Moet het even van me af typen!

M'n broertje van 16 heeft sinds een jaar of 3 last van z'n borst en hart. 'Echte' hartproblemen heeft-ie niet, maar wel snel kortademig en benauwd. Hij werkt sinds anderhalve maand in 't zelfde bedrijf als ik; ik in de kantine, hij bij entree op zondag. Vanmiddag kwam mijn collega, zijn leidinggevende, binnen met 'Oh.. Je bent.. niet gebeld?..'

Daarna liet ze de bom vallen 'Er is een ambulance onderweg voor Dylan.' Achteraf vond ze het zelf ook niet de beste aanpak... Maar het was voor mij genoeg om te panieken. Ik ben gaan rennen naar de locatie waar m'n broertje stond (inmiddels lag) en toen ik daar aan kwam, moest ik zó hard huilen. M'n babybroertje lag met een vertrokken gezicht op de grond naar z'n hart te grijpen en haalde moeilijk adem. EHBO was al aanwezig en paar minuten later kwam er een ambulancemedewerker binnen die hem gelijk behandelde.

Gelukkig was z'n hart in orde, net als z'n bloeddruk en kreeg-ie weer een beetje kleur op z'n koppie, maar iedereen was zich wel rot geschrokken! Ik heb 'm naar huis gestuurd (m'n vriend kwam 'm ophalen) en hij is op de bank in slaap gevallen, dus 't zal grotendeels vermoeidheid zijn (hij heeft 2 baantjes en school is weer begonnen) maar wat was ik geschrokken! Mijn babybroertje.. Kreeg ook direct flashbacks naar de eerste week dat papa werd opgenomen en dat maakte het niet makkelijker. M'n broertje had 't zelf ook, daarom bleef-ie ook maar zeggen, "Rustig, Tris.. Rustig.." Dapper ventje!