Mijn zusje lijkt in heel veel dingen op mij, maar ook in heel veel dingen niet. Het lijkt alsof ze sommige dingen niet georganiseerd kan krijgen, het is een dromer, ze vraagt nooit hulp, ze is koppig, heel gevoelig, streng voor zichzelf en maar zal zichzelf nooit ergens de schuld van geven.
Zo is mijn zusje al jaren aan het stoeien met school, met haar stages en met werk. Dit zijn punten waar ik mij niet in herken, eigenlijk is mijn zusje ook een opgever of in ieder geval een wegloper. Nu is ze al jaren bezig om haar studie af te maken, ze is van school afgegaan om haar studie via een thuisstudie af te maken. En heeft daarbij ook allerlei smoesjes als 'dat het te makkelijk is', 'school moeilijk doet' etc. Ze heeft in de tussentijd wel nuttige dingen gedaan (erbij gewerkt en een jaar in het buitenland gewoond en gewerkt) maar hierdoor is de studie stil komen te liggen. Ze heeft een vervelende stage gehad, waar ze niet de feedback kreeg die ze graag wilde horen (maar haar collega's waren natuurlijk super stom en ze wilde dit werk echt niet gaan doen) en dit is een zere plek geworden. Steeds is er weer iets wat niet lukt of mis gaat. Ze mist de trein voor een toets, een toets is niet meer geldig na zoveel jaar dus moet opnieuw, mensen willen niet meewerken e.d. Ik vind dit heel vervelend voor haar, ik wil dat ze het graag haalt omdat het mijn zusje is. Maar als ik het zo aan hoor zijn er ook echt wel dingen die zij niet goed kan organiseren waardoor dingen mislopen. Ik wil haar hier eigenlijk bij helpen, maar ze is zo koppig. Ze praat er het liefst niet over en anders wordt ze gelijk boos. Ik ben haar grote zus dus het ligt al heel gevoelig als ik iets zeg en het is natuurlijk ook een grote teleurstelling voor haar zelf dus eigenlijk vind ik ook dat ik gewoon niks moet zeggen. Maar ja, hoe kan ze er dan van leren?

Ze wil graag nog doorstuderen en dit lijkt mij eigenlijk ook geen goed idee, dit zeg ik natuurlijk niet, maar ik heb al wel een vermoeden hoe dat gaat lopen en vermoed dat het niveau en de studiedruk te hoog gaan zijn. Ik wil niet dat ze steeds verdrietig is omdat dingen niet lukken, maar wil haar ook niet ontmoedigen of 'de vervelende grote zus uithangen'. Daarnaast heb ik het vermoeden dat dit door studeren heel belangrijk is om zich zelf te kunnen bewijzen tegenover o.a. mij. Ik vind het zo'n lastige situatie. Hoe zouden jullie hier mee omgaan?