb hetzelfde gehad. Ik heb bij al mijn miskramen hartactie gezien, maar de eerste en de laatste keer waren er al aanwijzingen dat het mogelijk niet goed zou zijn. De tweede keer daarentegen had ik drie keer een prachtige echo gehad, met de laatste keer een mooi, spartelend kindje. De termijnecho was goed, de kraamzorg was geregeld, de 20-weken echo stond gepland. En met 15 weken was er opeens niks meer. Die miskraam heeft er veel meer ingehakt dan de andere twee.

Ik vond de gedachte om rond te blijven lopen met een levenloos kindje ook ondraaglijk. Al wilde ik niet meer meteen voor een curettage gaan, omdat ik dat te bruut vond. Af en toe blader ik dit nog eens door.

Ik vind ook niet dat je je raar uitdrukt.
De miskraam voor Siem heeft er bij ons ook erg in gehakt omdat we ook eerst een goede echo hadden gehad.
We gingen zo naief naar de tweede echo die toen mis was. Ook al had ik ergens al wel een voorgevoel, dat drukte ik toen wel weg. Ik ben, helaas, nooit meer zo naief naar een echo gegaan.
Met de pillen is toen alles goed weggegaan, wij vonden het juist fijn om thuis ons 'kindje'' op te vangen en zo afscheid te kunnen nemen. Maar ik snap ook dat je dat juist helemaal niet wilt.
Ik werd toen na 4 maanden weer zwanger.
Voor Dian ook een miskraam gehad maar toen werd ik een week later 'gewoon' ongesteld. 1 keer ongesteld geweest daarna en toen weer zwanger. Je bent meer vruchtbaarder na een miskraam zeggen ze.

Nogmaals heel veel sterkte

Ik vind het fijn dat jullie er zo open over zijn, dat maakt het wat laagdrempeliger voor mij. Af en toe voel ik me een aansteller als ik ineens in huilen uitbarst bij de gedachte aan het kindje dat niet komt. Van de week kreeg ik een mailtje over het vrijgezellenfeestje van een vriendin, dat feestje is 2 mei. De uitgerekende datum. Bam! Dat komt keihard binnen. Mijn schoonvader had het van de week over 'de baby van zwager en schoonzus' en toen werd ik boos en verdrietig. Dat gevoel dat jij omschreef, Figaro, dat had ik. Hoe durfde hij over hun baby te beginnen terwijl ik net mijn dode baby weg heb laten halen? Ik wil zo snel mogelijk weer zwanger worden, maar wat nou als het een obsessie wordt? Straks sla ik door, en ik was er al zo mee bezig. Aan de andere kant kan ik die wens voor een tweede kindje, die er al bijna 4 jaar is, niet zomaar aan de kant schuiven.

Figaro, ik kan me bijna niet voorstellen hoe je je moet voelen als je denkt dat eindelijk dat kindje gaat komen, dat alles geregeld is en dat met 15 weken alsnog je wereld instort, maar ik kan me wel voorstellen dat deze miskraam er het meeste heeft ingehakt. Door jouw verhaal houd ik wel hoop trouwens, hoe gek dat misschien ook klinkt.

SarahKey, ik hoor inderdaad vaker dat je na een miskraam meer vruchtbaar bent. Na de vorige miskraam was dat helaas niet zo, ik hoop nu wel! Ik herken het wel van het naïef naar een echo gaan, wij hadden al twee keer een kloppend hartje gezien dus het moest nou toch gewoon goed zitten? We zouden weer te horen krijgen hoelang ik precies in verwachting was en wat nou echt de uitgerekende datum zou zijn. En dan hoor je ineens de woorden die je nooit wil horen: 'Ik heb geen goed nieuws voor jullie.' Volgens mij gaan wij ook inderdaad nooit meer zo nonchalant naar een echo, ik denk dat we altijd rekening zullen houden met slecht nieuws.

Zora, wat heftig dat gebleken is dat jij een chromosoomafwijking hebt. 'Moeten' jullie nu net zo lang proberen tot jullie een keer een gezond kindje krijgen? Dat is in ieder geval wel wat de fertiliteitsarts mij vertelde voor het geval er bij ons ook een afwijking gevonden wordt. Hebben jullie ook echt twee maanden op de uitslag moeten wachten?

Sorry voor de overload aan vragen.

Ik kan me voorstellen dat je bang bent een beetje obsessief te worden. Dit is denk ik ook niet de tijd daar bang voor te zijn hooor... eerst maar even rustig deze zwangerschap proberen te verwerken, en voorzichtig weer hoop proberen te krijgen. Als je weer hoop krijgt, maar daarnaast ook nog oprecht blij kunt zijn, kunt lachen, kunt genieten van andere (kleine) dingetjes, dan ben je echt niet obsessief hoor. Een kinderwens is gewoon alles absorberend, maar zolang je nog een beetje normaal kunt nadenken en functioneren denk ik niet dat je je erg zorgen hoeft te maken

Wij waren inderdaad erg geschrokken dat ik niet zomaar miskramen kreeg. Mijn ouders zijn vervolgens ook onderzocht en bleken het (helaas) beide niet te hebben. De uitslag heeft bij ons niet 2 maanden op zich laten wachten, ik weet het niet meer precies maar het was eerder een paar weken. Wij zijn, vinden wij, niet goed begeleid in het ZH, dus ik weet eigenlijk niet wat zij ons zouden adviseren, maar de opties zijn idd zelf proberen tot je wel een keer een goed eitje treft, of tot je een nieuwe miskraam niet meer aankan. Andere optie is IVF+ embryoselectie. Voorlopig kijken we zelf nog even hoe ver we komen

...

Zora, wat jammer dat je niet goed begeleid bent in het ziekenhuis. Het is juist zo belangrijk te weten waar je aan toe bent als je weet dat je een dergelijke afwijking hebt. Wij kregen inderdaad ook te horen dat we moeten blijven proberen, en de andere optie is inderdaad IVF + embryoselectie. Ik vind jou vrij nuchter overkomen, ik hoop dat ik er ook zo in kan staan. Eerst maar eens die uitslag afwachten, zou mooi zijn als die uitslag er is bij de nacontrole bij de gynaecoloog, dat is 10 november. We hebben 1 oktober bloed laten prikken, dus we zijn dan 6 weken verder. Goede kans dat de uitslag er dan wel is. Ik hoop in ieder geval dat er bij ons niks uitkomt, dat betekent dan wel dat we twee keer pech gehad hebben, maar geeft me wel hoop om door te gaan. Daar komt bij dat we al een gezond kind hebben, dus het is wel mogelijk.

Hoop houden is altijd goed Bay!

Ik hield me altijd vast aan de gedachte dat ik al een gezonde dochter op de wereld had gezet. Mijn lichaam had al bewezen een zwangerschap uit te kunnen dragen. Toch ging ik me na de derde keer wel afvragen of ik nu één keer heel veel geluk heb gehad, of drie keer domme pech. Wat jij dus ook al tegen Zora zegt.

Ik vind het zo verdrietig voor je Bay! Het is juist goed om er over te praten. Ik heb het dan wel met eigen keuze weg laten halen (hoewel mijn baarmoedermond al open stond, en ook 2 goede echo's) omdat ik mijn ex echt niet meer in mijn leven wilde, toch ben ik heel verdrietig geweest. En toen een vriendin dicht bij me zwanger bleek, was dat ook wel even slikken. Ik heb toen heel eerlijk aan haar aangegeven dat ik het er wel even moeilijk mee had en ze reageerde zo lief!! De druk is er dan ook af voor mij, het ligt op tafel en als het me verdrietig maakt kan ze me troosten. Dus ook dat kan ik je zeker aanraden: praat erover. Ik kan nu ook echt beter van haar zwangerschap genieten, ik gun het haar zo. En ik gun het jou ook!! Dikke knuffel meis!