Ik was niet jaloers, omdat ik het persoonlijk verwerpelijk vind, zelf zou ik dan ook niet kunnen genieten van zo'n reisje op kosten van de gemeenschap. Maar krijg er wel een naar gevoel bij, ja dat wel.

Owja, want mensen die chronisch ziek zijn moeten immers hele dagen op bed blijven liggen en mogen vooral niet buiten komen he.

Maar het feit dat iemand een Wajong-uitkering krijgt en gaat shoppen in New York, wil niet zeggen dat diegene die Wajong-uitkering 'dus' onrechtmatig heeft gekregen. Niet kunnen werken wil niet zeggen dat je ook nooit ergens heen kan, en misschien kregen ze dat reisje wel van hun ouders of hadden ze keihard gespaard. Mensen met een Wajonguitkering hoeven niet hun leven lang op een houtje te bijten zonder leuke dingen te doen.

luisa: ik zou het zeker wel overwegen om hier melding van te maken, want rijker dan dat hoef je je niet te rekenen. De gemeente beslist op basis daarvan of ze een huisbezoek gaan doen. Bij mij zou de overweging alleen ertoe leiden dat ik het niet zou melden, omdat ik het niet zie als mijn verantwoordelijkheid bij iemand waar ik niets mee te maken heb, dus idd bijv. de buurman o.i.d. Maar in het geval van dit Biechtje vind ik het ook domweg niet zo slim, als ze daarmee een reële kans loopt dat zij nog meer gezeik met deze persoon krijgt dan nu al het geval is.

Er zijn ook genoeg mensen met bijstand die zwart bijverdienen. Voel ik me ook niet geroepen daar melding van te maken. Als je wordt betrapt door de gemeente hierop, heb je een flinke boete te pakken en dit Biechtje heeft ook een probleem als de gemeente nu weet dat wel degelijk een gezamenlijk huishouden wordt gevoerd. Vroeg of laat komt zoiets vaak wel uit en zo niet, vind ik dat natuurlijk oneerlijk en moreel verwerpelijk, maar meer ook niet.

Ik vind het lastig te zeggen of ik iemand zou aangeven. Ik heb er zelf wel over nagedacht, omdat ik het zo oneerlijk vond, dat ik hard werk voor mijn geld en net teveel verdien voor subsidies, terwijl anderen op een oneerlijke manier gewoon aan geld kwamen.

Het stel wat ik kende woonde samen, maar hij stond alleen ingeschreven, want dan kregen ze huursubsidie (zij stond bij haar ouders ingeschreven). Hij zat in de ziektewet wegens lichamelijke klachten en ondertussen deden ze wel aan meubelrestauratie, wat hij allemaal uitvoerde (en dat was dus ook behoorlijk lichamelijk werk). Ze hadden zoveel werk dat ze een eigen bedrijfje op gingen starten, maar niet geregistreerd via de KVK, dus belasting betalen deden ze niet.

Ik vond die personen ook niet zo leuk en ik vond dit zo'n misbruik maken van het systeem in Nederland, waardoor ik wel heb getwijfeld om ze aan te geven. Wat mij heeft tegen gehouden is het gevoel van verklikken en het idee dat ik degene ben die alles heeft veroorzaakt. Ook het feit dat anderen er achter kunnen komen, zou ik inderdaad niet prettig vinden.
Ik had altijd gehoopt dat iemand anders ze nog aan had gegeven, maar helaas. Nu is de situatie wel veranderd, maar ze hebben zo een paar jaar geleefd en heel wat geld ontvangen hiervan.

Zijn de gevolgen heel groot voor jou of voor haar als je haar aangeeft? Heb jij er voordeel van als ze aangegeven wordt? Als iemand je het leven (zonder heel aanwijsbare redenen) zuur maakt, dan zou ik denk ik wel wraakgevoelens hebben, uiteraard afhankelijk van de situatie.

Ik voel me ongelukkig en weet niet wat het is. Een paar jaar terug was ik zwaar depressief en dat is beter geworden met hulp van een psychotherapeut. Ik was somber en huilde veel, dacht aan allemaal nare dingen en heb een zelfmoordpoging willen doen maar had me niet goed voorbereidt en werd betrapt.

Nu voel ik me weer slecht en wil ik graag dood maar wordt ik soms ook wel vrolijk op een dag. De ene psycholoog zegt dat ik weer depressief ben en de andere psycholoog zegt dat het niet een depressie was maar uit balans. Voelt een depressie altijd gelijk? Ik bedoel daarmee of je hele grote veranderingen kan hebben in je klachten als je in 2009 depressief bent geweest en nu vergelijkbare klachten hebt maar niet zo erg als de vorige keer. Psycholoog 1 zegt dat er verschillende depressies zijn en psycholoog 2 zegt dat een persoon die vaker depressief is wel hetzelfde patroon van klachten heeft. Ze legde uit dat de klachten bij een depressie bij alle mensen verschillend kunnen zijn, maar dat dezelfde persoon vaak wel dezelfde klachten heeft en ik weet niet wat bij mij nou klopt.

Ik leg het lastig uit misschien. Vindt het moeilijk te beschrijven en hoop dat jullie mijn vraag snappen...

Laatste Biechtje: wat is je vraag? Ik ben depressief geweest en nog heb ik dagen die niet fijn zijn. Ik kan het nu wel analyseren en soms relateren waarom het zo is. En soms niet..dan probeer ik maar de accepteren dat die mindere dagen er bijhoren en ik me er niet druk om hoef te maken omdat ze ook weer gaan. Of ik deel het met iemand. Erover praten helpt mij ook, juist omdat die ander dan (en dat helpt bij mij wel) zegt dat ik miep ;-)

Hoi Jip. Mijn vraag is als je nu een slechte dag hebt of slechte dagen hebt, of dat net zo voelt als toen je depressief was? Ik heb veel slechte dagen maar ook vrolijke dagen en ik had alleen maar slechte dagen toen de psychotherapeut mij in 2009 vertelde dat ik depressief was. Kan het zich nu anders uiten maar nog steeds een depressie zijn of moet ik dan dezelfde klachten hebben als 5 jaar terug? Is een depressie bij een persoon altijd hetzelfde of kan het per depressie maar wel bij dezelfde persoon verschillen? Is mijn vraag nu duidelijker?

Ik heb sinds mijn 12e depressies en er zitten wel degelijk gradaties in een depressie. Op zich is het gevoel en zijn de klachten wel altijd hetzelfde. Ik ervaar ook echt geen goeie dagen als ik depressief ben, hooguit wat betere momenten op een dag. Misschien zit je tegen een depressie aan op dit moment? Dat kan natuurlijk.

Ah, ik denk dat mijn slechte dagen 'gewoon' slechte dagen zijn, omdat ik me de dag erna alweer beter voel. Ik voel me dan dus niet hetzelfde als toen ik depressief was. Toen ik depressief was waren die slechte dagen elke dag slechte dagen, hoewel ik ook best vrolijk kon zijn. Maar een mineurstemming overheersde.

Ik heb net in een woedeaanval de hele ontbijtzooi op de grond gegooid. Nu zit alles er onder en word ik een soort van wakker en denk ik: what the hell... nu voel ik me trillerig en verdrietig. Ik ben alleen thuis. Zal zo de troep opruimen.

Waarom was je zo boos dan? Komt dit vaker voor? Misschien tijd voor een cursus anger management?

Lijkt me een beetje snel om al met zo'n advies te komen, gezien we geen glimp van de achtergrond hebben opgevangen. Biechtje, ben jij het stemmingbiechtje, of is dit een andere situatie? Waar kwam je woede vanochtend vandaan? Ga even lekker een stukje wandelen, zodat je het beter kunt plaatsen. Heb je daar tijd voor?

Sorry, maar ik vind een woedeaanval waarbij je de tafel omgooit en daarna weer tot bewustzijn komt, toch wel vrij heftig. Stel dat er op dat moment een kind in de kamer is, of een andere volwassene, waar zal de woede zich dan naar richten?

Joh Nougat, tafel omgegooid? Kind in de kamer? Ze had het over de ontbijtzooi (m.i. dingen die er OP de tafel staan) en dat ze alleen thuis was.

Ik ben het wel met je eens dat het niet goed klinkt en ben ook benieuwd wat er achter zit. Waarop en waarom ben je zo kwaad biechtje? Gebeurt dit vaker? Ik hoop dat je na deze aanval dingen weer wat helderder ziet en op een andere manier je boosheid kunt verminderen.

De hele ontbijtzooi omgooien, als ik wakker zou worden, na zoiets dan zou ik zeker wel schrikken en hulp zoeken, ja. Lijkt me heel angstig voor jezelf en je omgeving als je zulke uitbarstingen hebt.

Je weet niet eens hoe 'de hele ontbijtzooi' eruit ziet, misschien is het wel een lege melkbeker en een pak hagelslag.

Wauw, als een psycholoog na 2 zinnen al een conclusie zou kunnen hebben dan zouden deze volleerde mensen toch onwijs veel tijd over hebben voortaan.

Ik vind ook een melkbeker en een pak hagelslag omgooien in een vlaag van woede al heel ver gaan. En ja, ik zou hulp zoeken als ik dit soort woede aanvallen zou hebben. Kun je het gaan ridiculiseren, maar ik vind het wel ernstig als je de controle over jezelf zo verliest. Dit keer in het misschien een pak hagelslag dat door de kamer vliegt, maar waar zal je woede zich de volgende keer op richten? Je hebt jezelf niet meer in de hand, dus ja: zoek hulp! En nee, ik ben geen psycholoog, daarom adviseer ik ook contact op te nemen met professionele hulpverlening. Misschien blijkt het inderdaad mee te vallen, maar het komt op mij ernstig genoeg over om hiervoor hulp te zoeken.

Natuurlijk vind jij dat. Ik had ook niet anders verwacht.

Ach, ik heb ook wel eens een asbak door de kamer gesmeten, een afstandsbediening en een trap tegen een kastdeurtje. Die fase is inmiddels voorbij, niks aan het handje met mij.

Ze voelt zich trillerig en verdrietig. Maar nee hoor, niks aan het handje inderdaad. Goh...

FACEPALM!

Daar gaat het jou niet om, jij wil haar vooral inwrijven dat het raar is dat ze haar ontbijtboel heeft omgegooid. Dat ze 'anger management' nodig heeft.