15 Okt 2014 22:49 door Biechtje
Ik zou graag jullie advies willen over het volgende.
Vandaag kwam een monteur voor de jaarlijkse controle van de CV-ketel. Omdat ik halverwege de ochtend moest werken, was mijn moeder er ook. Ik heb een handje gegeven, verwezen naar de zolder en toen ben ik gaan werken.
Mam belde even later op en gaf aan dat de monteur had gevraagd of ik vrijgezel was. Hij had zijn naam achtergelaten. Als mijn relatie uit zou gaan dan zou hij me graag beter leren kennen. Ik heb hier even om gelachen en ben verder gegaan met mijn werk. Moet eerlijk zijn dat het stiekem ook mijn ego streelde.
Even later zag ik dat ik gemiste (privénummer) oproepen had. Omdat ik aan het solliciteren ben dacht ik dat ik misschien wel ergens werd uitgenodigd, niet dus. Het bleek de monteur te zijn die een schroevendraaier was vergeten op zolder.
Deze zou hij komen halen als ik thuis was van mijn werk. Bij thuiskomst heb ik op zolder gekeken maar ik zag geen schroevendraaier. Naïef als ik ben dacht ik dat ie dan misschien ergens anders lag, achteraf echt stom. Toen hij kwam en zijn schroevendraaier naar eigen zeggen wel gevonden had, bleef hij drentelen. Ik heb toen aangegeven dat ik ging koken omdat ik zo weg moest en dus haast had, dit met de bedoeling dat hij weg zou gaan. Hij gaf toen aan dat hij wel mee wilde eten of aan wilde schuiven. Hierop heb ik geantwoord dat mijn vriend hier niet blij mee zou zijn. Hij vond dat jammer en vroeg me of mijn moeder me had verteld dat hij me graag beter wilde leren kennen. Ook hierop heb ik weer geantwoord dat ik een vriend heb en toen ben ik de gang in gelopen. Hij zei twee keer dat ik er maar over na moest denken en dat ik aan hem moest denken als het uit zou gaan. Gezegd dat dat niet zou gebeuren.
Vervolgens draait hij zich om en wil hij me zoenen. Ik heb mijn handen voor me gehouden om hem tegen te houden en weer aangegeven dat ik dit niet wilde en dat ik een vriend heb. Hij bood zijn excuses aan en liep verder. Toen hij buiten stond herhaalde hij weer dat ik er over na moest denken.
Ik voel me zo'n sukkel. Als ik eraan terug denk vind ik dat ik heel anders had moeten reageren en veel duidelijker had moeten zijn. Mijn vriend en vader vinden dat ik de organisatie waar hij voor werk moet bellen om een klacht in te dienen. Mijn moeder geeft aan dat het volgens haar liefde op het eerste gezicht was en dat het een wanhoopsdaad kan zijn. Zij zou er niets mee doen. Aan de ene kant ben ik het met mijn vader en vriend eens, maar aan de andere kant heb ik ook medelijden met deze man. Stel dat hij ontslagen zou worden dan voel ik me schuldig.
Wat ik wel geleerd heb, is dat ik nog duidelijker moet zijn en niet zo lief/aardig moet reageren op zo'n moment.
Wat zouden jullie doen? De organisatie bellen of het erbij laten?